Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΖΑΧΑΡΙΑ, ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

ΠΗΓΗ

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Σίντζας, κοντά στο Λεωνίδιο της Αρκαδίας στην Πελοπόννησο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

 

Φορητή εικόνα του Προφήτη Ζαχαρία διαστάσεων 88,5 Χ 70
 του Β΄ μισού του 17ου αιώνα από τον περίφημο Κρητικό
αγιογράφο, Ηλία Μόσκο.
πηγή

Καταγόταν από τον οίκο του αρχιερέα Αβιά, απογόνου του Ααρών, ήταν πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή και έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, ενώ κατά τη γνώμη του Χρυσοστόμου, δεν ήταν απλός Ιερέας, αλλά αρχιερέας που έμπαινε στα άγια των αγίων.

Στην μεγάλη εορτή του Εξιλασμού, ο Ζαχαρίας μπήκε μόνος του, ως εφημερεύων αρχιερεύς στον ναό για να προσφέρει θυμίαμα και παρουσιάσθηκε στα δεξιά του θυσιαστηρίου του, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Ήτανε λουσμένος από θείο φως και ευαγγελίσθηκε στον Ζαχαρία, ότι ο Θεός άκουσε τις προσευχές του και ότι η σύζυγός του Ελισάβετ θα γεννήσει γιό και το όνομά του θα είναι Ιωάννης ενώ πρόσθεσε: «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και αυτός προελεύσεται ενώπιον του Κυρίου ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον».

Ο Ζαχαρίας έκθαμβος από την οπτασία ταράχτηκε και δυσπίστησε, επειδή η Ελισάβετ ήταν στείρα και γριά και ο ίδιος ήταν προχωρημένης ηλικίας και γι αυτό ο Αρχάγγελος Γαβριήλ του είπε ότι θα μείνει άλαλος μέχρι να γεννηθεί το παιδί, επειδή δεν πίστευσε στα λόγια του, τα οποία θα επαληθευθούν στον κατάλληλο καιρό.

Ο Ευαγγελισμός του Ζαχαρία.

Τοιχογραφία του 1614, στον Ιερό Ναό της Παναγίας 

του "Τσιατσιαπά", στην Καστοριά.

πηγή

Την ογδόη ημέραν από τη γέννηση του παιδιού όπως ήταν άλλωστε και το έθιμο της εποχής, πήγανε το βρέφος στο ναό προκειμένου αυτό να υποβληθεί σε περιτομή καθώς όμως και να του δοθεί το όνομά του.

Οι συγγενείς ρώτησαν τον πατέρα του πώς θα το ονομάσει κι ο Ζαχαρίας, ο οποίος δεν ήταν δυνατόν ακόμη να μιλήσει, ζήτησε μία πλάκα και επάνω της έγραψε: «Ιωάννης εστί το όνομα αυτού». 

Τότε, τελείως ξαφνικά του λύθηκε η γλώσσα του και γεμάτος πλήρης Πνεύματος Αγίου έψαλε την προφητική ωδή: «Ευλογητός Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ Αυτού, και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν οίκω Δαυίδ του παιδός αυτού, καθώς ελάλησε διά στόματος των αγίων, των απ’ αιώνος προφητών Αυτού… 

Και σύ, παιδίον, προφήτης Υψίστου κληθήση· προπορεύση γάρ πρό προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς Αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ Αυτού, εν αφέσει αμαρτιών αυτών διά σπλάγχνα ελέους Θεού ημών, εν οίς επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους, επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης» (Λουκ. 1,5 - 20· 53 - 79).

Ο Προφήτης Ζαχαρίας και η γυναίκα του η Ελισάβετ.

Τμήμα βυζαντινής μικρογραφίας τού 6ου αιώνα

στό βιβλίο « χριστιανική τοπογραφία », που γράφτηκε 

μεταξύ 535 και 547 τού Κοσμά Ινδικοπλεύστη 

(Βυζαντινό έμπορο) και τώρα είναι στήν 

Βιβλιοθήκη του Βατικανού. 

πηγή

Λύθηκε, λοιπόν, η γλώσσα του Προφήτη Ζαχαρία και ευλογούσε τον Θεό, επίσης προφήτευσε ότι το παιδί θα ονομασθεί Προφήτης του Υψίστου και θα προπορευθεί για να ετοιμάσει τας οδούς του Κυρίου.

Στο πρώτο κεφάλαιο του Κατά Λουκά Ευαγγελίου περιγράφεται η οπτασία του Προφήτη Ζαχαρία, ο διάλογός του με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τα περιστατικά της γεννήσεως του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού.

Ο προφήτης Ζαχαρίας είχε μαρτυρικό θάνατο αφού τον φόνευσαν μεταξύ του Ναού και του Θυσιαστηρίου, όπως δε σημειώνει ο Συναξαριστής δύο ήταν οι αιτίες του μίσους των Εβραίων και έτσι ο Ηρώδης οργάνωσε τη δολοφονία του. 

Ο προφήτης Ζαχαρίας κήρυττε με παρρησία τη Μαρία Θεοτόκο, ότι δηλαδή είναι συγχρόνως μητέρα και Παρθένος, την πρόσταξε δε ως Θεοτόκον, αφού γέννησε τον Χριστό, να μη βγαίνει έξω από τον τόπο που ήταν καθορισμένος να μένουν οι παρθένες. 

Ο Ζαχαρίας επίσης κατά τον καιρό της βρεφοκτονίας της Βηθλεέμ προστάτεψε τον γιό του Ιωάννη, νήπιο τότε δυόμισι ετών και τη γυναίκα του κρύβοντας τους σε ένα σπήλαιο που ήταν πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό. 

Οι Εβραίοι λοιπόν τον κατήγγειλαν στον θηριώδη Ηρώδη και τον κατεδίωξαν ως το εσωτερικό του ναού όπου τον φόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου, στον τόπο όπου είχε ορίσει να στέκεται η Παρθένος μετά την θεοτοκία της, και το αίμα του κύλησε έως το εσωτερικό του θυσιαστηρίου ενώ οι ιερείς ενταφίασαν το σώμα του στον τάφο των πατέρων του, στα Ιεροσόλυμα που το γεγονός επιβεβαιώνει και ο 13ος Κανόνας του Αγίου Πέτρου Αλεξάνδρειας.

Η σφαγή του Ζαχαρία.

Τοιχογραφία του 1614, στον Ιερό Ναό 

της Παναγίας του "Τσιατσιαπά", στην Καστοριά.

πηγή

Το Κοντάκιον του προφήτου Ζαχαρία αναφέρει: "Ο Προφήτης σήμερον και ιερεύς του Υψίστου, Ζαχαρίας προύθηκεν, ο του Προδρόμου γενέτης, τράπεζαν, της αυτού μνήμης, πιστούς εκτρέφων, πόμα τε δικαιοσύνης τούτοις κεράσας. Διό τούτον ευφημούμεν, ως Θείον μύστην Θεού της χάριτος".

Από το γεγονός αυτό και εξής στον ναό των Ιεροσολύμων έλαβαν χώρα σημεία και τέρατα, που προμήνυαν την προσεχή κατάργηση της λατρείας και του Νόμου. 

Οι ιερείς έπαυσαν να έχουν οπτασίες θεοπέμπτων αγγέλων, τους αφαιρέθηκε το χάρισμα της προφητείας. 

Δεν μπορούσαν πλέον να δώσουν χρησμό από το Δαβήρ (άδυτο του ναού), ούτε να ρωτήσουν στο Εφούδ (άμφιο του Ααρών) και να διασαφηνίσουν στον λαό τα δυσνόητα σημεία της Αγίας Γραφής.

Κατά τον Εκκλησιαστικό Ιστορικό Σωζομενό, το λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρέθηκε στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ του Μικρού το 409, στο χωριό Κοφάρ της Ελευθερούπολης στην Παλαιστίνη, από κάποιο ονόματι Καλήμερο και φορούσε λευκό ένδυμα, μίτρα χρυσή στο κεφάλι, σανδάλια χρυσά, όπως ήταν στο θυσιαστήριο, όταν λειτουργούσε στον Θεό, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Δοσίθεος Β' στη Δωδεκάβιβλο.

Το λείψανο του Προφήτη Ζαχαρία βρίσκεται σήμερα στην Ιταλία, όπως λέει ο Ιεροσολύμων Νεκτάριος στο έργο του περί της αρχής του Πάπα αντιρρήσεως, και φυλάσσονται σε ανθρωπόμορφη λειψανοθήκη, στον ομώνυμο Ναό της Βενετίας.

Η Μνήμη του τιμάται στις 5 Σεπτεμβρίου και η Εύρεση των λειψάνων του στις 11 Φεβρουαρίου.