Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗ.

Φυλάσσεται στο παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου στην περιοχή Φλόρανς της Αριζόνα των Η.Π.Α.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης, κατά
κόσμον Φραγκίσκος Κόττης, σε νεαρή ηλικία.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (κατά κόσμον Φραγκίσκος Κόττης) γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1897 στις Λεύκες Πάρου. 

Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Μαρία Κόττη, ήταν ο τρίτος κατά σειρά από τα επτά παιδιά της οικογένειάς του, όμως ορφάνεψε πολύ νωρίς από πατέρα κι έτσι η μητέρα του Μαρία ανέλαβε την προστασία όλης της οικογένειας. 

Ως την εφηβική του ηλικία παρέμεινε στο χωριό, βοηθώντας τη μητέρα του και την οικογένειά του σε διάφορες εργασίες ως προς το ζην ενώ σχολείο φοίτησε ως τη Β' Δημοτικού ενώ υπηρέτησε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό κι έπειτα σε ηλικία 23 ετών περίπου, αναχώρησε από την Πάρο για τον Πειραιά, όπου εργάστηκε ως μικροπωλητής σε Πειραιά και Αθήνα. 

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης, κατά
κόσμον Φραγκίσκος Κόττης, σε νεαρή ηλικία, μοναχός

Λόγο ελλιπούς μόρφωσής του, άρχισε μόνος του να διαβάζει βίους αγίων και ασκητών, που του προκάλεσαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό και άρχισε να εξασκείτε στα βουνά της ακατοίκητης τότε Πεντέλης, όπου ξενυχτούσε με προσευχή σε σπηλιές ή πάνω σε δένδρα, όπως συνήθιζαν οι παλαιοί ασκητές, σαν στυλίτης. 

Έπειτα πήγετο 1921 στο Άγιον Όρος να μονάσει και ο πρώτος σταθμός του ήταν τα Κατουνάκια.

Όταν ο Γέροντας έφυγε για μοναχός η μητέρα του είπε στους δικούς της ότι το γνώριζε από τη γέννησή του, διηγήθηκε μάλιστα το εξής: «Όταν γέννησα τον Φραγκίσκο μου (αυτό ήταν το κοσμικό όνομά του) και ήμου­να ακόμη στο κρεββάτι με το μωρό δίπλα μου άνοιξε η στέγη και ένας φτερωτός νέος που έλαμπε άρχισε να ξεσκεπάζει το μωρό με πρόθεση να το πάρει. Όταν διαμαρτυρήθηκα μου είπε ότι γι’ αυτό ήρθε και αυτή είναι η “απόφαση”. Μου έδειξε σε ένα σημειωματάριο γραμμένη μια εντολή, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρει το μικρό. Όταν αντιστάθηκα, ο Αγ­γε­λος μου έδωσε ένα πολύτιμο κόσμημα σε σχήμα σταυρού και μου πήρε το μωρό»

Στο Άγιο Όρος, γνώρισε την αδελφότητα των Δανιηλαίων και έμεινε για ένα διάστημα στη Σκήτη τους υπό την πνευματική καθοδήγηση του Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτη του Σμυρναίου, που ήταν και ο ιδρυτής της Συνοδείας των Δανιηλαίων, όμως αποχώρησε με την ευχή του Γέροντος Δανιήλ, διότι επιθυμούσε την υπέρμετρη άσκηση, τον ησυχασμό και την απομόνωση με σκοπό τη νοερά προσευχή. 

Ο μακάριοι Γέροντες Αρσένιος (αριστερά) και Ιωσήφ
(δεξιά) οι Σπηλαιώτες και Ησυχαστές, οι για
σαράντα χρόνια αχώριστοι συνασκητές.

Έναν χρόνο αφότου πήγε στο Άγιον Όρος, την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που γιορτάζεται στην κορυφή του όρους Άθω, στο ομώνυμο εκκλησάκι, γνώρισε τον μετέπειτα πιστό συνασκητή του, πατέρα Αρσένιο, που ήταν ήδη μεγαλόσχημος μοναχός της Μονής Σταυρονικήτα. 

Ψάχνοντας για αυστηρό, διακριτικό νηπτικό Γέροντα, που θα τον βοηθούσε να ανακαλύψει την ασκητική Χριστιανική ζωή, πήγε με τον π. Αρσένιο στο Ιερό κελί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Κατουνάκια, το 1924, για να γίνουν υποτακτικοί σε δύο ηλικιωμένους Γέροντες, τον πατέρα Εφραίμ και Ιωσήφ, που ήταν κατά σάρκα αδέλφια. 

Στις 31 Αυγούστου 1925 σε ηλικία 28 ετών έλαβε το μοναχικό σχήμα, στη Βίγλα, στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου, παίρνοντας το όνομα Ιωσήφ. 

Στα μέσα του 1928 αποφάσισαν να μεταβούν σε πιο ορεινή και απομακρυσμένη περιοχή στην Σκήτη του Αγίου Βασιλείου και έπειτα από δέκα περίπου χρόνια σκληρής πνευματικής άσκησης, νηστείας και προσευχής με τον π. Αρσένιο, καθώς και με πολλές εμπειρίες της θείας Χάριτος, ο Ιωσήφ δέχτηκε να αναλάβει συνοδεία και να γίνει πνευματικός οδηγός, όποιων μοναχών θα τον ακολουθούσαν. 

Στην φωτογραφία, διακρίνονται όρθιοι από αριστερά:
π. Χαράλαμπος (έπειτα ηγούμενος της Ι. Μονής Διονυσίου),
μπάρμπα Γιάννης ο ψαράς, μον. Ευστράτιος, μον. Ιωσήφ
(μετέπειτα Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός), μον. Αθανάσιος
(κατά σάρκα αδελφός του Ιωσήφ Ησυχαστού), μον. Νικόδημος,
π. Εφραίμ (μετέπειτα ηγούμενος της Ι. Μονής Φιλοθέου
και της Ι.Μ. Αγίου Αντωνίου Αριζόνας). Καθιστοί από
αριστερά: Γέροντας Αρσένιος, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής,
Γέροντας Θεοφύλακτος Νεοσκητιώτης.

Κατά την περίοδο της διαμονής του στη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, ο Γέροντας Ιωσήφ Κόττης είχε ως υποτακτικό και τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.

Την ίδια περίοδο ο αδελφός του Γέροντα Ιωσήφ, Νικόλαος Κόττης, εγκαταλείπει τα εγκόσμια και εντάχθηκε στη συνοδεία του αδελφού του ως μοναχός με το όνομα Αθανάσιος.

Τον Ιανουάριο του 1938, η μικρή συνοδεία μετέβη στην Ιερά Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννας, όπου και εγκαταστάθηκε μέσα σε σπηλιές κοντά σε ένα εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, που το έχτισαν οι ίδιοι. 

Πρώτος υποτακτικός του κατά την παραμονή της συνοδείας στην Μικραγιάννα, ήταν ο Κύπριος μοναχός Σωφρόνιος, ο οποίος κατά τη μεγαλόσχημη κουρά του πήρε το όνομα Ιωσήφ και διετέλεσε αργότερα Γέροντας της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους μέχρι και την κοίμησή του, την 1η Ιουλίου 2009, επίσης, μέλος της συνοδείας ήταν ο πατήρ Εφραίμ, ο μετέπειτα Γέροντας Εφραίμ και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους και ιδρυτής άνω των 19 μοναστηριών στις Η.Π.Α. και στον Καναδά. 

 

Το κελλί του Ευαγγελισμού στη Νέα Σκήτη όπου
παρέμεινε η Συνοδεία μέχρι την κοίμηση του
Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή.
πηγή:www.briefingnews.gr 

Το 1953, η συνοδεία του εγκαταστάθηκε στη Νέα Σκήτη του Άθω, που αποτέλεσε και τον τελευταίο σταθμό της επίγειας ζωής του όταν εκεί κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959, στην ιερά καλύβη Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Η υγεία του κλονισμένη από την υπέρμετρη άσκηση, οδήγησε σε καρδιακή ανεπάρκεια και έναν μήνα πριν την κοίμησή του, είχε πληροφορηθεί τον ακριβή χρόνο από την ίδια την Παναγία ενώ τις τελευταίες σαράντα ημέρες δεν έτρωγε τίποτε, μόνο κοινωνούσε κάθε μέρα.

Στις 14 Αυγούστου παρακολούθησε την ιερή αγρυπνία προς τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια και μετά το τέλος της ακολουθίας άφησε την τελευταία του πνοή και ενταφιάστηκε σε εκκλησάκι στη Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, κοντά στον Πύργο της Σκήτης.

 ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, με το πνευματικό
του τέκνο π. Εφραίμ Φιλοθεΐτη

Η διδασκαλία του και το πνευματικό του έργο διασώζεται σε 65 επιστολές του, που έχει εκδώσει η Ιερά Μονή Φιλοθέου, καθώς και σε αριθμό βιβλίων διαφόρων εκδόσεων. 

Η περίοδος παρουσίας του στον Άθωνα, είναι η εποχή έλλειψης πνευματικών οδηγών, που ήταν σε θέση να διδάξουν τη Νοερά Προσευχή σε σχέση με την κάθαρση της καρδιάς και του νου από τα πάθη, με ουσιαστικό τρόπο και όχι με το νομικίστικο χαρακτήρα της τήρησης των χριστιανικών καθηκόντων.

Ακόμα και οι αριθμοί των μοναχών ήταν πολύ μικροί στα διάφορα μοναστήρια, η επάνδρωση έξι ιερών μονών και η πνευματική αναγέννηση του Αγίου Όρους, αλλά και πολλών γυναικείων μοναστηριών στον ελληνικό χώρο, οφείλεται στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.

Στις 20 Οκτωβρίου 2019 και βρισκόμενος στις Καρυές του Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανήγγειλε ότι επίκειται η επίσημη αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Στις 9 Μαρτίου 2020, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, προέβη στην αναγραφή του Γέροντος Ιωσήφ στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το 1962 έγινε η εκταφή του Γέροντος και σύμφωνα με την διήγηση του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας: 

"Όταν κάναμε την εκταφή του Γέροντος, τρία χρόνια μετά την κοίμησή του, τον βγάλαμε κεχριμπάρι, αυτό είναι σημείο αγιότητος. Όλα τα άγια λείψανά του ήσαν όπως το κεχριμπάρι. Στην εκταφή, όλοι οι παραδελφοί έλεγαν, εγώ θα πάρω αυτό, εγώ θα πάρω το άλλο κι’ εγώ έλεγα μέσα μου: «Εγώ δεν θα μιλήσω καθόλου, ο,τι μου δώσουν».

Ο πατήρ Αθανάσιος πήρε το χέρι του, λέγοντας: -Αυτό το χεράκι με έσωσε, με τις μπαταριές που έτρωγα! Και ενώ όλοι έπαιρναν κάποιο κομμάτι από το άγιο Λείψανό του για ευλογία, εγώ καθόμουν παράμερα. 

Γυρνάει τότε ο Γερο - Αρσένιος και λέει: 

–Την κάρα να την δώσετε στον παπα-Εφραίμ. 

–Να ’ναι ευλογημένο. Σ’ ευχαριστώ πολύ. 

Άλλος είχε σκοπό να την πάρη, γιατί όλοι της συνοδείας μας είμαστε εκεί. Έτσι δεν έβαλα θέλημα πουθενά και πήρα την κάρα του αγίου Γέροντός μου.

Στη Νέα Σκήτη την έβαλα στο παρεκκλήσι δίπλα στο κελλί μου. Στην Ιερά Μονή Φιλοθέου την είχα στο κελλί μου και τώρα στην Αριζόνα είναι τοποθετημένη στο παρεκκλήσι του αγίου Παντελεήμονος και ευωδιάζει, από την Νέα Σκήτη μέχρι σήμερα συνεχώς. Και είναι πολύ παράδοξο μυστήριο, ότι όσο περνούν τα χρόνια, ευωδιάζει και περισσότερο. Και ξεκινώντας είτε την αγρυπνία μου είτε την θεία Λειτουργία είτε οποιαδήποτε διακονία, πηγαίνω βάζω μετάνοια, παίρνω την ευχή του και κάνω υπακοή ακόμα και σήμερα.

Τα λείψανα του αγιασμένου Γέροντος Ιωσήφ, όπου κι’ αν υπάρχουν, παντού ευωδιάζουν και κάνουν θαύματα σε όσους τα προσκυνούν ανάλογα με την πίστι που έχει ο καθένας.

Πάντοτε στην γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κάνουμε πανηγύρι και το απόγευμα της ίδιας ημέρας κάνουμε το μνημόσυνο για τον Γέροντά μας, που τον πιστεύουμε απόλυτα ως σύγχρονο Άγιο. Κάποτε στη Μονή Φιλοθέου, όταν βγάλαμε την κάρα του από την στολισμένη θήκη της, για να κάνουμε το μνημόσυνο, ευωδίαζε πολύ και μάλιστα μπροστά στο στόμα. 

Απορούσαμε γιατί στο στόμα περισσότερο και τότε πετάγεται ένα καλογέρι και μου λέει: 

-Γέροντα, ξέρεις γιατί ευωδιάζει απ’ το στόμα; 

-Γιατί έλεγε την ευχή συνέχεια μ’ αυτό.

Πράγματι, είχε δίκιο, αυτή είναι η αλήθεια! Διότι θες η ευχή, που με το στόμα έλεγε, θες τα σωτήρια λόγια του Θεού, που πάντα αυτό το στόμα έβγαζε για την ωφέλεια όλων, θες η παντελής αποφυγή της αργολογίας και της κατακρίσεως, θες τα παιδαγωγικά του λόγια για την τελείωσι των υποτακτικών του, θες το μελίρρυτο ψάλσιμό του, που από τον Θεό έλαβε, όλα από το στόμα του έβγαιναν. Ευλογημένο λοιπόν και τρισευλογημένο. 

Γι’ αυτό και στην κάρα του το στοματάκι του ευωδιάζει πολύ περισσότερο από κάθε άλλο μέρος της."