Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΙΣΣΑΣ.

πηγή

Φυλάσσεται στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στο Τρίκερι της Μαγνησίας. 

Το νησάκι Τρίκερι στον Παγασητικό.

Διακρίνεται η Μονή του Ευαγγελισμού χτισμένη στα 

χαλάσματα παλαιότερου ναού του Ευαγγελισμού που 

στην ρίζα μιας αγριελιάς βρέθηκε η Θαυματουργή 

εικόνα της Παναγίας.

Το καλοκαίρι του 1825, στο νησάκι του νότιου Παγασητικού Τρίκερι, στα κελιά του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην αυλή του ομώνυμου ναού εγκαταβίωνε ο ευλαβής μοναχός Δαμιανός Κοσλής καταγόμενος από το Πουρί Πηλίου. 

Από φόβο των πειρατών, που λυμαίνονταν τα παράλια του Παγασητικού ο Δαμιανός είχε κατασκευάσει μια ειδική κρύπτῃ στο χώρο του πυρποληθέντος Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είχε καταντήσει πλέον μετά από την ερείπωσή του, πυκνό δάσος από αγριελιές. 

Τέλος Αυγούστου του 1825, ο π. Δαμιανός βρισκόμενος στην κρύπτη του οραματίσθηκε την Παναγία που τον πρόσταξε να μεταβεί στην κωμόπολη Τρίκερι και να ζητήσει από τους Εφόρους να στείλουν ομάδα ανδρών στο νησάκι για να σκάψουν τα ερείπια του ναού της και να βρούνε τη σεβάσμια εικόνα της.

Το χωριό Τρίκερι στο Νότιο Πήλιο
πηγή

Οι Τρικεριώτες έδειξαν δυσπιστία στα λεγόμενα του μοναχού, όμως τελικά πήγανε στο νησί, φοβούμενοι να παρακούσουν την εντολή της Παναγίας, έσκαψαν τον χώρο αποκαλύπτοντας τμήμα του μωσαϊκού δαπέδου του πρωτοχριστιανικού ναού αλλά δεν βρήκανε καμιά εικόνα της Θεοτόκου. 

Εγκατέλειψαν το νησί προς μεγάλη στενοχώρια του π. Δαμιανού, ο οποίος θερμοπαρακαλούσε την Παναγία να του δείξει τον δρόμο για την υλοποίηση του ιερού εγχειρήματος.

Πράγματι η Παναγία λειτούργησε θαυματουργικά υποδεικνύοντας, αφενός πάλι με όραμα στον μοναχό τον ακριβή τόπο, όπου ήταν θαμμένη η αγία εικόνα Της και αφετέρου αναγκάζοντας μια ομάδα Τρικεριωτών πλεόντων την 9η Σεπτεμβρίου προς Βόλο, επειδή ξέσπασε τρικυμία να δέσουν στο νησί. 

Ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας στο Τρίκερι
πηγή

Τους Πλησίασε ο π. Δαμιανός και τους παρακάλεσε να κάνουν μια προσπάθεια υποδεικνύοντας τους τον τόπο που υπήρχαν τρεις αγριελιές, να σκάψουν εκεί. 

Υπάκουσαν και όταν ο Κωνσταντίνος Σοράτσης το πρωί στις 10 Σεπτεμβρίου 1825 προσπαθούσε να ξεριζώσει τη μεγαλύτερη αγριελιά, η αξίνα χτύπησε στη θαμμένη εικόνα της Παναγίας που τινάχτηκε δυο μέτρα μακριά και στάθηκε όρθια, ενώ νέφος άρρητης ευωδίας κάλυψε τον γύρω χώρο.

Έντρομοι από θείο φόβο οι σκαπανείς έπεσαν γονατιστοί εμπρός στην αγία εικόνα ενώ η χαρμόσυνη είδηση έφθασε στο Τρίκερι όπου ιερός κλήρος και ευσεβής λαός υποδέχθηκαν, με μεγαλοπρεπή λιτανεία, τη θαυματουργό εικόνα και την εναπόθεσαν στην Αγία Τράπεζα του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος. 

Ο Θρόνος του Ναπολέοντα, σήμερα χρησιμεύει
ως Θρόνος της Παναγιάς.

Έψαλλαν τον Εσπερινό του Ευαγγελισμού και ακολούθησε μεγαλοπρεπή, ολονύκτια Λειτουργία. 

Την ώρα της δοξολογίας άρχισε να ρέει θαυματουργικά από τον κίονα της Αγίας Τραπέζης άγιο μύρο, που περισυνέλεξαν οι ιερείς και το διένειμαν στους πιστούς.

Έκτοτε με διάφορους εράνους άρχισε να κτίζεται ο Ιερός Ναός σε πηλιορείτικο ρυθμό, τρίκλιτη σαμαρωτή βασιλική με τρούλο και γύρω – γύρω από αυτόν, ένα τετράγωνο διώροφο οικοδόμημα σε μορφή μοναστηριακών κορδών. 

Στο ισόγειο του Ναού, υπάρχουν διάφοροι αποθηκευτικοί χώροι, όπου οι Τρικεριώτες σε περίοδο ελαιοεσοδείας αποθηκεύουν τις ελιές τους ενώ στον όροφο, υπάρχουν ευρύχωρα κελιά.

Αξιοσημείωτο είναι και η παρουσία στον Ναό, ενός θρόνου του Ναπολέοντα, η πλάτη του είναι από κόκκινο βελούδο, στο οποίο  ο χρόνος είχε αφήσει έντονα τα σημάδια του και γύρω γύρω είναι ξυλόγλυπτος σε χρυσό χρώμα και σκέπασμα από πάνω με χρυσή κορώνα. 

Τον αγόρασαν κάποιοι Τρικεριώτες καπεταναίοι από την Βαρκελώνη της Ισπανίας, όπου κατασκευάστηκε για να υποδεχτεί τον κατακτητή Ναπολέοντα, αντί λίγων στατήρων σιταριού, όπως μας πληροφορεί ένα επεξηγηματικό σημείωμα που βρίσκεται καρφιτσωμένο επάνω στο θρόνο, αγοράστηκε από τους Τρικεριώτες, και αφιερώθηκε στο ναό της Αγίας Τριάδας και από τότε χρησιμεύει ως θρόνος της Παναγίας.

Τρικεριώτες πλοίαρχοι, ακόμη, το 1876 ανέθεσαν στον Αρχιερέα από την Κωνσταντινούπολη κυρ. Βενιαμίν και συνέθεσε Ακολουθία της Θεοτόκου με Μικρό, Μεγάλο Εσπερινό και Όρθρο, που δαπάνη ενός προσκυνητού, τυπώθηκε στην Αλεξάνδρεια το ίδιο έτος: «Τῶν Τρικερέων ὁ δῆμος σκίρτα ἐν Πνεύματι· ἡ γάρ Παρθένος Κόρη τήν ἰδίαν εἰκόνα ἐν χρόνοις ἐπί πλείστοις ὑπό τήν γῆν κεκρυμμένην ἐτήρησεν, ἀνακαλύψασα ἤδη, ὡς θαυμαστόν θησαυρόν σοι ἐδωρήσατο».

Από τότε, κάθε χρόνο στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου τελείται μεγαλοπρεπής Ιερά Πανήγυρη, κατά την οποία συρρέουν, για να προσκυνήσουν την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας Τρικεριώτισσας και να λάβουν τη χάρη της, πλήθη πιστών από Τρίκερι, Βόλο, χωριά Πηλίου, παλιότερα ακόμη και από την περιοχή του Αλμυρού αλλά και της βορείου Ευβοίας.

ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΓΓΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ.

πηγή

Φυλάσσεται στο Θησαυροφυλάκιο της Βασιλικής του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς».Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Άγιος Μάρτυς Λογγίνος, Τοιχογραφία τού 1546 στό Παρεκκλήσιο
τού Αγίου Νικολάου τής Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους,
από τούς  Θεοφάνη τον Κρήτα και τον Συμεών.
πηγή

Πληροφορίες για τον βίο του Αγίου έχουμε από το βιβλίο του Μαρτίου (παλαιότερα εορταζόταν στις 15 Μαρτίου) στο «Μηνολόγιο» έργο του Συμεών του Μεταφραστή και κυρίως από τα τέσσερα Κανονικά Ευαγγέλια, όπου δεν του αποδίδεται κάποιο όνομα, αλλά αναφέρεται απλά με τον βαθμό του, «Εκατόνταρχος ή Κεντυρίων», κατά την παρουσία του στη Σταύρωση.

Το όνομά του και άλλα στοιχεία για την ζωή του αναφέρονται στα «απόκρυφα» ευαγγέλια, που όμως δεν είναι αξιόπιστα, ούτε πλήρως αποδεκτά από την Εκκλησία διότι πιστεύεται ότι αναμιγνύουν τον μύθο με την πραγματικότητα.

Καταγόταν από την κωμόπολη της Καππαδοκίας Σανδιάλη, ανήκε στην Ιουδαϊκή συναγωγή και από το 26 έως το 33 ήτανε υπό τις διαταγές του Ρωμαίου Επάρχου στην Ιουδαία, του Πόντιου Πιλάτου. 

Εφερε τον βαθμό του εκατόνταρχου - κεντυρίωνα και έτυχε σε αυτόν να αναλάβει την επιτήρηση της Σταύρωσης, όπου όταν επήλθε ο θάνατος του Χριστού, βλέποντας όλα τα φοβερά σημεία της φύσης, παραδέχτηκε, όπως συμφωνούν και οι τρεις Ευαγγελιστές, «αλήθεια, ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού» (κατά Μάρκου 15.39) ή «πράγματι ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος» (κατά Λουκάν 23.47) ή «αληθώς! αυτός ήτο υιός Θεού» (κατά Ματθαίον 27.54) ενώ αργότερα στην Ιουδαϊκή συναγωγή ομολόγησε «Αλήθεια λέω Αυτός είναι Υιός Θεού». 

Άγιος Μάρτυς Λογγίνος.
Ρωσική εικόνα του Φιοντόρ Zubov, 1680.
πηγή

Αν και είχε δείξει κάποια πίστη προς την θεότητα του Χριστού, του ανατέθηκε μαζί με ομάδα στρατιωτών η φύλαξη του τάφου και τότε έγινε αυτός και οι στρατιώτες του μάρτυρες της Ανάστασης. 

Οι αρχιερείς κατάφεραν χρηματοδοτώντας κάποιους στρατιώτες να διαδώσουν ότι οι μαθητές του Χριστού έκλεψαν το σώμα του, αυτό όμως δεν έγινε αποδεκτό από τον Λογγίνο ο οποίος επέμενε στο γεγονός της Ανάστασης και μαζί με άλλους δύο στρατιώτες παραιτήθηκαν από τα αξιώματά τους.

Η στάση του αυτή, έστρεψε εναντίον του τους Ιουδαίους και αναγκάστηκε μαζί με τους δύο στρατιώτες, που είχαν πιστέψει, να καταφύγει στην Καππαδοκία, όπου διέδιδε τα όσα είχαν συμβεί στην Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού και οι Ιουδαίοι συνέχισαν να τον καταδιώκουν και έπεισαν τον Καίσαρα και τον Πιλάτο να τον καταδικάσουν σε θάνατο. 

Ο Πιλάτος έστειλε στρατιώτες στην Καππαδοκία, οι οποίοι έγιναν δεκτοί από τον ίδιο, φιλοξενήθηκαν και μετά από παρακίνηση δική του, επειδή δίσταζαν λόγω της φιλικής στάσης του, τον αποκεφάλισαν, όπως και τους δύο στρατιώτες που τον είχαν ακολουθήσει, στις 16 Οκτωβρίου του 33. 

Την κεφαλή του την παρέδωσαν στον Πιλάτο ο οποίος την πέταξε περιφρονητικά σε σκουπιδότοπο έξω από την πόλη και μετά από πολλά χρόνια μία τυφλή χήρα που είχε χάσει πρόσφατα και τον γιό της, μετά από οδηγία του Αγίου, που παρουσιάστηκε στον ύπνο της, βρίσκει την κεφαλή του και με θαυματουργό τρόπο θεραπεύεται.

Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Μάρτυρα Λογγίνου.
Μικρογραφία από το Βυζαντινό Μηνολόγιο 16-19
Οκτωβρίου του 14ου αιώνα. Βρίσκεται σήμερα στην
βιβλιοθήκη Bodleian της Οξφόρδης, στην Αγγλία.
πηγή

Όπως της είχε ζητηθεί από τον Άγιο, μετέφερε την κεφαλή του στην Σανδιάλη της Καππαδοκίας, όπου και την φύλαξε σε εκκλησία που έκτισε προς τιμή του.

Σήμερα, προς τιμήν του Αγίου Λογγίνου και μέσα στο κτιριακό συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως, όπου ο Ιερός Γολγοθάς και ο ζωηφόρος Πανάγιος Τάφος, υπάρχει ακριβώς πίσω από το Ιερό του ναού των Ορθοδόξων, ένα παρεκκλήσιο.

Το παρεκκλήσιο ανήκει στους Ορθοδόξους και μέσα σε αυτό φυλάσσεται μέρος από τα κομμάτια του Γολγοθά, που κόπηκαν για την ανοικοδόμηση του Ναού της Αναστάσεως το 1810.

Ένας ακόμα θρύλος δημιουργήθηκε γύρο από την λόγχη του Αγίου Λογγίνου. 

Όπως πιστευόταν έδινε δύναμη εξουσίας στον κάτοχό της  και ανά τους αιώνες παρουσιάστηκαν πολλές λόγχες, των οποίων οι κάτοχοι υποστήριζαν ότι ήταν οι αυθεντικές και σήμερα μία από τις λόγχες φυλάσσεται στο παλάτι του Χόφμπουργκ (Hofburg) στη Βιέννη και υποστηρίζεται ότι έχει φτιαχτεί από ένα από τα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη Σταύρωση του Χριστού. 

Ο μοναδικός μεγάλος ναός στην Ελλάδα που είναι
αφιερωμένος στον Αγιο Λογγίνο.
Βρίσκεται στο "λόφο Γολγοθά", στο χωριό
Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης.

Το μεγαλύτερο μέρος μιας άλλης λόγχης, της οποίας η αιχμή έχει χαθεί, βρίσκεται από το 1492 κάτω από τον τρούλο  του Αγίου  Πέτρου  στο Βατικανό ενώ μία άλλη λόγχη φυλάσσεται στην καθολική εκκλησία του Εχμιατζίν (Echmiadzin), στην Αρμενία.

Ο Λογγίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος στρατιώτης που πίστεψε στoν Χριστού μετά τον θάνατό του καθώς και ο πρώτος στρατιωτικός Άγιος.

Στο χωριό Δρυόβουνο του Νομού Κοζάνης σε ένα φυσικό λόφο λίγο έξω από το χωριό, που έχει ονομαστεί "Γολγοθάς" με πρωτοβουλία του ιερέα του χωριού πρωτοπρεσβύτερου π. Στέφανου Τσαντίρη και με την Ευλογία και καθοδήγηση του μακαριστού Σεβασμιότατου Σισανίου και Σισατίστης κ.κ Αντώνιου Κόμπου, κάθε χρόνο από το 1977, την Μεγάλη Παρασκευή γίνεται παρουσία χιλιάδων κόσμου η "Αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Χριστού".

Στο λόφο αυτό χτίστηκε ένας μεγάλος δισυπόστατος ναός που είναι αφιερωμένος στον Αγιο Λογγίνο τον εκατόνταρχο και τον Αγιο Νεομάρτυρα Τριαντάφυλλο εκ της Ζαγοράς και αυτός ο ναός είναι ο μοναδικός μεγάλος ναός στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένος στον Αγιο Λογγίνο.

Η μνήμη του Αγίου και των δύο στρατιωτών, που μαρτύρησαν μαζί του, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 16 Οκτωβρίου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑΣ, ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ.

πηγή

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Άγιο Όρος.

Εἰκὼν ἡλιόμορφε, Γλυκοφιλοῦσα σεπτή, ἀγκάλαις σου φέρουσα τὸν τοῦ παντὸς Ποιητὴν, τὴν Ποίμνην σου φύλαττε. Πόθῳ τὴν Σὲ τιμῶσαν, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, πέμπουσα τὰς ἀκτῖνας τῶν λαμπρῶν σου θαυμάτων, 

Μονὴν τοῦ Φιλοθέου φρουροῦσα λιταῖς ἀκοιμήτοις Σου. 

(Απολυτίκιο)

Το Προσκυνητάρι της Παναγίας Γλυκοφιλούσας 
στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.

πηγή

Επί αυτοκράτορα Θεοφίλου στις αρχές του 9ου αιώνα η σύζυγος του Συγκλητικού Συμεών Πατρικίου, Βικτωρία, ευσεβής και ενάρετη γυναίκα, είχε στο σπίτι της τη θαυμάσια αυτή Εικόνα.

Ήτανε η εποχή της Εικονομαχίας που συντάρασσε και δίχασε την Ορθοδοξία και οι Εικονομάχοι έψαχναν ακόμη και στα σπίτια για Εικόνες, τις έκαιγαν αλλά και τιμωρούσαν τους κατόχους. 

Η Βικτωρία φοβούμενη, με λύπη της, αναγκάστηκε να την απομακρύνει, την πήγε στην ακροθαλασσιά της Κωνσταντινούπολης, την ασπάστηκε για τελευταία φορά και προσευχήθηκε στην Παναγία να βρει τρόπο διαφυλάξεώς της Εικόνας της. 

Την έριξε στη θάλασσα και παραδόξως η Εικόνα στάθηκε όρθια και άρχισε να πλέει στα νερά από το πέλαγος του Μαρμαρά προς τον Ελλήσποντο και η Βικτωρία ευχαρίστησε τη Θεοτόκο, γιατί κατάλαβε ότι θέλημά της ήταν να διασωθεί η Εικόνα.

Η Παράδοση αναφέρει ότι προσόρμισε στην ανατολική πλευρά του Άθωνα και συγκεκριμένα στο λιμένα της ιεράς Μονής Φιλοθέου. 

Εκείνη την εποχή όμως η Μονή Φιλοθέου δεν είχε ακόμη ιδρυθεί και έτσι η Εικόνα έμεινε άγνωστο πού, για 150 ολόκληρα χρόνια, όμως όταν κτίστηκε η Μονή Φιλοθέου και συγκροτήθηκε σε Κοινόβιο, η Παναγία εμφανίστηκε στο όνειρο του Ηγουμένου και του είπε να πάει στο σημείο να πάρει την Εικόνα της όπως και έγινε. 

Άποψη του εσωτερικού του Καθολικού, της 
Ιεράς Μονής Φιλοθέου.

πηγή

Πλησιάζοντας οι Πατέρες την είδαν να αστράφτει και με τις πρώτες κινήσεις του ηγουμένου προς τη θάλασσα η Εικόνα παραδόθηκε στα χέρια του ενώ βγαίνοντας από τη θάλασσα στο σημείο που την εναπόθεσαν ανέβλυσε αγίασμα, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. 

Η Εικόνα είναι αγιογραφημένη πάνω σε σκληρό και παχύ ξύλο και παρόλο που υπέστη πολλές ταλαιπωρίες, έχει τέτοια ζωντάνια σαν να εξήλθε τώρα από τα χέρια του πιστού αγιογράφου. 

Για άγνωστο χρονικό διάστημα η Εικόνα εκτός από τα πρόσωπα ήταν επικαλυμμένη με αργυροεπίχρυσο κάλυμμα όμως ο πρώην ηγούμενος της Φιλοθέου Γέροντας Εφραίμ το αφαίρεσε και φάνηκε το μεγαλείο της Γλυκοφιλούσας ενώ σήμερα βρίσκεται μέσα στο Καθολικό της Μονής Φιλοθέου, στον κίονα του αριστερού χορού.

Η Μονή Φιλοθέου είναι 12η στην ιεραρχία του Αγίου όρους, κτίστηκε από τον Όσιο Φιλόθεο, μαθητή του  Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, είναι αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και φέρεται να ηγουμένευσε εκεί για κάποιο διάστημα ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω ενώ εκτός της εικόνας της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας υπάρχει επίσης και η εικόνα της Παναγίας της Γερόντισσας, που και για αυτή λένε ότι πήγε στην Φιλοθέου κατά θαυμαστό τρόπο, από τη Νιγρίτα. 

Ως μέγα θησαύρισμα βέβαια κατέχει το άφθαρτο δεξί χέρι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΛΗΚΑΤΙΩΤΙΣΣΑΣ.

πηγή

Είναι του τύπου της Οδηγήτριας και φυλάσσεται στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, στο χωριό Πληκάτι της Κόνιτσας, από το οποίο πήρε και το προσωνύμιο της.

«Την θεία σου Εικόνα εν φωτί εφανέρωσας, την πάλαι κεκρυμμένην εν τω δάσει Πανάχραντε και ωμοίς αοράτω σου ροπή, αρθείσαν ιερέως θαυμαστώς, ώσπερ δώρημα των θείων σου οικτιρμών, τω Πληκατίω δέδωκας. 

Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τοίς μεγαλείοις σου,  

δόξα τη προς ημάς σου Παρθένε χρηστότητι». 

Εορτασμός της Εικόνας στο Πληκάτι το 1916
πηγή

Η ιστορική διαδρομή του χωριού Πληκάτι της Κόνιτσας σε υψόμετρο 1200 μέτρων είναι συνδυασμένη και παράλληλη με την παράδοση της εύρεσης της  θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της "Πληκατιώτισσας" που ευλογεί το χωριό από το 1770.

Κατά την παράδοση η εύρεση της εικόνας έγινε ως εξής: 

Ποιμένες έβοσκαν τα πρόβατα τους στην θέση «Πεστιλέπη» νότια του χωριού Ντέντσικο, ονομαζόμενο σήμερα Αετομηλίτσα, ανατολικά του οικισμού «Φετόκος», της σημερινής Θεοτόκος και διέκριναν μέσα στο σκοτάδι στο απέναντι δάσος ένα λαμπρό φως.

Εορτασμός της Εικόνας στο Πληκάτι το 1925
πηγή

Στην αρχή υπέθεσαν ότι επρόκειτο για λημέρι κακοποιών όμως το φως ήταν εκεί κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος, ορατό μόνο τη νύχτα και έτσι αποφάσισαν τελικά να επισκεφτούν το σημείο, πήγαν ως εκεί όμως δεν βρήκαν τίποτα.

Το φως εξακολουθούσε όμως να είναι εκεί και σκέφτηκαν να θέσουν σε εφαρμογή ένα τέχνασμα:  Έστησαν στο έδαφος διχάλες και στήριξαν επάνω μια γκλίτσα τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να στοχεύει ακριβώς στο μέρος που έλαμπε το φως. 

Το επόμενο πρωί με οδηγό την γκλίτσα να  υποδεικνύει το σημείο ξεκίνησαν να βρουν την πηγή του φωτός, το ερεύνησαν το μέρος με προσοχή,  κουράστηκαν όμως γιατί το σημείο ήτανε πυκνά δασωμένο. 

Λεπτομέρεια της Εικόνας

Ψάχνοντας, κάτω από ένα μεγάλο κέδρο (κατά άλλους κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά) βρήκαν ολόρθη την Αγία Εικόνα της Θεοτόκου.

Πλησίασαν και με βαθιά  ευλάβεια προσκύνησαν την Θεοτόκο και την μετέφεραν στον καταυλισμό τους.

Αποφάσισαν να μεταφέρουν την εικόνα της Παναγίας, το που όμως άφησαν να το αποφασίσει η ίδια η Παναγία και έτσι φόρτωσαν την εικόνα στο κουτσό άλογο, στην μια πλευρά έβαλαν την εικόνα και στην άλλη για αντίβαρο κάποια ξύλα αλλά δεν χρειάστηκε γιατί η εικόνα ισορρόπησε μόνη της και έτσι το άφησαν ελεύθερο. 

Το κουτσό άλογο πήρε από μόνο του το μονοπάτι που οδηγούσε στο Πληκάτι και παρατήρησαν έκπληκτοι ότι το κουτσό άλογο δεν κούτσαινε πλέον αλλά περπατούσε σταθερά. 

Ο Ναός στο Πληκάτι
πηγή

Ένας ποιμένας έτρεξε και ειδοποίησε το χωριό και οι ιερείς λαμπροφορεμένοι κρατώντας θυμιατά αλλά και όλοι οι χωριανοί με αναμμένες λαμπάδες βγήκαν στο απέναντι δάσος Παλέσι να υποδεχτούν την Κυρία Θεοτόκο και να την μεταφέρουν στο χωριό, όπου και βρίσκετε μέχρι και σήμερα.

Ο ναός που τοποθετήθηκε στην αρχή η εικόνα χτίστηκε περί το 890 και ο ναός αυτός σώζεται μέχρι και σήμερα. Η εικόνα δεν έμεινε όμως τελικά εκεί …!

Ο ιερέας του χωριού παρατηρούσε για καιρό μια μετάθεση της εικόνας εντός του ναού, μετακινούταν από το προσκυνητάρι στην είσοδο του ναού και ο ιερέας  με πολλή ευλάβεια και φόβο Θεού σήκωνε την θαυματουργό Εικόνα και την τοποθετούσε και πάλι στη θέση της, δεν καταλάβαινε την επιθυμία της Θεοτόκου.. 

Η Εικόνα της Παναγίας σε εορτασμό της δεκαετίας
του 1920 - 1930 χωρίς την ασημένια επένδυση
πηγή

Μια Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, συνέβη το εξής θαυμαστό: η Εικόνα σηκώθηκε μόνη της από το προσκυνητάρι και στάθηκε στον ώμο του ιερέα. 

Ο ιερέας οδηγούμενος από την εικόνα έφτασε στο μέσο του χωριού και εκεί η εικόνα κατέβηκε από τον ώμο και στάθηκε πάνω σε μια αγριοτριανταφυλλιά και δίπλα στο σημείο εκείνο υπήρχαν τα χαλάσματα ενός παλαιότερου ναού. Πιθανολογείται πως εκεί βρισκόταν η εικόνα πριν βρεθεί στο δάσος ενώ στο κάτω μέρος του ναού ανατολικά υπήρχε μια πηγή καθαρού νερού, η σημερινή «Μεγάλη βρύση της Παναγιάς».

Στο σημείο εκείνο χτίστηκε ναός το 1775 στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σύμφωνα άλλωστε και με την επιθυμία της Παναγίας.

Στην συνέχεια η θαυματουργή εικόνα αφού υπέδειξε τον τόπο για την ανέγερση του Ναού Της, σηκώθηκε και πάλι στον ώμο του ιερέα  ο οποίος άρχισε πορεία μαζί με τους πιστούς χριστιανούς. Προχώρησαν αρκετά έξω από το χωριό όπου σε μια τοποθεσία κατέβηκε και στάθηκε όρθια επάνω σε μια πέτρα η οποία υπάρχει και σήμερα. 

Έτσι έδωσε σημάδι ότι εδώ έπρεπε να χτιστεί ναός και πραγματικά στο σημείο αυτό χτίστηκε παρεκκλήσι προς τιμή των γενεθλίων της Θεοτόκου που ονομάζεται "Παναγιοπούλα" ενώ μετά η εικόνα μεταφέρθηκε από τον εφημέριο και τον πιστό λαό στο χωριό από όπου είχαν ξεκινήσει.

Η Λιτάνευση της Εικόνας κατά τον εορτασμό
πηγή

Το πώς βρέθηκε η θαυματουργή αυτή εικόνα της Παναγίας στο ερημικό εκείνο μέρος μέσα σε πυκνό δάσος, υπάρχουν οι παρακάτω εξής παραδοχές:

Παλαιότερα στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, πιθανόν κάποιος χωριανός την μετέφερε από την παλαιά εκκλησία στα μέρη αυτά για να την διαφυλάξει.

Πιθανόν στην περιοχή της Φετόκος (Θεοτόκος) υπήρχε κάποιο μοναστήρι και μετά από λεηλασία πιθανόν να σκόρπισαν οι καλόγεροι τις Εικόνες για την σωτηρία αυτών.

Πιθανόν κατά την μετακίνηση των χριστιανικών πληθυσμών από το βορά προς νότο από την καταπίεση του δυνάστη Τούρκου μετέφεραν και την εικόνα μαζί με τα άλλα κειμήλια που είχαν, κάτι μεσολάβησε όμως και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν στην ερημιά.

Η Λιτάνευση της Εικόνας κατά τον εορτασμό
πηγή

Ο Ναός που κτίστηκε το 1775 ήταν ρυθμού βασιλικής, κανονικών διαστάσεων σάν κατακόμβη. 

Στα βόρεια ήταν το σχολείο και στα νοτιοδυτικά το αμελικό (ξενώνας), είχε ψηλούς αυλότοιχους και βαριές πόρτες στις τρεις εισόδους στον αυλόγυρο ενώ παντού καθώς και στον γυναικωνίτη ακόμη είχε  τοιχογραφίες άφθαστης αξίας. 

Η VIII  Μεραρχία με πρωτοβουλία της, σε ένδειξη «ευγνωμοσύνης για την νίκη του στρατού στην μάχη του Γράμμου το 1948 - 1949» δυστυχώς κατεδάφισε τον παλαιό Ναό και ανήγειρε «σύγχρονο», τα έτη 1951 - 1953, ενώ θα έπρεπε να διαφυλάξει και διασώσει αυτό το σπουδαίο θρησκευτικό μνημείο.

Η Σύναξη της Παναγίας Πληκατιώτισσας εορτάζεται πανηγυρικά και με κάθε λαμπρότητα στις 16 Φεβρουαρίου με προσέλευση και συμμετοχή όλων των γύρω χωριών και γίνεται και μεγάλη Λιτάνευση.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΡΤΑ ΒΟΙΩΤΙΑΣ.

πηγή

Φυλάσσεται στο Ιερό γυναικείο Ησυχαστήριο της  «Ανάληψις του Κυρίου» στα Σκούρτα Βοιωτίας.

Άποψη του Ησυχαστηρίου
πηγή

Στα ημιορεινά της Βοιωτίας, συγκεκριμένα στα Σκούρτα Βοιωτίας, βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι της Αναλήψεως του Κυρίου. Ένα σχετικά καινούργιο μοναστήρι το οποίο, κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του γέροντα Πολύκαρπου και τις άοκνες σωματικές και πνευματικές πρεσβείες των μοναχών αδελφών, αποτελεί πραγματικά ένα στολίδι για την Ορθοδοξία αλλά και για την μοναστική κοινότητα.

Με αργό και σταθερό ρυθμό οικοδομείται το μοναστήρι και ομολογουμένως αποτελεί ένα ζωντανό έργο εκκλησιαστικής τέχνης φανερώνοντας το μεράκι αλλά και την αγάπη των κτητόρων ενώ οι πνευματικές υπηρεσίες της αδελφότητας είναι ακόμα πιο εκπληκτικές προσφέροντας ψυχική ανάταση, αγάπη για το Χριστό αλλά και πολλαπλά ευεργετήματα.

Η κατακόμβη του Τιμίου Προδρόμου, κάτω από τον 

Ναό της Αναλήψεως, της Μονής, στην οποία βρίσκεται

η Θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννης.

πηγή

Ένα από τα πιο σημαντικά κειμήλια της Μονής, εκτός από κομμάτια λειψάνων του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου και του Οσίου Δαβίδ, είναι η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννης η οποία βρίσκεται στον Ιερό Ναό - κατακόμβη - του Τιμίου Προδρόμου, κάτω από το Καθολικό της Αναλήψεως.

Η θαυμαστή ιστορία της εικόνας.

Το 1881 μία κάτοικος της Κρήνης (Τσεσμέ) της Μικράς Ασίας ζήτησε από την Αγία Άννα – μητέρα της Παναγίας μας - να της χαρίσει ένα τέκνο κι αυτή θα αφιέρωνε μια εικόνα στην χάρη της. 

Η Αγία εισάκουσε το αιτημά της και η συγκεκριμένη πιστή ζήτησε από έναν αγιογράφο των Κυδωνίων (Αϊβαλί) να αγιογραφήσει την Αγία, όπως και έγινε. 

Το προσκυνητάρι της Θαυματουργής εικόνα της Αγίας 

Άννης με τα δεκάδες αφιερώματα των πιστών.

πηγή

Η εικόνα έμεινε μνημειώδης για την ζωντάνια των προσώπων, αυτό, όμως, που την έκανε ξεχωριστή ήταν πως απεικονιζόταν η Αγία Άννα μαζί με την κόρη της, την Θεοτόκο, σε ηλικία 12 ετών κάτι που σπανιότατα απεικονίζεται η Παναγία μας.

Η εικόνα αμέσως δωρίστηκε στον ναό την Αγίας Φωτεινής, στην Σμύρνη και από την πρώτη στιγμή άρχισε την θαυματουργή της «δράση» ενώ ο ίδιος ο Άγιος Εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης έστελνε τα άτεκνα ζευγάρια να παρακαλέσουν μπροστά στην εικόνα, ύστερα από 40 μέρες νηστείας για να τους χαρίσει η Αγία ένα τέκνο. 

Το 1922 έρχεται η ολέθρια καταστροφή της Μικράς Ασίας, στην Σμύρνη. Η βαρβαρότητα και οι ωμότητες των Τούρκων δεν σταματούν στις λεηλασίες, στους βιασμούς και στους σκοτωμούς αλλά εισβάλουν και στις εκκλησιές κλέβοντας ότι πολύτιμο βρίσκουν, καταστρέφοντας τα υπόλοιπα και έτσι ανάβουν μία φωτιά έξω από τον Ιερό Ναό και ρίχνουν στις φλόγες τις άγιες εικόνες της εκκλησίας της Αγίας Φωτεινής. 

Η κεντρική είσοδος του Ησυχαστηρίου
πηγή

Την δεδομένη στιγμή περνάει από την περιοχή η Γιασεμή Κολάρα η οποία, λόγω της συνοδείας υπαλλήλων της αγγλικής πρεσβείας (καθώς πήγε να πάρει την εξαδέλφη της που δούλευε στην αγγλική πρεσβεία), μπόρεσε και διέσχισε με σχετική ασφάλεια την περιοχή όμως η πορεία της πέφτει πάνω στην βάρβαρη πράξη του καψίματος των ιερών εικόνων.

Βλέποντας το θέαμα, χωρίς να το σκεφθεί, φωνάζει ένα τουρκάκι που τους συνοδεύει, ονόματι Αλί, του δίνει ότι χρήματα είχε πάνω της και του ζητάει να πάει να δωροδοκήσει τους Τούρκους ένοπλους, που είχαν μαζευτεί γύρω από το σημείο της καύσης, ώστε να τον επιτρέψουν να περάσει και να πάρει όποια εικόνα προλάβει από την πυρά καθώς, όπως έλεγε: «θα μας κάψει ο Θεός που βλέπουμε να καίγεται η κληρονομιά μας». 

Το Καθολικό της Μονής, αφιερωμένο στην Ανάληψη
του Κυρίου.

πηγή

Πράγματι ο Αλί καταφέρνει να περάσει και την πρώτη εικόνα που πιάνει την φέρνει στην Γιασεμή και αυτή με μεγάλη συγκίνηση βλέπει πως η εικόνα που έσωσε ήταν αυτή της Αγίας Άννης την οποία δώρισε πριν από 40 χρόνια η μητέρα της στην Αγία Φωτεινή ως τάμα για το πρώτο της παιδί! 

Τα χρόνια πέρασαν και το οικογενειακό κειμήλιο αυτό βρέθηκε στα χέρια των απογόνων της Γιασεμής, στην οικογένεια Μαϊστράκη η οποία το δώρισε στο μοναστήρι της Αναλήψεως Βοιωτίας ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να ευεργετηθεί όσος περισσότερος κόσμος μπορεί. 

Τα θαύματα της τεκνοποίησης πολλά, οι μαρτυρίες για άτεκνα ζευγάρια άφθονες, με πολλά και με σοβαρά προβλήματα, τα οποία μετά από τάμα προς την Αγία κατάφεραν όμως και τεκνοποίησαν.

Γυναικείο Ησυχαστήριο «Ανάληψις του Κυρίου»,  Σκούρτα Βοιωτίας, Τ.Θ. 135 Σχηματάρι 32009.
Τηλέφωνο: 22620 - 58731, fax: 22620 - 58732 & κινητό: 6977 437336, email: hsyxa@otenet.gr.

Ώρες επικοινωνίας: 07.00 - 12.30 & 17.00 - 20.00.

ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΣΗ.

πηγή

Φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Dragomnira στην Σουτσεάβα της Ρουμανίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς».Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

'Αγιος Μεγαλομάρτυς Ιάκωβος. 

Τοιχογραφία τού 1527  στην Ι. Μ. Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, 

στα Μετέωρα, έργο τού  Θεοφάνη τού Κρητός. 

πηγή

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης έζησε περί τα τέλη του 4ου αιώνα με αρχές του 5ου αιώνα στη πόλη Βηθλαβά της Περσίας, γεννημένος από Χριστιανούς γονείς όμως υπήρξε στενός φίλος του Πέρση Βασιλέα Ισδιγέρδη προς χάριν του οποίου και απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό.

Όμως ύστερα από τις παραινέσεις της μητέρας και της συζύγου του οι οποίες διέκοψαν την επαφή μαζί του για το λόγο αυτό, ο Ιάκωβος ασπάστηκε πάλι τον Χριστιανισμό και μάλιστα ομολόγησε την Πίστη του μπροστά στον Βασιλιά, τον Βαράμη Ε΄, υιό του βασιλιά Ισδεγέρδη Α΄. 

Ο Βαράμης Ε΄(420 - 438) προσπάθησε να τον μεταπείσει όμως ο Ιάκωβος παρέμενε ακλόνητος και έτσι ο Βασιλιάς απογοητευμένος αλλά και εξοργισμένος διέταξε φριχτότατους βασανισμούς για τον Ιάκωβο και έτσι μαρτύρησε κατά τα έτη 420 - 421.

Το μαρτύριό του ήτανε πρωτόγνωρο και φριχτό, σύμφωνα με τον υμνογράφο του, τον Άγιο Θεοφάνη τον Γραπτό: «των δακτύλων και των χειρών, και βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως και ποδών και κνημίδων σου, μέχρι μηρών εκαρτέρησας», δηλαδή του κόψανε σιγά - σιγά όλα τα μέλη του, τον τεμάχισαν ζωντανό στην ουσία.

Άθληση Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιάκωβου.  
Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού 985 στό Μηνολόγιο του Βασίλειου Β'. 
Σήμερα βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, Ρώμη. 
πηγή

Άθληση Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιάκωβου.   

Τοιχογραφία περίπου στα 1350.
 Εκκλησία τού Χριστού Παντοκράτορα τής Ιεράς

  Μονής Βισόκι Ντέτσανι, Κοσσυφοπέδιο, Σερβία 

πηγή

Στο μαρτύριο του αγίου αναφέρονται πολλοί βυζαντινοί συγγραφείς, όπως οι Θεοδώρητος Κύρου, Χριστόφορος Μυτιληναίος, Ιωάννης Ευγενικός κ.α ενώ νεότεροι ερευνητές βάζουν χρονικά το μαρτύριο του στο 2ο έτος της βασιλείας του Βαράμη Ε', στα 421 με το μαρτύριο του να γίνεται στην πόλη Βαλαπάτη ή Βηλαπάτη. 

Μετά το θάνατό του ο Βαράμης Ε' διαπίστωσε την αύξηση της επιρροής των χριστιανών και διέταξε την καύση και τον διασκορπισμό των λειψάνων του, όμως ορισμένοι πιστοί Χριστιανοί μετέφεραν κάποια λείψανα σε μονή της Ιβηρίας, πλησίον του Πύργου του Δαβίδ, που είχε ιδρύσει ο Πέτρος Ιβηρικός και αυτός μετά την Σύνοδο της Χαλκηδόνας και αφού εκδιώχθηκε το 451, επειδή ακολούθησε τον μονοφυσίτη επίσκοπο Τιμόθεο Αίλουρο, πήγε τα λείψανα του Αγίου στην Αίγυπτο. 

Η κάρα του αγίου Ιακώβου μεταφέρθηκε στη Νικομήδεια, μετά στο Κόρμερι της Γαλλίας, μέχρι το 1440 για να καταλήξει τελικά στο Βατικανό ενώ μερικά λείψανά του πήγανε στην Πορτογαλία και το 1697 κάποια από αυτά μεταφέρθηκαν στην Μονή Dragomnira στην Ρουμανία.

Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας στις 27 Νοεμβρίου.