ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΒΛΑΣΙΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΕΒΑΣΤΕΙΑΣ.

πηγή

Φυλάσσεται στο Θησαυροφυλάκειο της Βασιλικής του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας.

'Αγιος Ιερομάρτυρας Βλάσιος.

Τοιχογραφία τού 1546 στο Παεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου

τής Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα,  Αγίου Όρους

Έργο του Θεοφάνους τού Κρητός και τού Συμεών

Γεννήθηκε και έζησε στις αρχές του 4ου αιώνα στον  Πόντο της Μικράς Ασίας, την περίοδο της βασιλείας του αυτοκράτορος Λικινίου και σπούδασε ιατρική, που πρόσφερε  αφιλοκερδώς. 

Παράλληλα μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή, τα συγγράμματα των Αποστολικών Πατέρων και των Χριστιανών Απολογητών, γεγονός που τον ανέδειξε σε μέγα διδάσκαλο του χριστιανισμού, τόσο που εκλέχθηκε επίσκοπος της Σεβάστειας της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας, ύστερα από την επίμονη απαίτηση του λαού της περιοχής.

Ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση στην επισκοπή του όμως επιζητώντας περισσότερη ησυχία και άσκηση, πήγε στο Άργαιον Όρος και εγκαταστάθηκε μέσα σε ένα σπήλαιο όπου προσευχόταν αδιάλειπτα φθάνοντας σε τέτοιο ύψος αγιότητος και αρετής που πλήθος κόσμου τον επισκεπτόταν ζητώντας την ευλογία του, ακόμη και άγρια ζώα της περιοχής προσέρχονταν κοντά του και δεν αποχωρούσαν, εάν δεν τα ευλογούσε.

Την εποχή αυτή ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας Αγρικόλας ζήτησε από κυνηγούς να κυνηγήσουν σαρκοφάγα ζώα για να χρησιμοποιηθούν στις θηριομαχίες για την καταβρόχθιση των χριστιανών και όταν αυτοί έφτασαν στο Άργαιον Όρος, πέρασαν από το σπήλαιο του Αγίου, και έκπληκτοι αντίκρισαν άγρια ζώα να είναι συγκεντρωμένα δίπλα του, έτσι επέστρεψαν στην πόλη και ενημέρωσαν τον Αγρικόλα.

Άγιος Ιερομάρτυς Βλάσιος. 

Τοιχογραφία τού 1547 στην Ιερά  

Μονή  Διονυσίου Αγίου Όρους

έργο τού Τζώρτζη (Ζώρζη) Φουκά

Ο Αγρικόλας διέταξε να συλληφθούν όσοι βρίσκονταν εκεί, όταν έφτασαν οι στρατιώτες στο σπήλαιο, βρήκαν τον άγιο να προσεύχεται και τον διέταξαν να τους ακολουθήσει, αυτός με χαρά τους ακολούθησε, λέγοντάς ότι ο Θεός του εμφανίστηκε τρεις φορές μέσα στη νύχτα και του είπε, ότι να θυσιαστεί για Αυτόν.

Στη Σεβάστεια ο άγιος φυλακίστηκε και την επόμενη ημέρα οδηγήθηκε  στον ηγεμόνα, που προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα αλλά ο άγιος αρνήθηκε, ο ηγεμόνας διέταξε να τον χτυπήσουν ανελέητα με χονδρά σιδερένια ραβδιά όμως και πάλι ο άγιος έμεινε σταθερός, ακλόνητος στην πίστη του.

Τον κρέμασαν σε ένα ξύλο, του ξεσκίσαν τα πλευρά του με σιδερένια νύχια αλλά και πάλι ο άγιος έμεινε ακλόνητος, οδηγήθηκε πάλι στην φυλακή ενώ επτά ευσεβείς γυναίκες ακολουθούσαν το μαρτύριό του και άλειφαν τα σώματά τους με το αίμα, που έσταζε από το πληγωμένο σώμα του αγίου.

Βλέποντας αυτό οι δήμιοι, συνέλαβαν τις γυναίκες και τις οδήγησαν στον ηγεμόνα που τις κάλεσε να θυσιάσουν στα είδωλα, γιατί αλλιώς θα θανατωθούν όμως οι επτά γυναίκες είπαν στον ηγεμόνα να πάνε στη λίμνη της Σεβάστειας και αφού πλύνουν τα πρόσωπά τους, να προσφέρουν θυσία στους θεούς, ο ηγεμόνας χάρηκε και οι γυναίκες πήραν τα αγάλματα των θεών και τα έριξαν στη λίμνη, λέγοντας ότι αυτή είναι η αμοιβή τους, γιατί πολλοί άνθρωποι χάθηκαν εξαιτίας της ειδωλολατρίας. 

Βλέποντας ο ηγεμόνας την ασέβεια και την προσβολή κατά των θεών, εξοργίστηκε και διέταξε να ανάψουν ένα μεγάλο καμίνι λιώνοντας μέσα σε αυτό μολύβι και να φέρουν σιδερένια χτένια, παράλληλα δε να πυρακτώσουν και επτά χάλκινα σουβλιά και κάλεσε τις γυναίκες να επιλέξουν ή τη θυσία στους θεούς και να φορέσουν λαμπρά φορέματα ή να βασανιστούν μέσα στο πυρακτωμένο καμίνι. 

Άγιος Ιερομάρτυς Βλάσιος. 

Τοιχογραφία τού 1527 στην Ιερά Μονή Αγίου

Νικολάου Αναπαυσά, στα Μετέωρα

Έργο τού Θεοφάνη του Κρητός

Μία από τις γυναίκες άρπαξε ένα φόρεμα και το έριξε μέσα στο καμίνι, ενώ τα δύο μικρά της παιδιά είπαν στη μητέρα τους να μην τα αφήσει να χαθούν μέσα στην αμαρτία και την πλάνη.

Ο ηγεμόνας έδωσε εντολή να κρεμάσουν τις επτά γυναίκες και να ξεσκίσουν τις σάρκες τους με τα σιδερένια χτένια, όμως στη διάρκεια του φρικτού μαρτυρίου οι στρατιώτες έζησαν ένα καταπληκτικό θαύμα: από τις σάρκες των γυναικών έρεε γάλα αντί για αίμα και οι σάρκες ήταν ολόλευκες όπως το χιόνι, αφού Άγγελοι Κυρίου κατέβηκαν από τον ουρανό και θεράπευσαν τις πληγές, λέγοντας στις γυναίκες να μην φοβούνται, αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι τέλους, έτσι μόνο θα απολαύσουν την αιώνια ζωή. 

Ο εξαγριωμένος ηγεμόνας διέταξε να τις ρίξουν μέσα στο πυρακτωμένο καμίνι, μόλις όμως τις έριξαν, η φωτιά έσβησε και βγήκαν από μέσα σώες και αβλαβείς και βλέποντας ο Αγρικόλας τα παράδοξα αυτά γεγονότα, κάλεσε και πάλι τις επτά γυναίκες να θυσιάσουν στους θεούς και να εγκαταλείψουν τις μαγείες, που χρησιμοποιούν. 

Άγιος Ιερομάρτυρας Βλάσιος.

Τοιχογραφία τού 1320 στην Ιερά Μονή

Γρατσάνιστα στο Κόσσυφοπέδιο (Κόσσοβο).

Εκείνες αρνήθηκαν και ο Αγρικόλας διέταξε τον αποκεφαλισμό τους, αμέσως οι γυναίκες προσευχήθηκαν ενώ τα δύο παιδιά πλησίασαν τη μητέρα τους και της ζήτησαν να παρακαλέσει τον άγιο Βλάσιο να τα έχει υπό την προστασία και την καθοδήγησή του.

Μετά τον αποκεφαλισμό των επτά γυναικών πρόσταξε τους στρατιώτες να του φέρουν από τη φυλακή τον άγιο Βλάσιο, ο οποίος απάντησε ότι κανένας άνθρωπος, που έχει γνωρίσει τον αληθινό Θεό, δεν προσκυνά τα νεκρά είδωλα. 

Ο ηγεμόνας τον ρώτησε άν τον ρίξει μέσα στη λίμνη, θα μπορέσει ο Θεός, που λατρεύει, να τον σώσει; 

ο άγιος τον παρότρυνε να το κάνει, έτσι οι στρατιώτες έριξαν τον άγιο στη λίμνη και εκείνος, αφού έκανε το σημείο του σταυρού, στάθηκε στη μέση αυτής σώος και αβλαβής ενώ κάλεσε τους ειδωλολάτρες να πράξουν το ίδιο για να αποδείξουν τη δύναμη των θεών τους. 

Εκείνη τη στιγμή εξήντα οχτώ άνδρες πήδησαν μέσα στη λίμνη, αλλά όλοι καταποντίστηκαν στο βυθό της και πνίγηκαν. 

Τότε, Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στον Άγιο και τον κάλεσε να βγει από τη λίμνη για να λάβει από τον Θεό τον αιώνιο στέφανο της δόξης και της αγιότητος, το γεγονός αυτό προκάλεσε τον θαυμασμό όλων, αφού έβλεπαν το πρόσωπο του αγίου να λάμπει ενώ ο ηγεμόνας βλέποντας την ακλόνητη πίστη του αγίου, αποφάσισε να τον αποκεφαλίσει μαζί με τα δύο παιδιά. 

Αφού ο άγιος προσευχήθηκε, ο δήμιος τον οδήγησε μαζί με τα δύο παιδιά στον τόπο του μαρτυρίου και τους αποκεφάλισε πάνω σε μία πέτρα μέσα από το τείχος της Σεβάστειας, το 316. 

Για πολύ καιρό τα λείψανα του Αγίου ήταν στη Σεβάστεια, στην διάρκεια των σταυροφοριών μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη και το 732 πήγαν στην ιταλική πόλη Maratea, των οποίων οι κάτοικοι θεωρούν τον άγιο Βλάσιο, προστάτη τους ενώ τμήματα των λειψάνων του Αγίου φυλάσσονται σε διάφορους ναούς στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του καθεδρικού ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Λονδίνο (Επισκοπή Σουρόζ).

Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 11 Φεβρουαρίου και από τη Δυτική Εκκλησία στις 3 Φεβρουαρίου. 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕ ΤΕΜΑΧΙΟ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Β'.

πηγή

Σήμερα κτίθεται στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Μουσείο του Θησαυρού του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό (MUSEO STORICO ARTISTICO DEL TESORO DI SAN PIETRO).

Το τεμάχιο του Τίμιου Ξύλου.

Σύμφωνα με την διδακτορική διατριβή της Margherita Spinucci “Le stauroteche medievali in Italia” (Οι μεσαιωνικές σταυροθήκες στην Ιταλία) υπάρχουν 85 σταυροθήκες με τεμάχια Τιμίου Σταυρού που προέρχονται από το Βυζάντιο ή τα Ιεροσόλυμα και φυλάσσονται σήμερα στο Βατικανό ή στην Ιταλία, σε μουσεία ή εκκλησίες.

Ανάμεσα τους είναι και ένας σταυρός με τεμάχιο Τιμίου Σταυρού που έχει πρόσφατα ανακαινισθεί και ονομάζεται Βατικάνειος Σταυρός (Crux Vaticana) ή Σταυρός του Ιουστίνου Β´.

 

Ο Φλάβιος Ιουστίνος ο νεώτερος (Flavius  Iustinus Iunior Augustus) ήταν βυζαντινός αυτοκράτορας από το 565 ως το 578 ενώ γεννήθηκε το 520 και πέθανε στις 5 Οκτωβρίου του 578. Η βασιλεία του σημαδεύεται από έναν ατυχή για την αυτοκρατορία πόλεμο με την Περσία, αλλά και το χάσιμο του μεγαλύτερου μέρους της Ιταλίας από τους Λομβαρδούς.

Ο Βατικάνειος Σταυρός ή Σταυρός του Ιουστίνου Β´,
η οπίσθια όψη.

Ο Σταυρός που φέρει τεμάχιο Τιμίου Σταυρού είναι ένας από τους αρχαιότερους σωζόμενους σταυρούς με τεμάχιο Τιμίου Σταυρού, αν όχι ο παλαιότερος, αφού κατασκευάστηκε πιθανόν το 568 ή το 569 και δωρήθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστίνο Β´ και τη σύζυγό του Σοφία, στο λαό της Ρώμης. 

Ο Σταυρός φέρει την εξής επιγραφή γραμμένη στα λατινικά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας "ligno quo Christus humanum subdidit hostem dat Romae Justinus opem et socia decorem" που μεταφράζεται: "Με το Ξύλο με το οποίο ο Χριστός νίκησε τον εχθρό του ανθρώπου, ο Ιουστίνος προσφέρει τη βοήθειά του στη Ρώμη ενώ η γυναίκα του προσφέρει την διακόσμηση".

Ο Σταυρός είναι πλούσια διακοσμημένος με χρυσό και πολύτιμους λίθους. Φέρει στο κέντρο του το τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού σε σχήμα σταυρού και στο πίσω μέρος παράσταση του Αμνού του Θεού στο κέντρο και στα εγκόλπια αριστερά και δεξιά στον οριζόντιο άξονα, τις παραστάσεις του αυτοκράτορα και της συζύγου του. 

Πρόσφατα, το 2009, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Edizioni Capitolo Vaticano ένα βιβλίο με πλήρη περιγραφή του Βατικάνειου σταυρού, αλλά και άλλων, νέων πληροφοριών που προήλθαν εξαιτίας της συντήρησής του από ειδικευμένους συντηρητές.

Αναδημοσίευση

ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΓΓΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ.

πηγή

Φυλάσσεται στο Θησαυροφυλάκιο της Βασιλικής του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς».Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Άγιος Μάρτυς Λογγίνος, Τοιχογραφία τού 1546 στό Παρεκκλήσιο
τού Αγίου Νικολάου τής Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους,
από τούς  Θεοφάνη τον Κρήτα και τον Συμεών.
πηγή

Πληροφορίες για τον βίο του Αγίου έχουμε από το βιβλίο του Μαρτίου (παλαιότερα εορταζόταν στις 15 Μαρτίου) στο «Μηνολόγιο» έργο του Συμεών του Μεταφραστή και κυρίως από τα τέσσερα Κανονικά Ευαγγέλια, όπου δεν του αποδίδεται κάποιο όνομα, αλλά αναφέρεται απλά με τον βαθμό του, «Εκατόνταρχος ή Κεντυρίων», κατά την παρουσία του στη Σταύρωση.

Το όνομά του και άλλα στοιχεία για την ζωή του αναφέρονται στα «απόκρυφα» ευαγγέλια, που όμως δεν είναι αξιόπιστα, ούτε πλήρως αποδεκτά από την Εκκλησία διότι πιστεύεται ότι αναμιγνύουν τον μύθο με την πραγματικότητα.

Καταγόταν από την κωμόπολη της Καππαδοκίας Σανδιάλη, ανήκε στην Ιουδαϊκή συναγωγή και από το 26 έως το 33 ήτανε υπό τις διαταγές του Ρωμαίου Επάρχου στην Ιουδαία, του Πόντιου Πιλάτου. 

Εφερε τον βαθμό του εκατόνταρχου - κεντυρίωνα και έτυχε σε αυτόν να αναλάβει την επιτήρηση της Σταύρωσης, όπου όταν επήλθε ο θάνατος του Χριστού, βλέποντας όλα τα φοβερά σημεία της φύσης, παραδέχτηκε, όπως συμφωνούν και οι τρεις Ευαγγελιστές, «αλήθεια, ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού» (κατά Μάρκου 15.39) ή «πράγματι ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος» (κατά Λουκάν 23.47) ή «αληθώς! αυτός ήτο υιός Θεού» (κατά Ματθαίον 27.54) ενώ αργότερα στην Ιουδαϊκή συναγωγή ομολόγησε «Αλήθεια λέω Αυτός είναι Υιός Θεού». 

Άγιος Μάρτυς Λογγίνος.
Ρωσική εικόνα του Φιοντόρ Zubov, 1680.
πηγή

Αν και είχε δείξει κάποια πίστη προς την θεότητα του Χριστού, του ανατέθηκε μαζί με ομάδα στρατιωτών η φύλαξη του τάφου και τότε έγινε αυτός και οι στρατιώτες του μάρτυρες της Ανάστασης. 

Οι αρχιερείς κατάφεραν χρηματοδοτώντας κάποιους στρατιώτες να διαδώσουν ότι οι μαθητές του Χριστού έκλεψαν το σώμα του, αυτό όμως δεν έγινε αποδεκτό από τον Λογγίνο ο οποίος επέμενε στο γεγονός της Ανάστασης και μαζί με άλλους δύο στρατιώτες παραιτήθηκαν από τα αξιώματά τους.

Η στάση του αυτή, έστρεψε εναντίον του τους Ιουδαίους και αναγκάστηκε μαζί με τους δύο στρατιώτες, που είχαν πιστέψει, να καταφύγει στην Καππαδοκία, όπου διέδιδε τα όσα είχαν συμβεί στην Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού και οι Ιουδαίοι συνέχισαν να τον καταδιώκουν και έπεισαν τον Καίσαρα και τον Πιλάτο να τον καταδικάσουν σε θάνατο. 

Ο Πιλάτος έστειλε στρατιώτες στην Καππαδοκία, οι οποίοι έγιναν δεκτοί από τον ίδιο, φιλοξενήθηκαν και μετά από παρακίνηση δική του, επειδή δίσταζαν λόγω της φιλικής στάσης του, τον αποκεφάλισαν, όπως και τους δύο στρατιώτες που τον είχαν ακολουθήσει, στις 16 Οκτωβρίου του 33. 

Την κεφαλή του την παρέδωσαν στον Πιλάτο ο οποίος την πέταξε περιφρονητικά σε σκουπιδότοπο έξω από την πόλη και μετά από πολλά χρόνια μία τυφλή χήρα που είχε χάσει πρόσφατα και τον γιό της, μετά από οδηγία του Αγίου, που παρουσιάστηκε στον ύπνο της, βρίσκει την κεφαλή του και με θαυματουργό τρόπο θεραπεύεται.

Ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Μάρτυρα Λογγίνου.
Μικρογραφία από το Βυζαντινό Μηνολόγιο 16-19
Οκτωβρίου του 14ου αιώνα. Βρίσκεται σήμερα στην
βιβλιοθήκη Bodleian της Οξφόρδης, στην Αγγλία.
πηγή

Όπως της είχε ζητηθεί από τον Άγιο, μετέφερε την κεφαλή του στην Σανδιάλη της Καππαδοκίας, όπου και την φύλαξε σε εκκλησία που έκτισε προς τιμή του.

Σήμερα, προς τιμήν του Αγίου Λογγίνου και μέσα στο κτιριακό συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως, όπου ο Ιερός Γολγοθάς και ο ζωηφόρος Πανάγιος Τάφος, υπάρχει ακριβώς πίσω από το Ιερό του ναού των Ορθοδόξων, ένα παρεκκλήσιο.

Το παρεκκλήσιο ανήκει στους Ορθοδόξους και μέσα σε αυτό φυλάσσεται μέρος από τα κομμάτια του Γολγοθά, που κόπηκαν για την ανοικοδόμηση του Ναού της Αναστάσεως το 1810.

Ένας ακόμα θρύλος δημιουργήθηκε γύρο από την λόγχη του Αγίου Λογγίνου. 

Όπως πιστευόταν έδινε δύναμη εξουσίας στον κάτοχό της  και ανά τους αιώνες παρουσιάστηκαν πολλές λόγχες, των οποίων οι κάτοχοι υποστήριζαν ότι ήταν οι αυθεντικές και σήμερα μία από τις λόγχες φυλάσσεται στο παλάτι του Χόφμπουργκ (Hofburg) στη Βιέννη και υποστηρίζεται ότι έχει φτιαχτεί από ένα από τα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη Σταύρωση του Χριστού. 

Ο μοναδικός μεγάλος ναός στην Ελλάδα που είναι
αφιερωμένος στον Αγιο Λογγίνο.
Βρίσκεται στο "λόφο Γολγοθά", στο χωριό
Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης.

Το μεγαλύτερο μέρος μιας άλλης λόγχης, της οποίας η αιχμή έχει χαθεί, βρίσκεται από το 1492 κάτω από τον τρούλο  του Αγίου  Πέτρου  στο Βατικανό ενώ μία άλλη λόγχη φυλάσσεται στην καθολική εκκλησία του Εχμιατζίν (Echmiadzin), στην Αρμενία.

Ο Λογγίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος στρατιώτης που πίστεψε στoν Χριστού μετά τον θάνατό του καθώς και ο πρώτος στρατιωτικός Άγιος.

Στο χωριό Δρυόβουνο του Νομού Κοζάνης σε ένα φυσικό λόφο λίγο έξω από το χωριό, που έχει ονομαστεί "Γολγοθάς" με πρωτοβουλία του ιερέα του χωριού πρωτοπρεσβύτερου π. Στέφανου Τσαντίρη και με την Ευλογία και καθοδήγηση του μακαριστού Σεβασμιότατου Σισανίου και Σισατίστης κ.κ Αντώνιου Κόμπου, κάθε χρόνο από το 1977, την Μεγάλη Παρασκευή γίνεται παρουσία χιλιάδων κόσμου η "Αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Χριστού".

Στο λόφο αυτό χτίστηκε αρχικά ένας μεγάλος δισυπόστατος ναός που είναι αφιερωμένος στον Αγιο Λογγίνο τον εκατόνταρχο και τον Αγιο Νεομάρτυρα Τριαντάφυλλο εκ της Ζαγοράς. Στη πορεία ιδρύθηκε ανδρώα Ιερά Μονή αφιερωμένη στον Αγιο Λογγίνο, την μοναδική ιερή Μονή αφιερωμένη στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένη στον Αγιο Λογγίνο.

Η μνήμη του Αγίου και των δύο στρατιωτών, που μαρτύρησαν μαζί του, τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 16 Οκτωβρίου.

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ.

Φυλάσσεται στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Φραγκίσκου της Αμπέλου στην Βενετία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Το  εντυπωσιακά αδιάφθορο λείψανο της Αγίας Χριστίνας

Η Αγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγότανε από την Τύρο της Συρίας, ήτανε κόρη του στρατηγού Ουρβανού και έζησε στα χρόνια του βασιλέως Σεβήρου περί το 200.

Ο πατέρας της βλέποντας και θαυμάζοντας την υπέροχη ομορφιά της κόρης του αλλά φοβούμενος τους κακούς ανθρώπους έκτισε ένα πολύ υψηλό πύργο όπως συνήθιζαν τότε. 

Μέσα σε αυτόν τον πύργο, έκλεισε τη Χριστίνα με πολλές υπηρέτριες για να την υπηρετούν και επίσης αρκετά ειδωλολατρικά, είδωλα, χρυσά και αργυρά, για να προσεύχεται σε αυτά. 

Ακόμη, στον πύργο, της είχε και όλα όσα χρειαζότανε για να μη βγαίνει καθόλου έξω από αυτόν και να την βλέπουν οι άνθρωποι.

Η Αγία μεγαλόμαρτυρα Χριστίνα.

Αμφίγραπτη εικόνα (44Χ25,5 cm) τού 17ου αιώνα

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Άγιον Όρος

Εκείνη όμως τα έκανε όλα κομμάτια με ένα τσεκούρι, τα κομμάτια τους τα μοίρασε στους φτωχούς και για αυτές της τις πράξεις, η αγία υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τον ίδιο της τον πατέρα και μετά φυλακίστηκε.

Στην φυλακή την άφησαν νηστική για να πεθάνει από την πείνα, όμως, άγγελος Κυρίου της πήγαινε τροφή και της θεραπεύτηκαν όλες οι πληγές της.

Μετά την έριξαν στην θάλασσα, όπου έλαβε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Χριστό και άγγελος Κυρίου την έβγαλε στην στεριά.

Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε διασωθεί, ο πατέρας της πρόσταξε και την έκλεισαν πάλι στην φυλακή ενώ την νύχτα που ακολούθησε ο πατέρας της πέθανε και την θέση του στο αξίωμα του στρατηγού την πήρε κάποιος ονόματι Δίων.

Αυτός οδήγησε την μάρτυρα στο δικαστήριο όμως εκεί η αγία ομολόγησε την πίστη της γεγονός που ο Δίων οργίστηκε και διέταξε να αρχίσουν τα πάλι τα βασανιστήρια κατά την διάρκεια των οποίων πολλοί πίστευσαν στον Χριστό.

Μετά το Δίωνα ανέλαβε κάποιος Ιουλιανός. Αυτός έριξε την Χριστίνα μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, σε ένα κλουβί με φίδια δηλητηριώδη, τα οποία αντί να την δαγκώσουν της έγλυφαν τα πόδια με ευσπλαχνία, μετά της έκοψαν τους μαστούς από όπου χύθηκε γάλα αντί για αίμα και της έκοψαν και την γλώσσα. 

Όλα αυτά τα μαρτύρια τα υπέμεινε με καρτερία και στο τέλος με κοντάρια που την χτύπησαν παρέδωσε το πνεύμα, λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου, και περνώντας στην αιώνια ζωή στις 24 Ιουλίου ημέρα Πέμπτη.

O Ρωμαιοκαθολικός Ναός του Αγίου Φραγκίσκου
της Αμπέλου στην Βενετία.

Το αδιάφθορο Λείψανο της Μεγαλομάρτυρος Χριστίνας, άγνωστο πότε, μεταφέρθηκε από την Συρία όπου μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε σε Ναό προς τιμήν της στην περιοχή του Ιερού Παλατίου, απ’ όπου όμως αφαιρέθηκε κατά την Φραγκοκρατία και μεταφέρθηκε στη Βενετία.

Το 1252 το Λείψανο κατατέθηκε στη Μονή του Αγίου Μάρκου στο Τορσέλλο και το 1340 μεταφέρθηκε στο Ναό του Αγίου Ματθαίου στο Μουράνο.

Το 1435 ο Πάπας Ευγένιος Δ’ διέταξε την μεταφορά του στο Ναό του Αγίου Αντωνίου, επίσης στο Τορσέλλο και το 1793 μεταφέρθηκε στη Μονή της Μάρτυρος Ιουστίνης Βενετίας.

Το 1810 μεταφέρθηκε στο Ναό του Αγίου Φραγκίσκου της Αμπέλου στην Βενετία, όπου και σήμερα φυλάσσεται, κατατεθημένο μέσα σε μία κρυστάλλινη λάρνακα.

Η μνήμη της τιμάται από την εκκλησία μας στις 24 Ιουλίου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ "ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΕΡΑΣ" ή "ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ".

Η πρωτότυπη, Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Κεράς ή Παναγίας της Παντοτινής Βοήθειας.
πηγή

Η εικόνα κατά την παράδοση είναι έργο του Αγίου Λαζάρου
του ζωγράφου ή Ομολογητή, 9ος αιώνας.

Η εικόνα έχει χρονολογηθεί, είτε κατά τον 11ο αιώνα από τον Giuseppe Gerola, είτε κατά τον 16ο αιώνα από τον Ανδρέα Ξυγγόπουλο.

Έχει διαστάσεις 54 εκατοστά ύψος με 41.5 εκατοστά πλάτος και συντηρήθηκε τελευταία, το 1990.

Κατά την παράδοση είναι έργο του Αγίου Λαζάρου του ζωγράφου ή Ομολογητή που έζησε την εποχή του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου κατά τον 9ο αιώνα και συνδέθηκε με πολύ θαυματουργικές ιδιότητες, μνεία των οποίων γίνεται ήδη κατά το 1415 από τον Ιταλό καλόγερο και σπουδαίο γεωγράφο της εποχής εκείνης, Cristoforo Buondelmondi.

Η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας βρίσκονταν τότε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια της ταραγμένης εκείνης περιόδου της Εικονομαχίας, στην διάρκεια της οποίας οι πολέμιοι της ορθοδοξίας, κατέστρεφαν με μανία όλες τις εικόνες.

Σύμφωνα με την παράδοση, η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας, για να αποφύγει την καταστροφή της από τους εικονομάχους, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά, στο νησί της Κρήτης όπου και εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Παναγίας Κεράς. 

Η μονή της Παναγίας Κεράς στην Κρήτη

Ο εικονομάχος όμως αυτοκράτορας  Θεόφιλος,  άκουσε για τα θαύματα της εικόνας και διέταξε να την βρουν και να την φέρουνε πίσω στην Κωνσταντινούπολη για να την καταστρέψει με τα ίδια του τα χέρια όμως η θαυματουργή εικόνα ξέφευγε από τους διώκτες της και επέστρεφε πάντα πίσω.

Ο Θεόφιλος τότε διέταξε να την αλυσοδέσουν σε μία μαρμάρινη κολόνα, αυτή όμως έσπαγε τα δεσμά της κάθε φορά και εξαφανίζονταν, ακόμη και σήμερα διασώζονται η κολόνα και τα δεσμά της εικόνας στην Μονή Κεράς.

Η εικόνα τελικά κλάπηκε το 1498 από έναν Έλληνα έμπορο κρασιού για να την μεταφέρει στην Ρώμη, όμως στην μέση του πελάγους τους έπιασε μεγάλη φουρτούνα και κινδύνεψαν να πνιγούν, ο έμπορος τρομοκρατημένος ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας και Αυτή τους έσωσε, σταματώντας την θαλασσοταραχή. 

Ο κίονας που δέθηκε η εικόνα, υπάρχει ακόμη στον
περίβολο της Μονής Κεράς, για να μην "φύγει".

Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο έμπορος αρρώστησε και πριν πεθάνει είπε σε έναν φίλο του Ιταλό για την κλοπή της εικόνας και τον παρακάλεσε αν πεθάνει να την πάει σε κάποια εκκλησία.

Ο νέος κάτοχος τής εικόνας όμως πέθανε και δεν κατάφερε να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του φίλου του γιατί η γυναίκα του δεν θέλησε να την αποχωριστεί, ωστόσο, η Παναγία εμφανίστηκε στο εξάχρονο κορίτσι της οικογένειας.

Είπε η εικόνα στο κορίτσι ότι ονομάζεται «Μητέρα η Διαρκὴς Βοήθειας» και νὰ πει στην μητέρα της αλλά και τὴ γιαγιά της ότι πρέπει να τη μεταφέρουν στὴν εκκλησία του Αγίου Ματθαίου, πού βρισκότανε ανάμεσα στους ναούς της Σάντα Μαρία Ματζόρε και του αγίου Ιωάννη του Λατερανού, έτσι στις 27 Μαρτίου του 1499 η εικόνα μεταφέρθηκε στο ναό του ευαγγελιστή Ματθαίου.

Η θαυματουργή εικόνα ήτανε για 300 περίπου χρόνια αντικείμενο μεγάλης τιμής και λατρείας από τούς πιστούς οι οποίοι κατέφθαναν στη Μονή και έμεινε γνωστή ως η "Μαντόνα του αγίου Ματθαίου".

Τὸ 1798 οι κάτοχοι του ναού ήταν Ιρλανδοί Αυγουστινιανοί μοναχοί και μετά τὴν εισβολή των γαλλικών στρατευμάτων μετέφεραν τὴν εικόνα στο μοναστήρι τους, του αγίου Ευσέβιου.

Ο ναός του Αγ.Αλφόνσου, στο Εσκουιλίνο της Ρώμης

Εκεί ξεχάστηκε από όλους εκτός όμως από έναν τυφλό, μέλος της αδελφότητας, τὸν Agostino Orsetti. 

Αυτός είχε πληροφορήσει για την εικόνα ένα αγόρι της χορωδίας, τον Michele Marchi.

Τὸ παιδί αυτό έγινε αργότερα μέλος μίας νέας μοναστικής αδελφότητας, ενός τάγματος πού είχε ως σημείο αναφοράς την απολύτρωση του Ιησού Χριστού που είχε ιδρύσει ο Alfonsus Liguori.

Τὸ 1866 μετά απὸ αίτημα στον πάπα Πίο τον 9ο, η εικόνα δωρίζεται στο νέο τάγμα πού είχε ιδρυθεί μὲ την εντολή του ποντίφικα: «Κάντε την εικόνα γνωστή σὲ όλο τον κόσμο», έτσι η εικόνα τοποθετήθηκε στον ναὸ του Αγίου Αλφόνσου, στο Εσκουιλίνο, Sant' Alfonso all' Esquilino, στην Ρώμη όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα και ονομάζεται Παναγία της Παντοτινής Βοήθειας, Madonna del perietuo soccorco. 

Η εικόνα αυτή της Παναγίας είναι πολύ διαδεδομένη αλλά και πολύ αγαπητή στους Καθολικούς, αποτελεί την εθνική προστάτιδα της Αϊτής, την συναντούμε στην Ουρουγουάη, σε πολιτείες τής Αμερικής, στον Καναδά, στην Πολωνία ενώ, ιδιαίτερα μάλιστα, τιμάται από τούς Καθολικούς των Φιλιππίνων.

Το 1735 η εικόνα στη Μονή Κεράς αντικαταστάθηκε με μια εικόνα διαφορετικού τύπου που βρίσκεται στο τέμπλο της μονής που θεωρείτε και αυτή όμως εξίσου θαυματουργή ενώ ένα εξαιρετικό αντίγραφο βρίσκεται και στον Μητροπολιτικό ναό του Ρεθύμνου με το όνομα Παναγία του Πάθους ή Κυρία των Αγγέλων.

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ.

Φυλάσσεται στην εκκλησία Cappella Palatina, που βρίσκεται μέσα στο κάστρο της πόλης Castelbuono στο Παλέρμο της Σικελίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Το Castelbuono, στο Παλέρμο.

Το Castelbuono είναι μία μικρή πόλη 9.200 περίπου κατοίκων της επαρχίας Παλέρμο της Σικελίας χτισμένη στους πρόποδες των ορεινών όγκων του όρους Madonie που φτάνει τα 2000 μέτρα και ανήκει και αυτό σαν κοινότητα στο φημισμένο γεωπάρκο Madonie της Σικελίας.

Το Castelbuono, ο παλαιός βυζαντινός οικισμός "Ypsigro", είναι φημισμένο για το κάστρο του που χτίστηκε το 1316 στην περιοχή "paleokastro" της περιοχής. 

Το κάστρο ανήκε στην φημισμένη ευγενή οικογένεια των Ventimiglia, οι οποίοι είχαν συγγενέψει με τους Λάσκαρες της βυζαντινής Αυτοκρατορίας της Νίκαιας.

Το κάστρο του Castelbuono

Το κάστρο του Castelbuono που τώρα ανήκει στο Δήμο της πόλης έχει εσωτερικά μία εκκλησία, ένα παρεκκλήσι για την ακρίβεια, την Cappella Palatina που χτίστηκε το 1683 και ένα χώρο διαμορφωμένο σε εκκλησιαστικό μουσείο. 

Στην εκκλησία του κάστρου φυλάσσεται η θαυματουργή κάρα της Αγίας Άννας, μητέρας της Θεοτόκου, που θεωρείται προστάτης του Castelbuono και των κατοίκων της.

Η κάρα, δώρο του δούκα της Λωρραίνης (ίσως του Ματθαίου Β' της Λωρραίνης) το 1242 στην οικογένεια Ventimiglia, προερχόταν από την περίοδο των Σταυροφοριών, αλλά η προγενέστερή της ιστορία δεν είναι γνωστή, και η οικογένεια Ventimiglia με την σειρά της την δώρησε στην Εκκλησία Cappella Palatina το 1913.

Η ωραιότατη λειψανοθήκη της κάρας της Αγίας Άννας.
Κατασκευάστηκε στο Παλέρμο το 1521 και ανακατασκευάστηκε το 1669-1670.

To Άννα, είναι εξελληνισμένο όνομα του εβραϊκού ονόματος Hannah, το οποίο προέρχεται από το ρήμα hanan που σημαίνει "ελεήμων ή φιλεύσπλαχνος”.

Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. 

Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν από την φυλή των Λευί που ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή και η Σοβή που επίσης παντρεύτηκε στην Βηθλεέμ είχε μια κόρη την Σαλώμη ενώ η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαία και μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε μία κόρη, την Παρθένο Μαρία, την Παναγία.

Η κάρα της Αγίας Άννας βρίσκεται στο εσωτερικό κάτω μέρος της λειψανοθήκης.

Η λειψανοθήκη με την κάρα της Αγίας Άννας.

Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό 3ετή στο ναό, πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς ενώ ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της.

Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια και αυτό το συμπεραίνουμε από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου και το 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρας Ιουστινιανός, αφιέρωσε έναν  περίτεχνο ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.

Μέρος της αριστεράς χειρός της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, μέρος του αδιάφθορου αριστερού ποδός της Αγίας βρίσκεται στην ομώνυμη Σκήτη Αγίου Όρους, μέρος του αδιαφθόρου δεξιού ποδός της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους και  Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στην ομώνυμη Μονή Λυγαριάς Λαμίας και στη Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής. Επίσης μέρος της αδιαφθόρου σαρκός της Αγίας βρίσκεται στη Συλλογή της ρωμαιοκαθολικής Διεθνούς Σταυροφορίας Αγίων Λειψάνων ενώ ένας καρπός της Αγίας βρίσκεται στο ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Παύλου «Εκτός των Τειχών» στην Ρώμη. 

Η μνήμη της Αγίας Θεομήτορος Αννας τιμάται από την Εκκλησία μας: στις 25 Ιουλίου η Κοίμησή Της και στις 9 Δεκεμβρίου η Σύλληψή της.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ 

ΠΟΔΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ (ΚΛΙΚ ΕΔΩ).

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΔΕΞΙ ΠΟΔΙ 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ (ΚΛΙΚ ΕΔΩ).

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΕΡΙ 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ (ΚΛΙΚ ΕΔΩ).