Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΝΑΓΗ ΜΠΑΣΙΑ.

Φυλάσσονται εντός αργυρής θήκης στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου, όπου βρίσκεται και ο τάφος του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Ο Όσιος Παναγής ο Μπασιάς,
φωτογραφία εποχής, 19ος αιώνας.
πηγή

Ο Όσιος Παναγής ο Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας, το 1801 και ήταν γιός ευσεβών και επιφανών γονέων, του Μιχαήλ Τυπάλδου – Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελλαπόρτα, έμαθε Ιταλικά, Γαλλικά, Λατινικά ενώ καταρτίσθηκε στη φιλοσοφία και τη θεολογία. 

Μικρός ακόμα χειροθετείται αναγνώστης και επίσης στην αρχή της σταδιοδρομίας του διορίζεται και γραμματοδιδάσκαλος εξασκώντας το λειτούργημα του διδασκάλου. 

Εμπνεόμενος από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα του Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, οι οποίοι υπεράσπιζαν ότι οι Άγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) προστάτες, ουσιαστικά τύραννοι, επιβουλεύονται το ορθόδοξο φρόνημα των κατοίκων, αφήνει το δημόσιο σχολείο και παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον συνεχίζοντας την αποστολή του.

Σε ηλικία 20 ετών, μετά τον θάνατο του πατέρα του, έχοντας έμφυτη κλίση και επηρεαζόμενος από την προσωπικότητα του πολιούχου μεγάλου ασκητού Αγίου Γερασίμου και του γείτονός του, επίσης μεγάλου ασκητού Αγίου Ανθίμου, εγκαταλείπει τα πάντα και φθάνει στο «Ξηροσκόπελο», ένα μικρό νησάκι στην κάτω Λειβαθώ Βλαχερνών που ήτανε τόπος εξορίας κληρικών από του Άγγλους. 

Μέρος των λειψάνων του Οσίου στον Ιερό Ναό του Αγίου
Σπυρίδωνα στο Ληξούρι
πηγή

Εξόριστος τις ημέρες εκείνες ήτανε και ο περίφημος Ζακύνθιος κληρικός Νικόλαος Καντούνης, ο Όσιος δεν έμεινε όμως πολύ διάστημα υπακούοντας τις ικεσίες της χήρας μητέρας του αλλά και της απροστάτευτης αδελφής του.

Το 1836 χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος, με το όνομα Παΐσιος, από τον Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή ενώ δεν ζήτησε ενοριακή θέση και συνήθως λειτουργούσε στο εξωκκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνος στον Πλατύ Γιαλό, όπου συνέρρεε πλήθος πιστών, για να λειτουργηθεί και να ακούσει τα θερμά κηρύγματά του. 

Υπήρξε η προσωποποίηση της ελεημοσύνης και θερμός συμπαραστάτης των αδυνάτων, έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της προφητείας και «προΰλεγε τὰ μέλλοντα συμβαίνειν εἰς πρόσωπα, οἰκογενείας καὶ γενικώτερον τῆς κοινωνίας», όπως γράφεται στην εισήγηση της Αγιοκατάταξης του.

Στις 21 Μαΐου 1864 γεύεται τη χαρά της Ενώσεως της Επτανήσου με τη Ελλάδα, για την οποία εργάσθηκε με τον δικό του αντιστασιακό τρόπο  και το 1867 με τους φοβερούς σεισμούς της Παλλικής, γκρεμίζεται η οικία του και από τότε φιλοξενείται στην οικία του ξαδέλφου (η μητέρα του Ρεγγίνα ήταν αδελφή της μητέρας του Ιωάννη Γερουλάνου) του Ιωάννου Γερουλάνου, πατέρα του σπουδαίου χειρουργού Μαρίνου Γερουλάνου. Ο Άγιος πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο δωμάτιο, το επονομαζόμενο κελί, έως ότου παρέδωσε την μακαρία ψυχή του στον Θεό που τόσο πολύ αγάπησε.

O τάφος του Οσίου Παναγή Μπασιά στον Ιερό Ναό του Αγίου
Σπυρίδωνα στο Ληξούρι
πηγή

Το ασκητήριο του Οσίου Παναγή Μπασιά
στο νησάκι Δίας
πηγή

Λόγω της μεγάλης του φήμης καταφεύγει στη γνωστή μέθοδο μεγάλων Ασκητών να προσποιείται τον τρελό, και έτσι συγκαταριθμείται στη χορεία των Δια Χριστόν σαλών Αγίων.

Για πέντε χρόνια ταλαιπωρείται κλινήρης όμως και ασθενής συνεχίζει να ευλογεί, να ειρηνεύει, να καθοδηγεί, να συμβουλεύει τους Χριστιανούς, που νυχθημερόν τον επισκέπτονται.

Εκεί δέχεται και την επίσκεψη του νέου Αρχιεπισκόπου Γερμανού Καλλιγά, στον οποίο προλέγει την ανάρρησή του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο των Αθηνών.

Ο Όσιος Παναγής κοιμήθηκε το 1888 με πάνδημη τριήμερη κηδεία  ενώ η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του έγινε στις 6 Ιουνίου του 1976 και η Αγιοκατάταξη του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δια Πατριαρχικής και Συνοδικής Αποφάσεως την 4η Φεβρουαρίου του 1986.

Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας στις 7 Ιουλίου.