Ιερά Μονή Παλιουρής Ζίτσας, Ηπειρος.

πηγή

Βρίσκεται στην Τοπική Κοινότητα Παλιουρής του Δήμου Ζίτσας Ιωαννίνων, προς τη βόρεια πλευρά του λόφου, είναι αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου και οφείλει την ονομασία της στο φυτό παλιούρι, το οποίο υπήρχε παντού στη γύρω περιοχή.

Άποψη της Μονής
πηγή

Σύμφωνα με την παράδοση η Μονή της Παλιουρής κτίστηκε κατά το 1688 με 1690 από τον Παπαναστάσιο Αλεξίου με καταγωγή από την περιοχή της Ζίτσας. 

Στην ίδια ακριβώς θέση, όμως, παλαιότερα υπήρχε κάποιος χριστιανικός ναός που είχε ιδρύσει κατά το 1373 ο Θωμάς Πρελιούμποβιτς, ένας Σέρβος δεσπότης των Ιωαννίνων, που όμως κατά τον 17ο αιώνα ήταν ήδη ερειπωμένος. 

Η μονή απέκτησε σημαντικό πλούτο και αρκετά μεγάλη κτηματική περιουσία ενώ σύμφωνα με την παράδοση φιλοξενούσε και ένα σημαντικό κρυφό σχολείο για την ευρύτερη περιοχή της Ζίτσας.

Άποψη της Μονής
πηγή

Άποψη της Μονής
πηγή

Άποψη της Μονής
πηγή

Η μονή Καταστράφηκε από τον Αλή Πασά το 1782 και ανοικοδομήθηκε το 1784 με έξοδα κάποιας Αγγελικής από την Ζίτσα, ενώ το 1796 ανακαινίσθηκε εκ νέου. 

Καταστράφηκε και πάλι το 1820 από οθωμανικά στρατεύματα και τότε οι μοναχοί της υποχρεώθηκαν να την εγκαταλείψουν αλλά το 1825 λειτούργησε και πάλι, με ένα ειδικό διάταγμα του τότε διοικητή των Ιωαννίνων, Μεχμέτ Ρεσίτ πασά Κιουταχή.

Το συγκρότημα της Μονής περιβάλλεται από ψηλό περίβολο που σχηματίζει ορθογώνια αυλή με δέντρα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το καθολικό, περιτριγυρισμένο από κελλιά αλλά και βοηθητικούς χώρους.

Άποψη του τέμπλου της Μονής
πηγή

Άποψη της Μονής
πηγή

Το Καθολικό της Μονής ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και η στέγη του είναι θολωτή, με δώδεκα ισομεγέθεις θόλους διαταγμένους σε τρεις σειρές, που στηρίζονται σε δύο κιονοστοιχίες με τρεις κίονες η καθεμία. 

Το εσωτερικό του είναι πλούσια διακοσμημένο με αγιογραφίες του 1833, έργα λαϊκής τεχνοτροπίας που υπογράφουν οι γνωστοί ζωγράφοι από τα Ιωάννινα Θεοδόσιος και ο γιος του Κωνσταντίνος.

Η δυτική πλευρά, που κατέρρευσε το 1816 και ανοικοδομήθηκε, δεν είναι αγιογραφημένη, ενώ η παράσταση του Χριστού στη βόρεια πλευρά είναι έργο του ζωγράφου Διονύσιου Ζούκη από τους Καλαρρύτες. 

Άποψη των τοιχογραφιών της Μονής
πηγή

Στο εσωτερικό του ναού διατηρείται το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο, καθώς και φορητές εικόνες του 1678, έργο του περίφημου Εμμανουήλ Τζάνε.

Το μοναστήρι διέθετε μεγάλη περιουσία που προερχόταν τόσο από δωρεές και αγορές όσο και από χωράφια ποτιστικά και ξερικά καθώς και από αμπέλια, λειβάδια και ζώα μικρά και μεγάλα που κατείχε. Το μεγαλύτερο μέρος της κτηματικής περιουσίας της μονής απαλλοτριώθηκε το 1923 με απόφαση του Υπουργού Γεωργίας.

Η Μονή βρίσκετε στο 30ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Ιωαννίνων – Ηγουμενίτσας και η πρόσβαση στο μοναστήρι είναι εύκολη, αφού ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό είναι ασφαλτοστρωμένος σε όλο το μήκος του περίπου 400 μέτρα.

Η μονή είναι ανδρική με ηγούμενο τον αρχιμανδρίτη Αθανάσιο Σουσόπουλο και πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου.

Τηλέφωνο Μονής : (+30) 26580 61464

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ "ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ" ΣΤΑ ΤΑΜΠΑΚΙΚΑ ΛΑΡΙΣΑΣ.

πηγή

Φυλάσσεται στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής στους Αμπελόκηπους (Ταμπάκικα) της Λάρισας και βρέθηκε με πολύ θαυμαστό τρόπο..

O Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στα Ταμπάκικα Λάρισας
πηγή

Ως το τέλος της Τουρκοκρατίας οι κάτοικοι της συνοικίας Ταμπάκικα της Λάρισας εκκλησιάζονταν στον γειτονικό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου.

Το 1877 οικοδομήθηκε σε κεντρικό σημείο της συνοικίας ένα παρεκκλήσι της Παναγίας Φανερωμένης όπου υπήρχε και κοιμητήριο.

Μετά από λίγο καιρό και την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε μία μοναχή ονόματι Θεοφανία, αποφασισμένη να εργασθεί αμισθί στο παρεκκλήσιο και τα μνήματα του μικρού κοιμητηρίου. Η Θεοφανία εγκαταστάθηκε πλησίον του μικρού ναΐσκου σε ένα μικρό κελάκι όπου έκανε και τον μοναχικό της κανόνα. Ο παντογνώστης Κύριος βλέποντας τα βάθη της ψυχής της αποκαλύπτει με όνειρα ότι στο σημείο που υπάρχει το μαγγανοπήγαδο και στο βάθος του βρίσκεται εικόνα της Θεομήτορος από πολλά χρόνια.

Ο ναός από το λόφο του Φρουρίου
πηγή

Η μοναχή Θεοφανία ξαναβλέπει σε όνειρο, αυτή τη φορά την Υπεραγία Θεοτόκο, ως γυναίκα απαστράπτουσα, να την οδηγεί στο μαγγανοπήγαδο και να της δείχνει ότι στο βυθό του από όπου αναβλύζει το νερό βρίσκεται η εικόνα της, και της ζητάει να εξέλθει από εκεί.

Γνωστοποιούνται τα όνειρα στον νεωκόρο και στην συνέχεια στον τότε ιερέα του Ναΐσκου και τελικά στον Επίσκοπο Λαρίσης Νεόφυτο, ο οποίος και καλεί την μοναχή στην επισκοπή για να μιλήσουν. 

Η μοναχή Θεοφανία με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε στον Επίσκοπο τα όνειρά της και εκείνος δίνει εντολή στους ιερείς ανεύρεσης συνεργείου για να αντλήσει το νερό του πηγαδιού. 

Το εσωτερικό του ναού.
πηγή

Με εγκύκλιο γνωστοποιεί το γεγονός στους ιερείς της Μητροπόλεως Λαρίσης και τον πιστό λαό και τους καλεί να παραστούν όλοι τους στην τελετή και έτσι και έγινε. 

Μία μέρα σχηματίζεται πομπή γύρω από το πηγάδι με τους ιερείς ενδεδυμένους τα ιερά τους άμφια, τον Επίσκοπο επικεφαλής, παρουσία των αρχών και πλήθους κόσμου και αφού προηγήθηκε παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο, αρχίζει η άντληση του νερού οπότε στο βυθό εμφανίζεται η εικόνα λασπωμένη.

Μεγάλη η συγκίνηση και η χαρά όλων και αμέσως αρχίζει πανηγυρικά να ηχεί η καμπάνα του μικρού ξύλινου κωδωνοστασίου του Ναΐσκου.

Η θαυματουργή εικόνα χωρίς το "πουκάμισο"

Ο Μητροπολίτης Νεόφυτος παίρνει στα χέρια του την ιερά εικόνα και την καθαρίζει από τις λάσπες.

Κατόπιν σχηματίζεται πομπή προς τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου όπου εναποτίθεται προς προσκύνηση για σαράντα ημέρες. 

Την εικόνα αυτή η οποία απεικονίζει την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Κύριο (Ρόδον το Αμάραντον) την ονομάζει ο Επίσκοπος, Ζωοδόχος Πηγή, και δίνει εντολή να φιλοξενηθεί στον Μητροπολιτικό Ναό μέχρι ανεγέρσεως Ιερού Ναού ενώ αργότερα φιλοτεχνήθηκε ένα ασημένιο «πουκάμισο» το οποίο και τοποθετήθηκε επάνω και αναγράφει «ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ».

Η εικόνα αυτή βρίσκεται μέχρι και σήμερα στον Ιερό Ναό της και από τις 2 Μαΐου 2008, με την παραίνεση και ευλογία του Ποιμενάρχου της Λάρισας κ. Ιγνατίου και τις φιλότιμες προσπάθειες του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου σε έναν καλαίσθητο και επιβλητικό θρόνο, χαρίζοντας, χάρη, ευλογία, παρηγοριά αλλά και αναρίθμητα θαύματα σε κάθε πιστό άνθρωπο.

Μετά την κατάρτιση ερανικής επιτροπής ανεγέρσεως Ιερού Ναού, με εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Νεόφυτος διορίζει τον ιερέα παπά Δημήτρη Σακελλαρίου για την διενέργεια εράνου σε όλη την Θεσσαλική, ελεύθερη πλέον γη και έτσι χτίζεται ο πρώτος ναός Βασιλικού ρυθμού, ο οποίος και διατηρήθηκε μέχρι και το 1990.


Τηλέφωνο ναού: (+30) 2410 532350.

πηγή: 7gym-laris.lar.sch.gr , www.panagialarisis.gr 

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ.

πηγή

Φυλάσσεται αδιάφθορο στον Ιερό Ναό Αγίου Ευσταθίου Περισσού Αττικής. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ). 

Το Νέβ Σεχήρ, πατρίδα του Αγίου
πηγή

Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυρας Γεώργιος ήτανε Ιερέας και καταγόταν από την Νεάπολη της Μικράς Ασίας, που στα τούρκικα ονομάζεται «Νέβ Σεχήρ». 

Διέπρεψε σαν εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στη Νεάπολη «ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».

Κατά το 1797 προσκλήθηκε από τους χριστιανούς του χωριού Μαλακωτή να Ιερουργήσει εκεί, αναπληρώνοντας τον δικό τους εφημέριο που τον καταδίωκαν οι Τούρκοι και αμέσως ο Ιερέας Γεώργιος ευχαρίστως δέχτηκε και αναχώρησε για το χωριό Μαλακωτή.

Η ασημένια λάρνακα με το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου
πηγή

Εικόνα του Αγίου φιλοτεχνημένη
από τον Φώτη Κόντογλου
πηγή

Ξαφνικά όμως, κοντά στη θέση «Κόμπια - Ντερέ», συνελήφθη από εξαγριωμένους βοσκούς Τούρκους, οι όποιοι τον λήστεψαν, τον βασάνισαν με βαρβαρότητα και τελικά τον αποκεφάλισαν στις 3 Νοεμβρίου του 1793.

Το Λείψανο του Νεομάρτυρα Γεωργίου ανακομίσθηκε «σῶον καί ἀκέραιον καί ἄφθαρτον καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος», μετά από εμφάνισή του «ἐν ὀράματι εἰς τινα γυναῖκα χήραν, εὐλαβῆ καί φοβουμένην τόν Θεόν». 

Αρχικά φυλάχτηκε στην κατοικία του συνεφημερίου του, Νεοφύτου, και μετά τον θάνατό του στον ενοριακό ναό της Νεαπόλεως.

Εκεί το προσκύνησαν και «οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολῖται Καισαρείας Παϊσιος, Κλεόβουλος καί Ἰωάννης, οἵτινες τακτικῶς ἤρχοντο εἰς Νεάπολιν καί ἐθαύμαζον καί ὡμολόγουν τήν χάριν τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά Θεοῦ, ἀναδειχθείς θαυματουργός».

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, το Ιερό Λείψανο μεταφέρθηκε στην Ελλάδα (με την ευκαιρία της ανταλλαγής των πληθυσμών, το 1924), από τον τότε εφημέριο Νεαπόλεως Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο με ατμόπλοιο στην Αττική και κατατέθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ευσταθίου στην Νέα Νεάπολη του Περισσού Αττικής, όπου και σήμερα φυλάσσεται, σε αρίστη κατάσταση.

Στον Ναό του Αγίου Ευσταθίου που είναι ο μοναδικός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ευστάθιο στην Αττική και υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, φυλάσσονται επίσης: η Τιμία Κάρα του Αγίου Γρηγορίου επισκόπου Νύσσης, απότμημα λειψάνων των Αγίων Θεοδώρων, λείψανο του Αγίου Ευσταθίου και λείψανο του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη του Νέου εκ της Δράμας.

Η μνήμη του Αγίου Ιερόμαρτυρα Γεωργίου του Νεαπολίτη τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.

ΤΑ ΑΦΘΑΡΤΑ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΗΠΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΗΡΥΚΟΥ.

φωτογραφία του π. Ν.Κ, πηγή

Πρόκειται για το αριστερό χέρι και αριστερό πόδι του αγίου νηπιομάρτυρος Κηρύκου που φυλάσσονται στη Νέα Μονή της Χίου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Πόδι του νηπιομάρτυρα Κηρύκου
φωτογραφία του π. Ν.Κ,
πηγή

Μάρτυρες της Εκκλησίας μας ανάδειξαν όλες οι ηλικίες, ακόμα και νήπια, ενώ ένα από αυτά υπήρξε ο τρίχρονος άγιος Κήρυκος μαζί με την χριστιανή μητέρα του Ιουλίττα.

Η αγία Ιουλίττα καταγόταν από τα μέρη του Ικονίου της Μικράς Ασίας, έμεινε σε νεαρή ηλικία χήρα και είχε αφιερώσει τη ζωή της στη φροντίδα του νηπίου της, του Κήρυκος. 

Ζούσαν στα χρόνια του Διοκλητιανού (285 - 305) ο οποίος είχε κηρύξει το φοβερότερο διωγμό κατά των Χριστιανών. 

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως τα ειδωλολατρικά ιερατεία και ιδιαίτερα οι μάντεις, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην κήρυξη του διωγμού αυτού αφού οι ιερείς – μάντεις των μαντείων της Μικράς Ασίας, του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, διαμήνυσαν στο θρησκόληπτο Διοκλητιανό πως οι «θεοί» ήταν θυμωμένοι, διότι το κράτος ανέχονταν την ύπαρξη των Χριστιανών που δεν θυσίαζαν και δεν τους λάτρευαν και τον έπεισαν έτσι να αρχίσει τους διωγμούς, οι οποίοι είχαν εξελιχτεί σε γενοκτονία για τους Χριστιανούς. 

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κήρυκος και Ιουλίττα

Εικὀνα βυζαντινή τού 15ου αιὠνα, στο Καθολικό

τού Πρωτάτου. Καρυές,  Άγιον Όρος
πηγή

Το Ικόνιο, που ζούσε η αγία Ιουλίττα, βρισκόταν πολύ κοντά στην Νικομήδεια, που είχε έδρα ο Διοκλητιανός και έτσι για μεγαλύτερη ασφάλεια, έφυγε με τον μικρό 3ετή Κήρυκο για τη Σελεύκεια και αργότερα στην Ταρσό της Κιλικίας. 

Εκεί όμως συνελήφθη από τον τοπικό έπαρχο Αλέξανδρο και οδηγήθηκε σε βασανιστικές πιέσεις να αρνηθεί την πίστη της, έχοντας μαζί της και τον Κήρυκο όμως ομολόγησε με θαυμαστό θάρρος και παρρησία την πίστη της στο Χριστό. 

Ο Κήρυκος στεκόταν δίπλα στη μητέρα του, ατάραχος και ομολογούσε και αυτός ταυτόχρονα την πίστη του ψελλίζοντας συνεχώς το όνομα του Χριστού και όταν κατάλαβε ότι απειλούνταν η ζωή της μητέρας του πήγε κοντά στον έπαρχο και του κλώτσησε ελαφρά το πόδι. 

Οργισμένος ο έπαρχος άρπαξε το παιδί και το εκσφενδόνισε με όλη τη δύναμή του από τη σκάλα του βήματος, ο Κήρυκος κύλησε με ορμή στα σκαλοπάτια, τραυματίστηκε βαριά και βρήκε μαρτυρικό θάνατο.

Μαρτύριο Αγίων μαρτύρων Κηρύκου και Ιουλίττης,
Τοιχογραφία τού 1547 στην Ι. Μ. Διονυσίου, Αγιον Όρος. 

Έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (Ζώρζη) Fuca. 

πηγή

Η Ιουλίττα δοκίμασε μεγάλο πόνο στην ψυχή της όμως μια πρωτοφανής γαλήνη την κυρίευσε, όταν σκέφτηκε ότι την αξίωσε ο Θεός να γίνει μητέρα Μάρτυρα. 

Δεν έχασε την ψυχραιμία της και με ήρεμο και ειρηνικό τρόπο συνέχιζε να ομολογεί τη χριστιανική της πίστη και παράλληλα έλεγξε την άνανδρη πράξη του επάρχου, ο οποίος ξέσπασε την οργή του και τον φανατισμό του στο άκακο νήπιο. 

Ακούγοντας όλα αυτά ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν φρικτά και στο τέλος να την αποκεφαλίσουν και αφού υπέστη απίστευτης αγριότητας βασανιστήρια ο δήμιος της έκοψε το κεφάλι και η αγία της ψυχή φτερούγησε στα ουράνια, κάτω από το θρόνο του Θεού, για να συναντήσει το ηρωικό βλαστάρι της, για να ζουν αιώνια μαζί και να συμβασιλεύουν με το Χριστό.

Τοιχογραφία του Αγίου Νηπιομάρτυρα Κηρύκου.

Μετά τον αποκεφαλισμό της Ιουλίττας, το ιερό λείψανό της ρίχθηκε στον τόπο, όπου βρισκόταν το λείψανο και του τρίχρονου γιου της, του Κηρύκου. 

Την επόμενη νύχτα δύο υπηρέτριες πήγαν και παρέλαβαν κρυφά τα ιερά λείψανα και τα τοποθέτησαν σε ένα σπήλαιο έξω από την πόλη της Ταρσού. 

Μετά τους διωγμούς η μία υπηρέτρια αποκάλυψε τα ιερά λείψανα των ενδόξων μαρτύρων Κηρύκου και Ιουλίττης, τα οποία σήμερα φυλάσσονται σε διάφορες ιερές μονές. 

Στην ιερά μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους φυλάσσεται μέρος της Τιμίας Κάρας του Αγίου Κηρύκου, μέρος της Τιμίας Κάρας του Αγίου Κηρύκου επίσης φυλάσσεται στη Μονή Ρουσάνου Μετεώρων σε αργυρή λειψανοθήκη του 1744, στην ιερά μονή Διονυσίου Αγίου Όρους, φυλάσσεται τμήμα του δεξιού ποδός του τρίχρονου νηπίου κ.α.

Η μνήμη τους τιμάται στις 15 Ιουλίου.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΟΥΛΙΤΤΑΣ ΚΑΙ ΚΗΡΥΚΟΥ
ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΣΕΡΡΩΝ
(ΚΛΙΚ ΕΔΩ)

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ "ΧΤΥΠΑ"

Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μεταμόρφωσης του Χριστού Νικητών, στην Καβάλα.

Η Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος,  Νικητές Καβάλας.

Η Θαυματουργή εικόνα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος των Νικητών είναι γνωστή ως η εικόνα που “χτυπάει” και χτυπάει μόνο την ημέρα της εορτής της και μετά την λειτουργία. 

Την βγάζουν οι ιερείς στην αυλή του μοναστηριού, γράφεται ο κόσμος ποιοι θέλουν να την κρατήσουν και με την σειρά ένας, δυο, τρεις ή περισσότεροι κάθονται κάτω με απλωμένα τα πόδια και βάζουν την εικόνα επάνω τους, αν είναι περισσότερο του ενός και θέλει να χτυπήσει τον έναν, με θαυμαστό τρόπο χτυπάει μόνο εκείνον, αν δεν διαβάσουν οι ιερείς κάποια ευχή, δεν σταματάει, δεν είναι βέβαια απαραίτητο να χτυπήσει κάθε φορά.

κάθονται κάτω με απλωμένα τα πόδια και βάζουν την
εικόνα επάνω τους, αν είναι περισσότερο του ενός και
θέλει να χτυπήσει τον έναν, με θαυμαστό τρόπο χτυπάει
μόνο εκείνον, αν δεν διαβάσουν οι ιερείς κάποια ευχή,
δεν σταματάει...

Την θαυματουργή εικόνα, την είχανε φέρει το 1922 οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες τους κάτοικοι του χωριού Άνω Νεοχώρι Πανόρμου στη χερσόνησο της Κιζύκου και έχει διαστάσεις 100 x 55 εκατοστά.

Η εικόνα ακολουθούσε την πορεία των προσφύγων: άλλοτε στην Καβάλα ή το Ελαφοχώρι κι άλλοτε στους Νικητές, όπου είχαν εγκατασταθεί οικογένειες προσφύγων από το Άνω Νεοχώρι, ώσπου με απόφαση του μητροπολίτου Χρυσοστόμου (Χατζησταύρου) το μουσουλμανικό τέμενος των Νικητών καθαρίζεται και εγκαινιάζεται για να χρησιμοποιηθεί προσωρινά ως ορθόδοξος ναός και να φιλοξενήσει την ιερή εικόνα.

Έτσι το μικρό χωριό, χάρη στην εικόνα, έγινε ο πόλος έλξεως όχι μόνο των Ανωνεοχωριτών, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.

Όμως, η άγονη περιοχή δεν εξασφάλιζε τα χρειώδη για τη ζωή των κατοίκων, οι οποίοι σιγά - σιγά εγκατέλειψαν το χωριό τους, με αποτέλεσμα το 1955 να ερημωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά.

Ο ναός - το παλαιό τέμενος - κατέρρεε, οι προσκυνητές δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, αφού ούτε ιερέας υπήρχε για να τελέσει τις Ακολουθίες και να λειτουργήσει.

Για τους λόγους αυτούς οι κάτοικοι των πλησιόχωρων χωριών Μακρυχώρι και Ελαφοχώρι άρχισαν να ερίζουν για το ποιό είχε περισσότερα «δικαιώματα» να πάρει προς φύλαξη την θαυματουργή εικόνα και η υπόθεση έφθασε ενώπιον της Δικαιοσύνης το 1968.

Το συμβιβασμό της υποθέσεως ανέλαβε ο τότε ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως, αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Καραχρήστος, που εισηγήθηκε «να γίνει γυναικείο Ησυχαστήριο στους Νικητές και να παραμείνει η εικόνα στην αρχική της θέση και να ανήκει σε όλους, που θα την ευλαβούνται και θα την τιμούν».

Έτσι, λοιπόν, στις 26 Μαρτίου 1969 εγκαταστάθηκαν σ’ ένα σπίτι κοντά στο ναό οι πρώτες μοναχές και ξεκίνησε η προσπάθεια για την οργάνωση του Ησυχαστηρίου, που έμελλε σύντομα να εξελιχθεί στη σημερινή κοινοβιακή Μονή.

Ιερά Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Νικητές Καβάλας.

Βρίσκεται μέσα σε μια βραχώδη, ανισόπεδη αλλά καταπράσινη περιοχή που περικλείουν τα χωριά Μακρυχώρι, Ελαφοχώρι, Δύσβατο και Στεγνό της ορεινής περιοχής του Νέστου.

Στην Μονή βρίσκεται η πολύ θαυματουργή εικόνα της Μεταμόρφωσης του Χριστού γνωστή και ώς εικόνα που "Χτυπάει"..

Η είσοδος της Μονής

Η Μονή είναι χτισμένη ακριβώς δίπλα στο εγκαταλελειμμένο σήμερα οικισμό των Νικητών από τον οποίο πήρε το γνωστό λαϊκό της όνομα ως η Μονή των Νικητών.

Από τον άξονα της εθνικής οδού Καβάλας – Ξάνθης και από το σταυροδρόμι που δημιουργείται στο ύψος της διασταύρωσης με το δρόμο της Χρυσούπολης απέχει ακριβώς 11 χιλιόμετρα. 

Όλη η περιοχή γύρω από το μοναστήρι είναι ορεινή και άγονη και δυστυχώς σήμερα είναι σχεδόν απόλυτα εγκαταλελειμμένη από τους κατοίκους της που κατέβηκαν στην Καβάλα αλλά και τη Χρυσούπολη περίπου κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960.

Η Θαυματουργή εικόνα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος
γνωστή ως "η Εικόνα που χτυπά"

Αφορμή για τη δημιουργία της Μονής  αυτής υπήρξε η θαυματουργός εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, την οποία είχαν φέρει το 1922 οι ξεριζωμένοι κάτοικοι του χωριού Άνω Νεοχώρι Πανόρμου στη χερσόνησο της Κιζύκου.

Η εικόνα είναι διαστάσεων 100 x 55 εκατοστά και ακολούθησε την πορεία των προσφύγων, άλλοτε στην Καβάλα ή το Ελαφοχώρι κι άλλοτε στους Νικητές. 

Με απόφαση του μητροπολίτου Χρυσοστόμου (Χατζησταύρου) το μουσουλμανικό τέμενος των Νικητών αποφασίστηκε να καθαριστεί και εγκαινιάστηκε έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί προσωρινά τουλάχιστον, ως ένας ορθόδοξος ναός και να φιλοξενήσει έτσι την ιερή εικόνα.

Με αυτό τον τρόπο, το μικρό χωριό, χάρη στην Θαυματουργή εικόνα, έγινε ο πόλος έλξεως όχι μόνο των Ανωνεοχωριτών, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. 

Όμως, η άγονη περιοχή δεν εξασφάλιζε τα απαραίτητα για τη ζωή των κατοίκων, οι οποίοι σιγά - σιγά εγκατέλειψαν το χωριό τους, με αποτέλεσμα το 1955 να ερημωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά, ακόμη ο ναός - το παλαιό τέμενος δηλαδή - κατέρρεε επίσης και οι προσκυνητές δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, αφού ούτε ιερέας υπήρχε για να τελέσει τις Ακολουθίες και να λειτουργήσει. 

Άποψη του εσωτερικού του Καθολικού

Έτσι, οι κάτοικοι των χωριών Μακρυχώρι και Ελαφοχώρι άρχισαν να ερίζουν για το ποιο είχε περισσότερα «δικαιώματα» να πάρει την θαυματουργή εικόνα και η υπόθεση αυτή έφθασε ακόμη και ενώπιον της Δικαιοσύνης, το 1968.

Το συμβιβασμό της υπόθεσης ανέλαβε ο τότε ιεροκήρυκας της Μητρόπολης, αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Καραχρήστος, που εισηγήθηκε «να γίνει γυναικείο Ησυχαστήριο στους Νικητές και να παραμείνει η εικόνα στην αρχική της θέση και να ανήκει σε όλους, που θα την ευλαβούνται και θα την τιμούν». 

Έτσι, λοιπόν, στις 26 Μαρτίου του 1969 εγκαταστάθηκαν σε ένα παλιό σπίτι κοντά στο ναό οι πρώτες μοναχές και ξεκίνησε με αυτό τον τρόπο η προσπάθεια για την οργάνωση αυτού του Ησυχαστηρίου, που έμελλε πολύ σύντομα να εξελιχθεί στη σημερινή κοινοβιακή Μονή. 

Οι ξενώνες της Μονής

Αποφασιστική προς την κατεύθυνση αυτή, ήτανε η συμβολή του μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου Προκοπίου, ο οποίος βοήθησε όχι μόνο στην έκδοση της απόφασης του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Φ. 063.1/17/5381/6.3.1975, ΦΕΚ 307 Β') για την ίδρυση της κοινοβιακής Μονής, αλλά και μερίμνησε για την εξασφάλιση χρηματικού ποσού, για την έναρξη των εργασιών ανεγέρσεώς της.

Μέσα σε δέκα χρόνια ολοκληρώθηκε το κτιριακό συγκρότημα, που θαυμάζουν σήμερα οι πολυάριθμοι επισκέπτες και προσκυνητές.

Στο κέντρο και σε περίοπτο σημείο δεσπόζει το καθολικό της Μονής, όπου πλέον φυλάσσεται η ιστορική και θαυματουργός εικόνα της Μεταμορφώσεως. 

Το κιόσκι στον περίβολο της Μονής 

Η φιάλη του Αγιασμού στον περίβολο της Μονής

Η φιάλη του Αγιασμού, βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του καθολικού, και κοντά το παρεκκλήσι του Τίμιου Προδρόμου. 

Ένα διώροφο βυζαντινού ρυθμού κτίριο στεγάζει τα κελλιά, τα εργαστήρια κι άλλους χώρους αναγκαίους για τη λειτουργία της Μονής, καθώς και το ναΐσκο του αγίου Νεκταρίου, όπου τελούνται οι καθημερινές Ακολουθίες της μοναστικής αδελφότητος. 

Διώροφος, βυζαντινού επίσης ρυθμού, είναι και ο ξενώνας. Μπροστά του μια κομψή κρήνη με δροσερό νερό και πλάι της το όμορφο παρεκκλήσιο του αγίου Παντελεήμονος, το κτίριο των εκθεμάτων που φιλοτεχνούν οι μοναχές και από τα οποία η Μονή εξασφαλίζει έναν από τους λίγους πόρους για τη συντήρησή της. Στα χαμηλότερα σημεία του συγκροτήματος, όπου οι παλαιές εγκαταστάσεις, τώρα υπάρχουν αποθήκες, εργαστήρια και βοηθητικοί χώροι καθώς και το κοιμητήριο της Μονής, το προσκυνητάρι της Αναστάσεως και το της Σταυρώσεως (ο μικρός Γολγοθάς). 

Άποψη της Μονής

Το μοναστηριακό συγκρότημα συμπληρώνεται από το «κιόσκι», την Βιβλιοθήκη και το Σκευοφυλάκιο καθώς και τον τάφο του π. Σωτήρη Μελίδη, ιερέα της Μονής. 

Η Θαυματουργή εικόνα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος των Νικητών είναι γνωστή ώς η εικόνα που “χτυπάει” και χτυπάει μόνο την ημέρα της εορτής της και μετά την λειτουργία. 

Την βγάζουν οι ιερείς στην αυλή του μοναστηριού, γράφονται ποιοι θέλουν να την κρατήσουν και με την σειρά ένας, δυο, τρεις ή περισσότεροι κάθονται κάτω με απλωμένα τα πόδια και βάζουν την εικόνα επάνω τους. Αν είναι περισσότεροι του ενός και θέλει να χτυπήσει τον έναν, με θαυμαστό τρόπο χτυπάει μόνο εκείνον, αν δεν διαβάσουν οι ιερείς κάποια ευχή, δεν σταματάει, δεν είναι βέβαια απαραίτητο να χτυπήσει κάθε φορά.

προϊόντα και αναμνηστικά στην έκθεση της Μονής.

Άποψη της Μονής

Μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει η εικόνα ποιόν χτυπάει, τον καλό ή τον κακό. 

Μεταξύ των τίμιων λειψάνων που φυλάσσονται στη Μονή Νικητών είναι των αγίων Ξένης, Νήφωνος, Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων, Πέντε Μαρτύρων, Ακακίου, Παντελεήμονος, Ραφαήλ Νικολάου Ειρήνης, Νεκταρίου, Θεοκτίστης και Θωμαΐδος. 

Οι αδελφές του μοναστηριού καταγίνονται με την αγιογραφία, τη χρυσοκεντητική και τις αγρο – δενδροκαλλιέργειες καθώς επίσης και με την εκτροφή χοίρων, αιγοπροβάτων, πουλερικών αλλά και με την παραγωγή σπουδαίων και βιολογικών γαλακτοκομικών προϊόντων. 

Η πρόσβαση στην Μονή γίνεται μέσω της Εγνατίας οδού από τον κόμβο της Χρυσούπολης που ακολουθούμε την έξοδο πρός Ζαρκαδιά. Περνάμε περιφερειακά και όχι μέσα στο χωριό ενώ υπάρχουν από εκεί πινακίδες σήμανσης που οδηγούν στο μοναστήρι. Ο δρόμος είναι καλός με κάποιες ανηφορικές διαδρομές που χρίζουν προσοχής αλλά προσεγγίζουν εύκολα ακόμη και μεγάλα πούλμαν 60 θέσεων.

Σήμερα στο μοναστήρι εγκαταβιούν 10 μοναχές υπό την καθηγουμένη γερόντισσα, Ευδοκία.

Τηλέφωνο Μονής: (+30) 25910 54236