Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΑΔΟΒΙΣΔΙΟΥ ΑΡΤΗΣ.

πηγή

Φυλάσσεται στον Ιερό ναό των Αγίων Αναργύρων στο Βελεντζικό της Άρτας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Ο Άγιος Παρθένιος γεννήθηκε στο χωριό Βατσουνιά της Καρδίτσας στις αρχές του 18ου αιώνος και μεγάλωσε στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας από γονείς απλούς και ταπεινούς που του μετέδωσαν την πίστη στον Χριστό και την αγάπη προς την πατρίδα.

Σε νεαρή ηλικία γίνεται μοναχός, σε μοναστήρι της περιοχής, προκόβει στην πνευματική ζωή και γίνεται παράδειγμα για όλους και με τη σύμφωνη γνώμη των πατέρων χειροτονείται τελικά σε πρεσβύτερο.

Εκτιμώντας τα προσόντα και την αγία ζωή του η εκκλησία τον αναδεικνύει επίσκοπο Ραδοβισδίου, επισκοπή της Μητροπόλεως Λαρίσης, που τότε περιελάμβανε το δυτικό τμήμα της Αργιθέας και το βορειοανατολικό τμήμα του σημερινού νομού Άρτας (δήμοι Ηρακλείας, Τετραφυλίας και τα σημερινά χωριά Ζυγός Μαρκινιάδα Μελάτες, Παναγιά Διασέλου, Τετράκωμο, Μεσούντα, Κάψαλα).

Η επισκοπή Ραδοβισδίου αναφέρεται πρώτη φορά στο τακτικό Β΄ του Ιωάννη Τσιμισκή (972 – 976) και καταλάμβανε τη 16η θέση από τις 28 επισκοπές που υπάγονταν στην Μητρόπολη Λαρίσης ενώ δεύτερη φορά αναφέρεται στο τακτικό Α΄ του Αλεξίου Κομνηνού (1081 – 1118) και μία άλλη, Τρίτη φορά στο πατριαρχικό σιγίλιο του 1371. 

Η επισκοπή εξακολουθεί να υπάρχει επί Τουρκοκρατίας και πολλούς επισκόπους τους γνωρίζουμε από τους κώδικες των Μητροπόλεων Λαρίσης και Τρίκκης. 

Καταργείται το 1830 και η περιοχή της δίνεται στη Μητρόπολη Άρτης τμήμα της οποίας αποτελεί και σήμερα με έδρα της επισκοπής να ήτανε τα Βραγγιανά Αργιθέας και αργότερα το Βελετζικό.

Αναλαμβάνοντας το αξίωμα της Αρχιεροσύνης ο Άγιος αγωνίζεται συνεχώς για την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του και η αυστηρή νηστεία και η αδιάλειπτη προσευχή ήταν τα αγαπημένα του αθλήματα. 

Στο «Μαρτυρικόν» περί του αγίου Παρθενίου του ιστορικού κώδικα της μονής Δουσίκου διασώζεται επίσης ένα άλλο επεισόδιο από τη ζωή του αγίου, που δείχνει την μεγάλη αρετή και φιλανθρωπία του. 

Κοντά στην Επισκοπή ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος με πέντε παιδιά και είχε ένα πετρώδες χωράφι που δεν μπορούσε λόγω ασθενείας να περιποιηθεί και ο Άγιος πήγαινε μεσάνυχτα με το φως του φεγγαριού να καθαρίσει το κτήμα, για να αποδώσει καρπό και να τραφεί η οικογένεια του φτωχού γεωργού. 

Ο ιδιοκτήτης παραφύλαξε ένα βράδυ και με έκπληξη είδε τον βοηθά ο επίσκοπός του, όμως ο Άγιος του «έκαμε δεσμόν» να μη μαρτυρήσει σε κανένα και του υποσχέθηκε ότι θα βοηθούσε τα παιδιά του.

Το κήρυγμα του αγίου είχε στόχο να τονώσει την πίστη των ανθρώπων στο Θεό και να διαφυλάξει ακέραιη και ανόθευτη την ταυτότητα του βασανισμένου Ρωμιού. 

Συνεργάζεται με τους καπεταναίους των Ραδοβυζίων και με τους μοναχούς και λόγιους της περιοχής, για την παιδεία και ανάπτυξη των πνευματικών του παιδιών. 

Κατά την παράδοση ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός περνώντας από την περιοχή συναντήθηκε με τον Άγιο Παρθένιο και συζήτησαν μαζί τα προβλήματα των υποδούλων στο μοναστήρι της Ροβέλιστας που αποτελούσε κέντρο συνάντησης των αρματωλών και αντίστασης στον κατακτητή. 

Η όλη ζωή και παρουσία του αγίου Παρθενίου δεν άφησε ανενόχλητο τον κατακτητή και κατά μια παράδοση ο Άγιος καταδικάστηκε και υπέστη μαρτυρικό θάνατο. 

Κατά μια άλλη όμως παράδοση κοιμήθηκε οσιακά την 21η Ιουλίου του 1777 και ενταφιάστηκε πίσω από το ιερό βήμα του Επισκοπικού  Ναού  των  Αγίων Αναργύρων στο Βελεντζικό Άρτας.

Μετά από περίπου 35 χρόνια από την κοίμησή του οι κάτοικοι του χωριού αποφάσισαν να κάνουν εκταφή, προκειμένου να ενταφιάσουν έναν από τους διαδόχους του, τον επίσκοπο Καλλίνικο. 

Την 21η Ιουλίου του 1810 άνοιξαν τον τάφο του και άρρητη ευωδία πλημμύρισε τον τόπο όλο και παρόλο το ηλιόλουστο της ημέρας, λεπτή βροχή άρχισε να πέφτει από τον ουρανό, οι κάτοικοι θεώρησαν το γεγονός «Σημάδι» παρά του Θεού και απόδειξη της αγιότητας του Παρθενίου. 

Με ευλάβεια περισυνέλεξαν τα άγια λείψανα και τα τοποθέτησαν στην αγία Τράπεζα του ναού των Αγίων Αναργύρων, όμως οι οικείοι του Αγίου, όταν έμαθαν τα συμβάντα, ζήτησαν να παραλάβουν τα άγια λείψανά του. 

Οι κάτοικοι του Βελεντζικού αρνήθηκαν να παραδώσουν τον ανεκτίμητο θησαυρό τους, τα λείψανα του αγίου επισκόπου τους, και κατέφυγαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να διευθετήσει τη διαφορά. Το Πατριαρχείο έκρινε να παραμείνει η αγία Κάρα στο Βελεντζικό – έδρα της επισκοπής – και τα άλλα λείψανα να δοθούν στους οικείους του, όπως και έγινε.

Ο Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων
στο Βελεντζικό της Άρτας

Στον ιστορικό κώδικα της μονής Δουσίκου αναφέρεται ότι τα λείψανα μοιράστηκαν σε πολλά μέρη. 

Δυό ‐ τρία μέρη  των λειψάνων πήγε στη μονή ο ηγούμενος Κυπριανός, όπως διαβάζουμε σε ιδιόχειρο σημείωμα του σκευοφύλακα της μονής Χατζή ‐ Γεράσιμου, που βρέθηκε τυλιγμένο μαζί με άγια λείψανα: «Ἐδῶ ἔχω τυλιγμένα δίου λίψανα τοῦ ἁγίου Παρθενίου Ραδοβεσδίου 1858 ἔτους. ὁ τοῦ Δουσίκου σκευοφύλαξ Χατζη‐γεράσιμος ἐπιβαιῶ. Τὰ ὕφερεν ὁ κς Κυπριανός ἀπό Βελεντζικό ὁ νῦν ἡγουμενεύοντος ὁς τὶς ἰδίαις χείλεσιν μὲ ὁμολόγησεν». 

Η σιαγόνα του Αγίου δόθηκε στη μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους από τον Επίσκοπο πρώην Σταγών Αμβρόσιο ενώ σε λειψανοθήκη του 1848, στον Ναό του Αγίου Γεωργίου Κωστακιών (παλιότερα μονή του Αγίου Γεωργίου) υπάρχει μία κλείδα του Αγίου ενώ στην επανάσταση Ραδοβυζίων το 1854 χάθηκε η παλαιά ακολουθία και η εικόνα του αγίου, η κάρα όμως διεσώθη χάριν της αυταπαρνήσεως του ιερέως του Βελεντζικού και μετεφέρθηκε στα χωριά του Βάλτου.

Το 1939 με τη φροντίδα του ηγουμένου της Μονής Δουσίκου π. Συμεών Τσαγοπούλου και του διδασκάλου του χωριού Βελεντζικού Γεωργίου Βάκκα, συνετέθη από τον π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη νέα ακολουθία, η οποία εκδόθηκε με το συναξάρι, το 1971. Ο διδάσκαλος των Τρικάλων Γεώργιος Μηλίτσης το 1991 συνέθεσε παρακλητικό προς τιμήν του αγίου κανόνα. 

Πολλά και ποικίλα είναι τα θαύματα του Αγίου και μάρτυρες οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι ομολογούν και διακηρύσσουν τις θαυματουργίες που επιτελεί η αγία κάρα Του.

Η μνήμη του εορτάζεται πανηγυρικά στις 21 Ιουλίου.