Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΡΙΑΣ.

Φυλάσσεται στον Μητροπολιτικό Ναό των Τριών Ιεραρχών, στην Σκιάθο, μία υπέροχη βασιλική τρίκλιτη εκκλησία χτισμένη το 1846. Στον ναό αυτό που βρίσκεται στο λιμάνι της Σκιάθου, λειτούργησε και ο ιερέας Αδαμάντιος Παπαδιαμάντης, πατέρας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

  

Ο Μητροπολιτικός ναός των Τριών ιεραρχών της Σκιάθου

Η ιερά εικόνα της Παναγίας της Εικονίστριας βρέθηκε περίπου το 1650 με θαυμαστό τρόπο στα κλαδιά ενός πεύκου, στη Σκιάθο.

Στον τόπο που βρέθηκε ζούσε ένας ασκητής, ο γέροντας ιερομόναχος Συμεών, ο οποίος είδε ένα μυστηριώδες φως να φωτίζει το ασκητήριό του μέσα από το δάσος. Έκθαμβος και γεμάτος απορία για την προέλευση του εκτυφλωτικού φωτός, μάταια προσπαθούσε να πλησιάσει καθώς αυτό χανόταν.

Ύστερα από πολλές απόπειρες, αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο περί θαύματος. Μετά από προσευχή και νηστεία, κατόρθωσε να πλησιάσει το μέρος όπου κρεμόταν η εικόνα στα κλαδιά ενός πεύκου και τότε αντίκρισε τη γλυκιά μορφή της Παναγίας της Εικονίστριας.

Το προσκυνητάρι της Παναγίας Εικονίστριας στον
Μητροπολιτικό ναό των τριών ιεραρχών
πηγή

Ο ίδιος δεν μπόρεσε να κατεβάσει την Εικόνα. Ίσως ήταν και θέλημα της Παναγίας να συμβεί αυτό, για να γίνουν και άλλοι μάρτυρες του θαύματος. 

Έμεινε εκεί όλη τη νύχτα προσευχόμενος και το επόμενο πρωί αναχώρησε για την μεσαιωνική πόλη της Σκιάθου, το Κάστρο, όπου ανήγγειλε στους κατοίκους του το θαύμα. 

Οι προεστοί τον ακολούθησαν μαζί με τους ιερείς και τον κόσμο και δάκρυα χαράς ξεχύθηκαν από τα μάτια όλων, αντικρίζοντας την εικόνα επάνω στο δένδρο. 

Ένας νέος ιερέας που ονομαζόταν Ιωάννης ανέβηκε και κατέβασε την Εικόνα, που τοποθετήθηκε αρχικά στο ασκητήριο του Γέροντα Συμεών.

Εκεί λίγο αργότερα χτίστηκε και το μοναστήρι της που σώζεται ως σήμερα και τιμάται στα Εισόδια της Θεοτόκου. 

Αυτή την εορτή αφιέρωσαν τότε στο πάνσεπτο εικόνισμά της οι Σκιαθίτες, καθώς η Παναγία εικονίζεται χωρίς το Χριστό και η μορφή της μοιάζει με μικρό παιδί, όπως όταν αφιερώθηκε από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Λόγω του θείου φωτός που εξέπεμπε η εικόνα ονομάστηκε «Εικών Αστρία» δηλαδή εικόνα που λάμπει ως άστρο και κατόπιν «Εικονίστρια». 

Η μονή της Παναγίας Εικονίστριας
πηγή

Φέρει όμως και την παραπλήσια ονομασία «Κουνίστρα» ή «Κουνίστρια», είτε από αλλοίωση του τοπικού ιδιώματος, είτε από τα κωνοφόρα δένδρα της περιοχής ή επειδή αιωρούνταν (κουνιόταν στο δέντρο).

Η εικόνα παρέμεινε στο μοναστήρι της μέχρι το 1846 όταν με σύμφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ύστερα από αίτημα όλων των κατοίκων της νέας πόλης μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό των Τριών Ιεραρχών, ώστε να την έχουν κοντά τους βοηθό και προστασία και να καταφεύγουν σε αυτή, είναι η πολιούχος του νησιού και τελεί πολλά θαύματα σε όσους την επικαλούνται με ευλάβεια και πίστη.

Λιτανεία της Εικόνας

Εορτάζει δυο φορές το χρόνο, στις 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου, που μεταφέρεται με πομπή από την πόλη στον τόπο της Εύρεσης, στο Μοναστήρι, από από χέρι σε χέρι αφού πλήθος κόσμου συνοδεύει την εικόνα με τα πόδια, σε μία διαδρομή που διαρκεί 3 περίπου ώρες. 

Εκεί τελείται Αγρυπνία και τις πρώτες πρωινές ώρες η Εικόνα επιστρέφει με τα πόδια ξανά στην πόλη, και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στους δύο ενοριακούς Ναούς, τελείται Λιτανεία στην πόλη της Σκιάθου.

Την μνήμη της Ευρέσεως της εικόνας πανηγυρίζει η Σκιάθος το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά την 1η Ιουλίου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στην προστάτιδα, βοηθό και πολιούχο της. 

Την γιορτή αυτή καθιέρωσαν ο παπα - Γιώργης Ρήγας, τελευταίος μύστης του κολλυβαδικού πνεύματος, λαογράφος και δάσκαλος, μαζί με τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, ο οποίος συνέγραψε και την Ακολουθία της.

Η Ιερά Μονή της Παναγίας της Εικονίστριας (Κουνίστρας, όπως την λένε οι ντόπιοι) βρίσκεται 13,5 χιλιόμετρα δυτικά από την πόλη της Σκιάθου σε μια παράκαμψη 2 περίπου χιλιομέτρων του δρόμου, που οδηγεί στην παραλία της Ασέληνου και πρόκειται για τον πιο ιερό τόπο της Σκιάθου.

Εδώ μόνασε, σε παλαιότερους χρόνους και ο Γέροντας Διονύσιος μια εμβληματική μορφή της ελληνικής εκκλησίας.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΟΛΥΒΔΟΣΚΕΠΑΣΤΟΥ.

Φυλάσσεται και είναι ο πνευματικός θησαυρός της, στην Ιερά Μονή της Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου, ένα από τα πιο παλαιά αν όχι το παλαιότερο μοναστήρι στην Ελλάδα.

Η ιερά Μονή Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης

Η ιερά αυτή μονή βρίσκεται στην Ήπειρο, στους πρόποδες του βουνού Νεμέρτσικα.

Απέχει 17 χιλιόμετρα από την Κόνιτσα και μόλις 300 μέτρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, σε μια κατάφυτη περιοχή στη συμβολή των ποταμών Αώου και Σαρανταπόρου.

Κτίστηκε από τον περίφημο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ' τον Πωγωνάτο περίπου το 670.

Ονομάστηκε Παναγία η Μολυβδοσκέπαστη γιατί ολόκληρη η στέγη του Ιερού Ναού της Μονής ήτανε σκεπασμένη με φύλλα μολυβιού. Το μολύβι όμως το αφαίρεσαν οι Τούρκοι κάνοντάς το βόλια για τις πολεμικές ανάγκες τους και έμεινε έκτοτε στην συνείδηση του κόσμου η ονομασία “Παναγία Μολυβδοσκέπαστη”.

Λεπτομέρεια της Εικόνας

Είναι η πρώτη εικόνα της Μονής και έχει την προέλευσή της από τον ίδιο τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ' τον Πωγωνάτο όμως το 1943, ιερόσυλος έκλεψε την χρυσή επένδυσή της και τα αφιερώματα ενώ την εικόνα την πέταξε πίσω από την μονή σε ένα ποτιστικό αυλάκι.

Η εικόνα βρέθηκε μετά από αρκετές μέρες με υπόδειξη της Παναγίας, είχε υποστεί όμως σημαντική φθορά ενώ ο ιερόσυλος λένε ότι σκοτώθηκε στον εμφύλιο στο σημείο ακριβώς που είχε πετάξει την εικόνα. 

Τα θαύματα της Παναγίας Μολυβδοσκέπαστης είναι πολλά και ανάμεσα στα γνωστά και άγνωστα θαύματα που γίνονται συνέχεια, είναι πολλές οι αναφορές για άτεκνα ζευγάρια που απόκτησαν παιδιά μετά από τάμα και βέβαια το αποδίδουν στη χάρη της Παναγίας.

Μεγάλος είναι ο αριθμός των προσκυνητών όλο το χρόνο όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό. 

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΓΕΡΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ.

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, στην Κρήτη της οποίας είναι Κτήτορας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Εικόνα με σκηνές του βίου του Αγίου Ιωσήφ Γεροντογιάννη.
πηγή

Ο Ιωάννης Βιτσέντζος ή Γεροντογιάννης γεννήθηκε στο ημιερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου Καψά το 1799, που είχαν πάει οι γονείς του Εμμανουήλ και Ζαμπία λόγω τουρκικής επιδρομής.

Όταν ήρθε σε νόμιμη ηλικία νυμφεύθηκε την Καλλιόπη από την οικογένεια των Γεροντάκηδων ή Γεροντήδων με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες κι ένα γιο. 

Κάποια Κυριακή ο Ιωάννης μάζεψε ξύλα και τα φόρτωσε στο ζώο για να τα πουλήσει, στα χωριά Αρμένους και Χανδράς και να αγοράσει κρασί ενώ πήρε μαζί του και τη σύζυγό του Καλλιόπη και την άφησε στις Λιθίνες για να δει τους συγγενείς της και τα παιδιά έμειναν μόνα τους στο μετόχι. 

Όταν επέστρεψαν βρήκαν τη μικρή τους κόρη Ειρήνη καμένη έξω στο αλώνι, που την είχαν αφήσει τα άλλα αδέλφια της, νομίζοντας ότι ο αέρας θα έσβηνε τη φωτιά που είχε πιάσει το φορεματάκι της, ο θάνατος της κόρης του, θεωρήθηκε από τον Ιωάννη θεία τιμωρία για τις αμαρτίες του, έφυγε από το μετόχι και εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Λιθίνες. 

Φορητή εικόνα του Αγίου Ιωσήφ Γεροντογιάννη
πηγή

Εκεί οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες και η διαρκής μετάνοια καθάρισαν την καρδιά του, φώτισαν το νου του και μπόρεσε να δεχθεί μία θεία αποκάλυψη, που έμελλε να σταθεί καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή του.

Το 1841 σε ηλικία 42 ετών έπεσε σε βαθύ ύπνο και άγγελος Κυρίου τον άρπαξε, όπως τον Απόστολο Παύλο και είδε τις τάξεις των δικαίων που βρίσκονται σε ουράνια δόξα και χαρά, αλλά και τις τιμωρίες των καταδικασμένων στην αιώνια κόλαση.

Μετά από 43 ώρες ξύπνησε χαρούμενος και γαλήνιος βλέποντας γύρω του πλήθος κόσμου που μαζεύτηκαν να δουν τι του συμβαίνει και ανάμεσά τους μια παράλυτη γριά, πάνω στην οποία άπλωσε το χέρι του και ψιθυρίζοντας μία ευχή, την θεράπευσε μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων και αμέσως άρχισε να κηρύττει και να θαυματουργεί..

Πολλοί κάτοικοι της Σητείας πηγαίναν καθημερινά στο σπίτι του να τον συναντήσουν, να πάρουν την ευλογία του, να δεχθούν τις συμβουλές του και να θεραπευθούν από τις διάφορες ασθένειές τους και αυτό δημιούργησε θόρυβο για το όνομά του, έτσι ο Γεροντογιάννης θεωρήθηκε ύποπτος από τις Τουρκικές αρχές και επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. 

Η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας
πηγή

Κλήθηκε να απολογηθεί στον Διοικητή Κρήτης Μουσταφά Πασά, και οδηγήθηκε αμέσως στη φυλακή αλλά μετά από παράκληση ενός  συμβούλου του Διοικητή, του Ιωάννου Καπετανάκη ή Γαλανάκη από το χωριό Κρυά, του επιτράπηκε να τον πάρει στο σπίτι του χωρίς να βγαίνει έξω μέχρι να βγει η απόφαση. 

Στο μεταξύ τραυματίστηκε σοβαρά το μικρό παιδί του Διοικητού, που έπεσε από τη σκάλα και έμεινε αναίσθητο, χωρίς να μπορεί κανείς γιατρός να το επαναφέρει στις αισθήσεις του.

Ο Τούρκος Διοικητής κάλεσε, τον Γεροντογιάννη, που μόλις ακούμπησε το χέρι του πάνω στο παιδί και είπε μια ευχή, απέκτησε τις αισθήσεις του ενώ ανάλογη θεραπεία έδωσε και στην πεθερά του Διοικητού την οποία απάλλαξε από χρόνια και ανίατη αρρώστια και έτσι αφέθηκε ελεύθερος να επιστρέψει στο χωριό του, μάλιστα του έδωσαν πλούσια δώρα αλλά εκείνος κράτησε μόνο 17 κανδήλια για τον ναό της Παναγίας των Λιθινών.

Ο Επίσκοπος Σητείας Ιλαρίων συμβούλευσε τον Γεροντογιάννη να πάει σε ερημική περιοχή, για να σταματήσουν οι αντιδράσεις των Τούρκων και ο Όσιος σκέφθηκε το Μονύδριο του Καψά, όπου γεννήθηκε, βαπτίσθηκε και νυμφεύθηκε, έτσι, η νεότερη ιστορία της Μονής αρχίζει με την απόφαση του να εγκατασταθεί, το 1841, στην έρημο του Καψά.

Άποψη της Ιεράς Μονής
Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας στην Κρήτη

Μετά το 1840 η διοίκηση της Κρήτης από τον Μουσταφά Ναϊλή, έδειχνε ανοχή στην ανακαίνιση μοναστηριών και ναών ενώ το 1841 ο τελευταίος ιδιοκτήτης της περιοχής που βρισκόταν και το ερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου, Χατζη - Νικόλαος Ζαφείρης από το χωριό Αγία Τριάδα Σητείας, που την είχε αγοράσει από τον Τούρκο Δερβίς Αγά Χατζαριφάκη, παραχώρησε το σπηλαιώδη ναό και τη γύρω από το έρημο, Μονύδριο έκταση στον Όσιο Ιωσήφ τον Γεροντογιάννη, ιδρυτή και ανακαινιστή της Μονής. 

Ο Όσιος ήταν αγράμματος και δεν άφησε γραπτά για να γνωρίζουμε τι βρήκε στον Καψά τότε, βέβαιο είναι ότι υπήρχε ο ναός του Αγίου Ιωάννου, δύο οικήματα δίπλα στο ναό, ένα πηγάδι με υφάλμυρο νερό, στοιχεία που δείχνουν την ύπαρξη μοναστηριού, πάνω στα ερείπια του οποίου κτίσθηκε η νέα Μονή. 

Η είσοδος του Σπηλαίου που έμεινε ο Οσιος Ιωσήφ
Γεροντογιάννης, για 17 ολόκληρα χρόνια. 

Ο Όσιος Ιωσήφ Γεροντογιάννης έμενε σε ένα απόκρημνο σπήλαιο για δεκαεπτά χρόνια βορειοδυτικά του σπηλαιώδους ναού και τα παλιά κελιά παραχωρήθηκαν στους πολυάριθμους προσκυνητές.

Όταν ξέσπασε η επανάσταση στην Κρήτη, του 1866, φοβούμενος μήπως καταστραφεί το μοναστήρι, εγκαταστάθηκε με τη συνοδεία του σε ένα παλιό και εγκαταλελειμμένο μοναστήρι την Αγία Σοφία, στο οροπέδιο των Αρμένων, της επαρχίας Σητείας. 

Στην Αγία Σοφία ασχολήθηκε με την εκ βάθρων ανακαίνιση της και την καλλιέργεια των κτημάτων της, ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταμόρφωσε την περιοχή, γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό όλων όμως έπεσε θύμα συκοφαντίας και επέστρεψε στην αρχική Μονή του με εντολή του τότε Επισκόπου Ιεράς και Σητείας, Νεοφύτου.

Ο Όσιος ζούσε με έντονη άσκηση, προσευχή και νηστεία, έτρωγε ξηρή τροφή, ελιές, χόρτα και παξιμάδια ενώ τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε στο κελί του προσευχόμενος, παρακολουθούσε τις Ακολουθίες από ένα παράθυρο του κελιού του που έβλεπε προς τον Ναό και μόνο κάθε Κυριακή, όταν κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια κατέβαινε στην Εκκλησία. 

Το απόκρημνο σπήλαιο που ο Όσιος Ιωσήφ
Γεροντογιάννης έμενε για δεκαεπτά χρόνια

Η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την Κρήτη ώστε καθημερινά τον επισκέπτονταν πλήθος πιστών, ζητώντας τις συμβουλές του ενώ ήταν γνωστό ότι ο Όσιος σταύρωνε το νερό της θάλασσας και γινόταν γλυκό, έριχνε το ράσο του στη θάλασσα και το χρησιμοποιούσε ως σχεδία για να μεταβαίνει τακτικά στο Κουφονήσι, είχε και προορατικό χάρισμα που ξεχώριζε τα κλεμμένα προϊόντα που συχνά οι προσκυνητές του έφερναν ως δώρα, ζητώντας μάλιστα από αυτούς που τα έφερναν να τα γυρίσουν πίσω. 

Η πολύχρονη όμως άσκηση τον εξασθένησε, μετά βίας μπορούσαν να ακούσουν οι παρευρισκόμενοι όσα τους έλεγε ενώ τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρέμενε στο κελί του κλινήρης, μάλιστα προείδε τον θάνατό του και προσκάλεσε όλη την Συνοδεία να τους ζητήσει συγχώρηση, να τους δώσει τις τελευταίες συμβουλές και άφησε διάδοχο του τον Μοναχό Ανανία. 

Προείπε ότι θα συμβεί στη Μονή μετά τον θάνατό του, όρισε την ακριβή ημέρα και ώρα του θανάτου του και από τον εγγονό του Ιωσήφ, Διάκονο τότε, και τον Ιερομόναχο Γεννάδιο ζήτησε να λειτουργήσουν μαζί και να τον κοινωνήσουν αυτό έγινε στις 6 Αυγούστου του 1874 και αφού κάλεσε πάλι τους Πατέρες τους ζήτησε ξανά συγχώρηση, έκανε το σημείο του Σταυρού, πλάγιασε δεξιά, σταύρωσε τα χέρια του και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο ενώ η σωρός του έγινε λαϊκό προσκύνημα, ώστε έμεινε επί τρεις μέρες άταφος.

Τάφηκε στις 9 Αυγούστου του 1874 μέσα στην Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου στη νοτιοδυτική γωνία σε πέτρινο λαξευμένο τάφο από τον εγγονό του και μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αρχιμανδρίτη Ιωσήφ Γεροντάκη. που ανεκόμισε αργότερα την τιμία Κάρα του αγίου, την οποία και απέθεσε στο πάνω μέρος του τάφου. 

Η μνήμη του τιμάται στις 7 Αυγούστου ενώ η ανακομιδή των λειψάνων του που έγινε στις 7 Μαΐου του 1982, 108 χρόνια από την κοίμησή του, τιμάται την Τρίτη προς Τετάρτη της Διακαινησίμου. 

Ακολουθία του συνέγραψε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, την οποία, μαζί με τον βίο του οσίου, εξέδωσε η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κάψα Σητείας Κρήτης, το 1993.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΖΙΔΑΝΙΟΥ.

Φυλάσσεται στην γυναικεία σήμερα Ιερά Μονή Γενεθλίου της Παναγίας Ζιδανίου, στο Μικρόβαλτο της Κοζάνης.

Η Ιερά Μονή Παναγίας Ζιδανίου σήμερα

Κοντά στα Σέρβια της Κοζάνης, στη θέση “Βρύσες” υπήρχε κάποτε βυζαντινός ναός με την εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας της Παντάνασσας που πιθανότατα ανήκε στη γυναικεία μονή των Αγίων Θεοδώρων.

Σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια του ναού των Αγίων Θεοδώρων στο σημείο “Καλογριές” που φαίνεται να προήλθε από τις καλόγριες του μοναστηριού.

Κατά την επικρατέστερη άποψη, οι Τούρκοι κατέστρεψαν το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων και το ναό που βρισκότανε η εικόνα της Παναγίας η οποία όμως διασώθηκε και το 1541 άνθρωποι ευσεβείς τη μετέφεραν για ασφάλεια στο δασωμένο Ζιδάνι και την εναπόθεσαν σε κάποιο εξωκλήσι στη θέση “Συκιές” ανατολικά του χωριού και έτσι γύρω από αυτό το ξωκλήσι αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια, το μοναστήρι του Ζιδανίου.

Το 1755 το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας της Παναγίας είχε καλυφθεί με περίτεχνη ασημένια επένδυση από τον τεχνίτη Θεόδωρο που καταγόταν από τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων, η οποία υπάρχει και σήμερα στην εικόνα.

Τον Μάρτιο του 1943 η μονή πυρπολήθηκε από τα ναζιστικά στρατεύματα αλλά η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας διασώθηκε θαυματουργικά από τα αδέλφια Γεώργιο και Ευάγγελο Τζιώνα (Τζινουγιώγα και Τζινουβάγγελο).

Η εικόνα της Παναγίας του Ζιδανίου είναι από τα λίγα ιερά κειμήλια του μοναστηριού που έχουν διασωθεί. 

Χάρη στις φροντίδες των μοναχών καθώς και την αγάπη αλλά και την ευσέβεια των χριστιανών, επέζησε στο πέρασμα των χρόνων παρά τις τόσες περιπέτειες που γνώρισε και τους μεγάλους κινδύνους που πολλές φορές την απείλησαν, όμως δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τον αγιογράφο της, ούτε και τον ακριβή χρόνο της αγιογράφησής της. 

Από την λιτάνευση της εικόνας στην Κοζάνη

Αφού όμως το 1541 υπήρχε στα Σέρβια και ήταν πολύ γνωστή, θα πρέπει να βρισκόταν εκεί από αρκετά νωρίτερα και οπωσδήποτε από τους τελευταίους βυζαντινούς χρόνους.

Της αποδίδονται ιδιότητες θαυματουργικές, γι’ αυτό και οι ευσεβείς χριστιανοί την προσκυνούν και την ασπάζονται με μεγάλη ευλάβεια και ζητούν τη χάρη, τη βοήθεια και την προστασία της.

Αναφέρεται, ότι το 1918 έπληξε την Κοζάνη μία θανατηφόρα γρίπη, η οποία σταμάτησε με θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας της Ζιδανιώτισσας, που μεταφέρθηκε στην πόλη, όπου τελέστηκαν αγρυπνίες, παρακλήσεις και λιτανείες.

Από την λιτάνευση της εικόνας στην Κοζάνη

Πολλές μαρτυρίες υπάρχουν επίσης από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα για θαύματα της Παναγίας στην οποία καταφεύγουν οι πιστοί στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής τους, επιζητώντας την ίαση της ψυχής και του σώματος.

Η εικόνα της Παναγίας μεταφέρεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Παρασκευή μετά το Πάσχα) από το μοναστήρι στο ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Κοζάνη.

Την Κυριακή του Θωμά γίνεται λαμπρή πάνδημη λιτάνευση στην πόλη της Κοζάνης από το ιερατείο της πόλης, τις τοπικές, πολιτικές αλλά και στρατιωτικές αρχές καθώς και μεγάλου πλήθος πιστών, η οποία καταλήγει στο ναό του Αγίου Νικολάου, του πολιούχου της Κοζάνης.

Αφού παραμείνει εκεί για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για προσκύνημα, η εικόνα μεταφέρεται στη συνέχεια εκ περιτροπής και σε άλλους ενοριακούς ναούς της πόλης.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ζιδανίου επέστρεφε στο μοναστήρι του Ζιδανίου τις παραμονές της γιορτής του Γενεθλίου της Παναγίας Θεοτόκου, στις 8 Σεπτεμβρίου, όμως από το 2008 η εικόνα της Παναγίας επανέρχεται στη Μονή Ζιδανίου την 1η Αυγούστου.

Στο πανηγύρι της Μονής της Παναγίας Ζιδανίου συρρέει πλήθος πιστών από την ευρύτερη και όχι μόνο περιοχή για να προσκυνήσει και να ζητήσει τη Θεία Χάρη της και Ευλογία.

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΠΟΛΙΤΗ.

Φυλάσσεται στο Μουσείο Μπενάκη σε λειψανοθήκη έργο του χρυσοχόου Πανταζή Μαραγκόπουλου, με δαπάνη της συντεχνίας των σαπουντζήδων. Κατασκευάστηκε στην Σμύρνη το 1816 και είναι δωρεά του Γεωργίου Zάκου (ΓΕ 23792).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στο χωριό Πιτυός της βόρειας Χίου, ο πατέρας του ονομαζόταν Παρασκευάς, και η μητέρα του Αγγερού.

Σε ηλικία 18 μηνών, ορφανός από μητέρα, παραδόθηκε από τον πατέρα του να τον αναθρέψει η μητριά του. Σε παιδική ηλικία οι γονείς, παρέδωσαν τον Γεώργιο σε κάποιο λεπτουργό, Βισσετζή ονομαζόμενο, για να του μάθει την τέχνη του. Όταν κάποτε με το αφεντικό του ήλθε στα Ψαρά, για να φιλοτεχνήσουν το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου, ο Γεώργιος έφυγε με ορισμένους νέους στην Καβάλα. Εκεί συνελήφθη να κλέβει από έναν κήπο και παραδόθηκε στον κριτή. Για ν' αποφύγει την τιμωρία δέχτηκε τον Ισλαμισμό, περιτμήθηκε και ονομάστηκε Αχμέτ.

Σε ηλικία 10 χρονών, επέστρεψε στη Χίο κλαίγοντας και ομολογώντας τον Χριστό. Ο πατέρας του για να τον προφυλάξει τον μετέφερε σ' ένα κτήμα του στις Κυδωνιές.

Αργότερα, 22 χρονών, αρραβωνιάστηκε και ο αδελφός της μνηστής του, επειδή είχε μαζί του χρηματικές διαφορές, τον πρόδωσε στον Τούρκο διοικητή, ότι ενώ έγινε Μουσουλμάνος επανήλθε στον Χριστιανισμό. Βασανίστηκε σκληρά και αφού μέσα στη φυλακή κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1807 του έκοψαν - με μαρτυρικό τρόπο - το κεφάλι λίγο - λίγο. 

Έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, από τον αθλοθέτη Χριστό.

Το λείψανο του Αγίου πετάχτηκε σε ρεματιά έξω από την πόλη σύμφωνα με μια εκδοχή ή ρίχθηκε στη θάλασσα σύμφωνα με άλλη. Οι χριστιανοί το περισυνέλεξαν και το πήγαν στο ερημονήσι Νησοπούλα, που βρίσκεται έξω από το Αϊβαλί, όπου και το ενταφίασαν. Μετά από χρόνια έγινε η ανακομιδή του ιερού λειψάνου και το τοποθέτησαν σε ναό, που ανεγέρθηκε προς τιμήν του Αγίου, στον τόπο του μαρτυρίου του. 

Μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 τελούνταν στις Κυδωνιές μεγάλη πανήγυρις προς τιμήν του Αγίου, που είναι ο πολιούχος και προστάτης άγιος των απανταχού της Γης Κυδωνιατών.

Η μνήμη του τιμάται στις 26 Νοεμβρίου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ.

Ο Μητροπολιτικός Ναός  Παναγίας Επίσκεψης των Τρικάλων

Η πάνσεπτος και χαριτόβρυτος εφέστιος εικόνα της Παναγίας «Επισκέψεως» φυλάσσεται στον ομώνυμο παλαιό, Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Τρικάλων που βρίσκεται στην παλιά συνοικία του Βαρουσίου και είναι μία από τις αρχαίες και ιστορικές εκκλησίες των Τρικάλων.

Η Εικόνα έχει διαστάσεις 1.20 Χ 0.75 εκατοστά και είναι από τα ιερότερα και πολυτιμότερα κειμήλια της πόλης των Τρικάλων και γενικότερα της αγιοτόκου Θεσσαλικής γης αλλά και της πατρίδας μας.

Η φήμη της ξεπέρασε δικαίως τα όρια της ελληνικής επικράτειας και πολλοί προσκυνητές συρρέουν από ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, ιδιαιτέρως όμως Ρώσοι αλλά και Σέρβοι.

Ο Μητροπολιτικός Ναός  Παναγίας Επίσκεψης 

Η Παναγία, με την επιβλητική της μορφή, εικονίζεται ως Βρεφοκρατούσα και φέρει επιγραφή «Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», ονομασία συνηθισμένη κατά στην βυζαντινή εικονογραφία, αλλά μοναδική ίσως στον ελλαδικό χώρο.

Σύμφωνα με τους ερευνητές πιθανότατα είναι έργο των αρχών του 18^ου αιώνα, κάποιοι ερευνητές όμως, λόγω και των καθαρά βυζαντινών χαρακτηριστικών της την αναγάγουν σε πολύ προγενέστερους και παλαιότερους χρόνους.

Η Εικόνα προέρχεται από έναν προϋπάρχοντα παλαιό βυζαντινό Ιερό Ναό, πάνω στον οποίο κτίσθηκε το 1867 ο σημερινός Ναός της Παναγίας Επίσκεψης στον οποίο επίσης φυλάσσεται εκτός των άλλων και τμήμα της Τιμίας Κάρας της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας (Δείτε ΕΔΩ).

Η Παναγία Επίσκεψις χωρίς το ασημένιο υποκάμισο.

Λεπτομέρεια της εικόνας

Η εικόνα φιλοτεχνήθηκε με ένα περίτεχνο ασημένιο "υποκάμισο", το 1896 από τον φημισμένο τεχνίτη Αναστάσιο Τσιναρίδη, με καταγωγή από το ορεινό Χαλίκι Ασπροποτάμου. 

Καλύπτεται ομοιόμορφα ολόκληρη η εικόνα, εκτός όμως από τα επιβλητικά βυζαντινής τεχνοτροπίας πρόσωπα της Παναγίας και του Χριστού ενώ τα φωτοστέφανα είναι περίτεχνα επίσης, με πυκνούς συμπλεκόμενους κλάδους.

Ενώπιον της εφέστιας εικόνας της Παναγίας Επίσκεψης ψάλθηκε στις 23 Αυγούστου του 1881 η πανηγυρική ευχαριστήριος δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης των Τρικάλων, θαυμαστό και αυτό σημείο της Παναγίας, όπως και πολλά άλλα.

Η Εφέστιος και Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Επίσκεψης για πρώτη φορά στα χρονικά εξήλθε από τον ομώνυμο ναό που φυλάσσεται, τον Οκτώβριο του 2016.

Με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια είχε πραγματοποιηθεί η
λιτάνευση της Εικόνας της Παναγίας «ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ»,
μετά των χαριτόβρυτων Λειψάνων και της Ιεράς
Εικόνας του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη, το 2016.

Αφορμή στάθηκε η παράκληση του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τρίκκης & Σταγών κ. Χρυσόστομο. 

Ζήτησε να μεταφερθεί η Ιερά Εικόνα της Παναγίας Επίσκεψης, προς ευλογία και αγιασμό του φιλοχρίστου λαού της Θεσσαλονίκης, επί ένα εικοσαήμερο, στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Δημητρίου προκειμένου να συνεορτασθεί κατά την εορτή της μνήμης Αυτού την 26η Οκτωβρίου 2016.

Την εικόνα μετέφερε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης & Σταγών κ. Χρυσόστομος, συνοδεία του Εφημερίου του Ι.Ν. Παναγίας Επισκέψεως Τρικάλων πατρός Γεωργίου Γραδούλα, του Πρωτοσυγκέλλου πατρός Αλεξίου Κανίνα και Ιερέων της Μητροπόλεως και την υποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος στα προπύλαια του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου.

Κατά την πανήγυρη του Ιερού Ναού, στην εορτή των Εισοδίων, η Ιερά Εικόνα λιτανεύεται πανδήμως και με κάθε λαμπρότητα στην πόλη των Τρικάλων.

Από την κτητορική της επιγραφή, η Παναγία Επίσκεψη, ορίζεται να τιμάται δύο φορές το χρόνο: στις 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και στις 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Παναγίας).

Τηλέφωνο & fax ιερού Ναού: (+30) 24310 33671

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η εικόνα έχει διαστάσεις 46,4 × 25,5 εκατοστά και βρίσκεται στην Ιερά Μονή Θεοβαδίστου Όρους Σινά, Αγίας Αικατερίνης.

Είναι η αρχαιότερη εικόνα που εικονίζει τον 
Χριστό νεκρό και με ακάνθινο στέφανο

Είναι άγνωστου δημιουργού του 8ου αιώνος και προέρχεται πιθανότατα από την Παλαιστίνη. 

Είναι μία πολύ σημαντική εικόνα που επέζησε από τους αποκαλούμενους "σκοτεινούς αιώνες" του Βυζαντίου.

Φυσικά είναι και η αρχαιότερη που εικονίζει τον Χριστό νεκρό, με ακάνθινο στέφανο και όπου αναγράφονται τα ονόματα των δύο συσταυρωθέντων ληστών "Γέστας" και "Δήμας", γνωστά από την απόκρυφη καινοδιαθηκική παράδοση.

Το δεξί τμήμα της εικόνας είναι κατεστραμμένο και ο Χριστός παριστάνεται με το σώμα όρθιο, τα χέρια τεντωμένα, το κεφάλι ελαφρότατα γερμένο και τα μάτια κλειστά ενώ φορά κολόβιο (αχειρίδωτο ποδήρες ρούχο) και όχι το περίζωμα που επεκράτησε από τα τέλη του 9ου αιώνα. Αίμα και νερό ρέουν από την πλευρά του.

Ο αμετανόητος "κακός" ληστής Γεστάς, στα
δεξιά του Εσταυρωμένου Χριστού

Δίπλα του, επάνω σε χωριστούς και απόκρημνους βράχους, είναι στημένοι οι σταυροί των δύο ληστών. 

Από αυτούς σώζεται μόνο ο αριστερός (δεξιά του Χριστού), με περίζωμα στην μέση και τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη. 

Αναγράφονται επίσης τα ονόματα των δύο συσταυρωθέντων ληστών "Γέστας" και "Δήμας", γνωστά από την απόκρυφη καινοδιαθηκική παράδοση. 

Στηθαίοι άγγελοι πετούν γύρω από τον σταυρό και δίπλα στον σταυρό του Χριστού στέκονται η Παναγία, με υψωμένο το αριστερό χέρι που κρατεί μαντήλι και δείχνει προς τα μάτια της υποδηλώνοντας έτσι ότι είναι μάρτυρας της Σταύρωσης του Υιού της και ο Ιωάννης, του οποίου το αριστερό χέρι είναι κρυμμένο μέσα στο ιμάτιο.

3 στρατιώτες παίζουν στα ζάρια τον 
άρραφο χιτώνα του Χριστού

Η Παναγία δηλώνεται με τις λέξεις "Η Αγία Μαρία" (με βυζαντινό μονόγραμμα), όπως συμβαίνει πριν από την Εικονομαχία. 

Τρεις στρατιώτες παίζουν στα ζάρια τον άρραφο χιτώνα του Σωτήρος και δίπλα τους είναι μπηγμένα στο έδαφος τα δόρατα τους. 

Στην επάνω αριστερή γωνία είναι ζωγραφισμένος κόκκινος ήλιος πάνω στο κυανόμαυρο βάθος. Στην δεξιά γωνία θα ήταν πρέπει να ήτανε ζωγραφισμένη η σελήνη. 

Αξιοσημείωτη είναι η κλιμάκωση των διαστάσεων των μορφών, ανάλογα με την σημασία τους: ο Εσταυρωμένος είναι Υψηλότερος από την Θεοτόκο και τον Ιωάννη, αυτοί είναι μεγαλύτεροι από τον ληστή και μικρότεροι ακόμη είναι οι στρατιώτες. 

Οι αξιοσημείωτες ομοιότητες με την τοιχογραφία της Σταυρώσεως της Santa Maria Antiqua στην Ρώμη οδηγούν σε χρονολόγηση στον 8ο αιώνα. 

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΟΥΛΚΑΝΙΩΤΙΣΣΑΣ.

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονη Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βουλκάνου στην Μεσσηνία.

Η νέα Μονή Βουλκάνου

Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βουλκάνου στην περιοχή Ιθώμη της Μεσσηνίας είναι η μεγαλύτερη και ιστορικότερη Μονή της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, με πλούσια εκκλησιαστική και εθνική δράση. 

Η παλαιά Μονή της «Κορυφής» ή «Επανωκαστριτίσσης» όπως λέγεται, κτίσθηκε κατά τον 8ο αιώνα, στον χώρο όπου κατά την αρχαιότητα λατρευόταν ο Ιθωμάτας Δίας.

Κατά το 1625 οι Βουλκανιώτες Πατέρες εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών και της ελλείψεως νερού, έκτισαν σε χαμηλότερο τόπο την νέα Μονή Βουλκάνου όπως μαρτυρεί και ο κώδικας της Μονής ενώ μαζί τους μετέφεραν και το ιερό παλλάδιο του Μοναστηριού, την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Βουλκανιωτίσσης. 

παλαιά Μονή Βουλκάνου ή Μονή Παναγίας της "Κορυφής"
ή της Παναγίας "Επανωκαστριτίσσης"

Η παράδοση αναφέρει ότι η Εικόνα βρέθηκε από Μοναχούς, κρεμασμένη σε ένα πουρνάρι μαζί με ένα αναμμένο καντήλι.

Στην εικόνα η Παναγία είναι αριστεροκρατούσα, του τύπου Οδηγήτριας, συντηρημένη αλλά και επιζωγραφισμένη δύο φορές, το 1772 και το 1856, σύμφωνα με επιγραφές στην αργυρή επίχρυση επένδυσή της φτιαγμένη στο Μετόχι της Μονής στη Σμύρνη το 1857 και φέρει την επιγραφή «Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΕΠΟΝΟΜΑΖΩΜΕΝΗ Τῼ ΟΡΕΙ ΒΟΥΛΚΑΝῼ».

Ο καλλιτέχνης που τη φιλοτέχνησε, ακολούθησε παλαιότερα πρότυπα της εποχής των Παλαιολόγων και έχει υποστηριχθεί μια χρονολογία στο μεταίχμιο του 15ου και του 16ου αιώνα, δεν θα ήταν όμως αβάσιμη και μια μεταγενέστερη χρονολόγηση λόγω των τεχνοτροπικών της χαρακτηριστικών.

Κάρτ Ποστάλ της Μονής Βουλκάνου του 1887

Χιλιάδες προσκυνητών συρρέουν στη Μονή όλο το έτος, κυρίως όμως τις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου καθώς και στο Μετόχιο της Μονής στην Μεσσήνη όπου πραγματοποιείται 9ήμερη πανήγυρη από τις 20 έως και τις 28 Σεπτεμβρίου κάθε έτους. 

Η Εικόνα της Παναγίας, μεταφέρεται λιτανευτικά με νυκτερινή πεζοπορία από την Μονή στη Μεσσήνη, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων. 

Η λιτάνευση αυτή, ή «Κάθοδος» όπως λέγεται, γίνεται σε ανάμνηση της διασώσεως των κατοίκων από πανούκλα κατά τον 17ο αιώνα, όταν με την μεταφορά και την ευλογία της Εικόνας εξαφανίστηκε η φοβερή αρρώστια.

στιγμιότυπο από την λιτάνευση της εικόνας

Χαρακτηριστική είναι η εξής διήγηση:

«Όταν ήσαντε ακόμη εδώ οι Τούρκοι κι ερχόσαντε τα καράβια από την Αραπιά στα Μοθωκόρωνα, φέρανε μαζί τους και μια χρονιά και την πανούκλα και πέθαινε ο γέρμος ο κοσμάκης αραδαριά. 

Ερήμωσαν τα χωριά κι οι κάμποι κι ο κόσμος δεν ήξευρε τι να κάμει. 

Λιτανείες και παράκλησες Ρωμνιοί και Τούρκοι μαζί, βλέπεις δεν ξετάζει θρησκεία ο Χάρος κι η αρρώστια!

Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι και ξεκληρίστηκε σχεδόν το μισό Νησί, μια βραδιά κάτι γριές που ‘περετούσανε στις Νησιώτικες εκκλησίες, είδανε κι οι τρεις μαζί στον ύπνο τους μια μαυροφόρα γυναίκα να τους λέει να παραγγείλουν στο Δεσπότη να κατεβάσει την Εικόνα της Παναγιάς απ’ το Βουρκάνο για να πάψει το θανατικό. 

Τρομαγμένες τρέξανε η καθεμιά στο Δεσπότη που έμενε τότενες πάνωθε απ’ τ’ Αγιανιώτικο λάι, ‘κει που ‘ναι σήμερα τα Πολυδουρέϊκα σπίτια και του ‘πανε τα ονείρατά τους.

Θαύμασε ο Δεσπότης με το όνειρο που ‘δανε κι οι τρεις γριές κι έχοντας βαθιά πίστη στη δύναμη της Παναγιάς, έστειλε τους παπάδες και τους προεστούς πάνω στο Μαναστήρι να φέρουν την Εικόνα. Και την κατεβάσανε ολονυχτίς με λαμπάδες και κεριά κι αποπίσω ο πικραμένος ο κοσμάκης κλαίγοντας και παρακαλιώντας το Θεό και την Παναγιά να τους λυπηθεί και να πάψει το θανατικό.

στιγμιότυπο από την λιτάνευση της εικόνας

Περνούσανε κι απ’ τα χωργιά ούλα που βάρεσε η πανούκλα κι ακολουθούσε ο κοσμάκης και φτάσανε και στο Νησί το πρωΐ και την πήρε στα χέρια ο Δεσπότης και σταύρωσε τον τόπο να σηκωθεί να φύγει η πανούκλα να πάει στο καλό! 

Κι αφού προσκύνησαν ούλοι την πήρανε πάλε οι καλογέροι και τράβηξαν πίσω για το Βουρκάνο μαζί με τους χωριάτες. 

Κι εκείνη τη βραδυά λένε πως είδανε μερ’κοί την πανούκλα σαν αναμαλλιάρα γυναίκα να τρέχει και να πέφτει στη θάλασσα και να φεύγει πίσω στην Αραπιά και να πηγαίνει πάλι πίσω από ‘κει που ‘ρθε!

Έτσι γλίτωσε ο κοσμάκης τότενες απ’ την πανούκλα κι από ‘κείνα τα χρόνια κάθε χρόνο την κατεβάζουνε την Παναγιά στο Νησί για να μη βρει τόπο να ριζώσει και να σταθεί αν ξαναγυρίσει ποτές πίσω η καταραμένη η πανούκλα!»

[Διήγηση Βασίλειου Αναστασόπουλου (Ψυρρή) γεννημένου στα 1893 περίπου, όπως ακριβώς το άκουγε από τη γιαγιά του τη Μαυροειδίνα. Καταγραφή Ευαγγέλου Αν. Λαμπρόπουλου το 1982 για σχολική εργασία.]