ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ.

πηγή

Φυλάσσονται στην γυναικεία Ιερά Μονή Ντιβίγιεβο (Diveevo), της Ρωσίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Ο Όσιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κούρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 και ονομάσθηκε Πρόχορος. 

Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήταν ευκατάστατοι έμποροι, ο πατέρας του είχε εργοστάσια πλινθοποιίας και παράλληλα αναλάμβανε την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ναών και σπιτιών.

Κάποτε άρχισε να χτίζει στο  Κούρσκ ναό προς τιμή του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, του Θαυματουργού, και ξαφνικά το 1762 πεθαίνει, αφήνοντας στην σύζυγό του τη μέριμνα για την ολοκλήρωση του ναού.

Ο Πρόχορος σε ηλικία δέκα ετών άρχισε να μαθαίνει τα ιερά γράμματα, αλλά αρρώστησε ξαφνικά βαριά χωρίς ελπίδα αναρρώσεως και στην κρισιμότερη καμπή της ασθένειας είδε στον ύπνο του την Παναγία, που του υποσχέθηκε ότι θα τον επισκεφθεί και θα τον θεραπεύσει. 

Πράγματι, μια μέρα γινόταν λιτανεία και περνούσε έξω από το σπίτι του Πρόχορου, η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου και τη στιγμή εκείνη έπιασε πολύ δυνατή βροχή, και η λιτανεία σταμάτησε με την εικόνα της Παναγίας να μεταφέρετε στην αυλή του Προχόρου, μέχρι να περάσει η μπόρα. 

Η μητέρα του Αγάθη, κατέβασε τον Πρόχορο και τον πέρασε κάτω από την εικόνα και από τότε η υγεία του βελτιώθηκε ως που αποκαταστάθηκε τελείως.

Νέος εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, στην πόλη Κουρσκ, και έρχεται να μονάσει στη μονή του Σάρωφ δίπλα στον γέροντα Ιωσήφ και η δοκιμασία του προκειμένου να γίνει Μοναχός διαρκεί οκτώ χρόνια. 

πηγή

πηγή

πηγή

Στις 13 Αυγούστου του 1786 κείρεται Μοναχός με το όνομα Σεραφείμ και σε δύο μήνες χειροτονείται Διάκονος και παραμένει όλη την ημέρα στο Μοναστήρι, διακονεί στις Ακολουθίες, τηρεί με ακρίβεια τους μοναστηριακούς κανονισμούς και εκτελεί τα διακονήματά του. Το βράδυ όμως απομακρύνεται στο δάσος, στο ερημικό του κελί, όπου διέρχεται τις νυκτερινές ώρες με προσευχή, και πολύ πρωί επιστρέφει πάλι στο μοναστήρι.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1793 σε ηλικία 39 ετών χειροτονείται Ιερέας και ρίχνεται με μεγαλύτερο ζήλο και αγάπη στον Πνευματικό αγώνα. Τώρα πλέον δεν τον ικανοποιεί ο βαρύς για τους άλλους μόχθος της κοινοβιακής ζωής, δηλαδή η κοινή προσευχή, η νηστεία, η υπακοή, η ακτημοσύνη. Μέσα του φουντώνει η δίψα για πιο υψηλές Πνευματικές ασκήσεις. 

Εγκαταλείπει λοιπόν, με την ευλογία του Ηγουμένου, τη Μονή και αποσύρεται μέσα στο πυκνό δάσος του Σάρωφ και εκεί περνά δεκαπέντε χρόνια σε τέλεια απομόνωση, με αυστηρή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη του Θείου Λόγου και σωματικούς κόπους. 

Η Μονή του Σάρωφ - Ντιβιέγεβο στην Ρωσία
πηγή

Για χίλιες ημέρες και χίλιες νύκτες μιμείται του παλιούς στυλίτες της Εκκλησίας. Ανεβασμένος σε μία πέτρα και με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, προσεύχεται: «Ὁ Θεὸς ἰλάσθητι μοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ».

Τελειώνοντας την αναχωρητική ζωή επανέρχεται στη Μονή του Σάρωφ και κλείνεται σαν σε μνήμα στην απομόνωση για άλλα δεκαπέντε χρόνια. 

Για τα πρώτα πέντε βάζει τον εαυτό του στον κανόνα της σιωπής. Με την αδιάλειπτη προσευχή φωτίζει ολόκληρος από την Θεία Χάρη και αξιώνεται να ζήσει Πνευματικές αναβάσεις και αν δει θεϊκά οράματα. 

Η Μονή του Σάρωφ - Ντιβιέγεβο στην Ρωσία
πηγή

Η Μονή του Σάρωφ - Ντιβιέγεβο στην Ρωσία
πηγή

Εικόνα του Αγίου με σκηνές του βίου του
πηγή

Μετά τον εγκλεισμό, ώριμος πλέον στην Πνευματική ζωή και γέροντας στην ηλικία, αφιερώνεται στη διακονία του πλησίον, του ελάχιστου αδελφού.

Με την αυστηρή ασκητική ζωή του και την φωτεινή μορφή του είχε προσελκύσει γύρω του πλήθος Χριστιανών, που τον αγαπούσαν και πίστευαν ακράδαντα στην θαυματουργική δύναμη των αγίων του προσευχών.

Πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και άσημοι συνέρρεαν καθημερινά στο κελί του, για να λάβουν την ευλογία του και την Πνευματική καθοδήγηση για τη ζωή τους. 

Τους δεχόταν όλους με αγάπη και όταν έβλεπε τα πρόσωπά τους αναφωνούσε: «Χαρά μου!».

Εξομολογούσε πολλούς, θεράπευε ασθενείς, ενώ σε άλλους έδιδε να ασπασθούν τον σταυρό που είχε κρεμασμένο στο στήθος του ή την εικόνα που είχε στο τραπέζι του κελιού του. Σε πολλούς πρόσφερε ως ευλογία αντίδωρο, αγίασμα ή παξιμάδια, άλλους τους σταύρωνε στο μέτωπο με λάδι από το καντήλι, ενώ μερικούς τους αγκάλιαζε και τους ασπαζόταν λέγοντας: «Χριστὸς Ἀνέστη!».

Εικόνα που δείχνει την αρπαγή των λειψάνων
του Αγίου  από τους μπολσεβίκους.
πηγή

Την 1η Ιανουαρίου του 1833, ημέρα Κυριακή, ο Όσιος πήγε για τελευταία φορά στο Ναό του νοσοκομείου των Αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου, άναψε κερί σε όλες τις εικόνες και τις ασπάσθηκε, μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ζήτησε συγχώρεση από όλους τους αδελφούς, τους ευλόγησε, τους ασπάσθηκε και παρηγορητικά τους είπε: «Σώζεσθε, μὴν ἀκηδιᾶτε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε. Στέφανοι μᾶς ἑτοιμάζονται». 

Ο Μοναχός Παύλος πρόσεξε ότι ο Όσιος εκείνη την ημέρα πήγε τρεις φορές στον τόπο που είχε υποδείξει για τον ενταφιασμό του, καθόταν εκεί και κοίταζε αρκετή ώρα στη γη και το βράδυ τον άκουσε να ψάλλει στο κελί του ύμνους ύμνους: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι....», «Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ....», «Ὤ, Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ....».

Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 2 Ιανουαρίου 1833 την ώρα που προσευχόταν γονατιστός με το λευκό ζωστικό, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ασκεπής, με το χάλκινο σταυρό στο λαιμό και με τα χέρια στο στήθος σε σχήμα σταυρού. 

H αγιοκατάταξη του Σεραφείμ του Σαρώφ έγινε με την ενεργό συμμετοχή του τελευταίου αυτοκράτορα της Ρωσίας, Νικολάου Β, το 1903, τα ιερά λείψανά του εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επαναστάσεως, ξαναβρέθηκαν όμως το 1990, στην Αγία Πετρούπολη και τελικά το 1991 επέστρεψαν στην μονή Ντιβίγιεβο.

Η μνήμη του τιμάται στις 2 Ιανουαρίου.