Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ.

πηγή

Φυλάσσεται στο Ιερό Ησυχαστήριο "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" στη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

πηγή

Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. 

Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά ενώ είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο) τα οποία όμως από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. 

Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον δε Θεόδωρο να θέλει να γίνει καλόγερος ενώ στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.

Η πρώτη εικόνα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη
Αγιογραφήθηκε στο Ησυχαστήριο του Ιωάννου του 
Θεολόγουστην Σουρωτή της Θεσσαλονίκης με την 
καθοδήγηση του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη.
πηγή

Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου (Ζιντζί - Ντερέ) όπου αργότερα εκάρη Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος.

Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά και αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. 

Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός και έτσι άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. 

Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή και σε Τούρκους, για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη εικόνα του Θεού. 

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που έκανε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε «φυλακτό» που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος ενώ σε σοβαρές περιπτώσεις διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονισμένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση. 

Ο Ι. Ν. Οσιομαρτύρων Βαραχησίου και Ιωνά όπου
λειτουργούσε ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης στα
Φάρασα της Καππαδοκίας, σήμερα είναι τζαμί.
πηγή

Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα θεραπεύονταν και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα και φυσικά χρήματα δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του.

Συνήθιζε να λέγει «η πίστη μας δεν πουλιέται» και ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον.

Κατέβαλε Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από τους προτεστάντες.

Άποψη του χωριού του Αγίου Αρσενίου στα Φάρασα. 

Λαξευτές στο βράχο διακρίνονται οι εκκλησίες της Παναγίας 

(αριστερά) και του Αγίου Βασιλείου (δεξιά).

πηγή

Το κελί του, μικρό, απέριττο, βρισκόταν μέσα στον κόσμο, ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου.

Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος για ώρες έμενε γονατιστός. 

Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση, ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του, προτιμούσε πάντα να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντα μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο - μόνο μια φορά - και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαϊδουράκι, πως να καθίσω σ' αυτό;» 

Η πλάκα που τοποθέτησαν στον τάφο του Αγίου 

Αρσενίου του Καππαδόκη οι Φαρασιώτες

πηγή

Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι' αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. 

Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο: «Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερέας και θα με υπηρετούσε παπαδιά».

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα, είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών, επίσης γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σε ένα νησί και έτσι έγινε. 

Στις 14 Σεπτεμβρίου μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφθασε μαζί με άλλους χωριανούς του στον Πειραιά, ακολούθως τους μετέφεραν στην Κέρκυρα όπου ο Άγιος, άρρωστος και ταλαιπωρημένος κοιμήθηκε στο νοσοκομείο στις 10 Νοεμβρίου του 1924. 

Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σε όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σε Αυτόν.

Η εκταφή των λειψάνων του έγινε τον Οκτώβριο του 1958 από τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο και μεταφέρθηκαν από τον ίδιο στην Κόνιτσα ενώ το 1970 μεταφέρθηκαν στο γυναικείο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον αγιοκατέταξε στις 11 Φεβρουαρίου του 1986 και τιμάμε την μνήμη του στις 10 Νοεμβρίου.