ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΑΣ.

Φυλάσσονται στον Ιερό Ναό (ΓΟΧ) της Παναγίας Σουμελά Ασπροπύργου, στην Αττική.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Φορητή νεώτερη εικόνα της Αγίας Νεομάρτυρος Κασσάνδρας
της Τραπεζούντιας

Γεννήθηκε το 1644, από τον Ιωάννη Μουρούζη, εύπορο ευγενή και σύμβουλο του πασά της Τραπεζούντας και της συζύγου του, γόνου της πριγκιπικής, εκ Τραπεζούντας οικογένειας, των Υψηλάντη.

Το 1660, η 16άχρονη Κασσάνδρα με πρωτοβουλία των γονιών της παντρεύτηκε μέσα σε μια νύχτα, τον Ιωάννη Υψηλάντη, χήρο και πατέρα τριών παιδιών, για να αποφύγει την σύλληψη, όπως όριζε σουλτανικό φιρμάνι για τις άγαμες Τραπεζούντιες κορασίδες.

Εγινε καλή σύζυγος και στοργική μητέρα για τα ορφανά, Άννα, Ειρήνη και Παλαιολόγο, αλλά και για τα πέντε παιδιά που αυτή έφερε στον κόσμο, Ταρσία, Ελένη, Κωνσταντίνο, Αντώνιο και Εμμανουήλ, στην ψυχή των οποίων ενστάλαξε την Ορθοδοξία και την φλόγα του πατριωτισμού.

Μία μέρα, ο Ιωάννης Υψηλάντης επέστρεψε στο αρχοντικό τους σοβαρά τραυματισμένος, ύστερα απὸ σύγκρουση που ειχε με εγκληματίες Οθωμανοὺς στο λιμάνι της πόλης, προκειμένου να υπερασπιστεί δύο ορφανά κοριτσάκια ποὺ οι Αγαρηνοὶ επιχείρησαν νὰ κλέψουν απὸ τα χέρια του γέροντα παππού τους. 

Τα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Κασσάνδρας κατά 
την διαδικασία ένδυσης και κατάθεσής τους στην
Λάρνακα στην οποία σήμερα φυλάσσονται
πηγή

Τα τραύματα που υπέστη ο Ιωάννης ήταν θανατηφόρα και υπέκυψε, ωστόσο στην μάχη σκότωσε τους Αγαρηνούς και αντί του νεκρού πλέον, καταδικασμένου σε θάνατο, Ιωάννη, που η τουρκικὴ δικαιοσύνη θεώρησε υπεύθυνο, την ποινή επρεπε να εκτίσει - σύμφωνα με το κοράνι - η σύνευνος του καταδικασθέντα.

Η Κασσάνδρα, προκειμένου να αποφύγει την άδικη καταδίκη, εγκατέλειψε τὸ σπίτι της και κατέφυγε με τα τρία μικρότερα παιδιά της, στο χωριὸ Υψηλό. 

Οι Οθωμανοί, στὴν προσπάθεια τους να τὴν εντοπίσουν, βασάνισαν και θανάτωσαν τους υπηρέτες της και έκαψαν το σπίτι της στο οποίο βρισκόταν και η κατάκοιτη μητέρα της, που κάηκε ζωντανή, αφου όμως πρώτα της απέσπασαν πληροφορίες το πού βρίσκεται η Κασσάνδρα.

Οι Οθωμανοί λεηλάτησαν και πυρπόλησαν το Υψηλό και σφάγιασαν τους κατοίκους του ενώ την ίδια κτηνωδία αντιμετώπιζαν από τοὺς Τσέτες, ολα τα ποντιακὰ χωριά απ’ όπου πέρναγε η καταδιωκόμενη Κασσάνδρα και το βάρος των φρικαλεοτήτων αυτών ήταν αβάσταχτο για την τριαντατριάχρονη αρχόντισσα, η οποία αφού φυγάδεψε τὰ παιδιά της σε συγγενικὰ σπίτια, τράβηξε μὲ αποφασιστικότητα και θάρρος τὸ δρόμο της αυτοθυσίας καὶ του μαρτυρίου.

Τα λείψανα (Τιμία Κάρα) της Αγίας Νεομάρτυρος Κασσάνδρας 
κατά την διαδικασία ένδυσης και κατάθεσής τους στην
Λάρνακα στην οποία σήμερα φυλάσσονται
πηγή

Η Αγία, παραδόθηκε στον πασά και μετά από τρία μερόνυχτα φυλακισμένη, νηστική και διψασμένη, κλήθηκε δημόσια, ενώπιον του λαού της Τραπεζούντας, να βλασφημήσει τη μνήμη του ανδρός της και να αρνηθεί την πίστη της. 

Εκείνη όμως, δόξα σε τη μνήμη του άνδρα της, ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό εξοργίζωντας τον Πασά που διέταξε να την  μαστιγώσουν μπροστά στο πλήθος. 

Η Αγία υπέμεινε το φρικτό μαρτύριο και όταν την παρέδοσαν με κομματιασμένες σάρκες στον Πασά, αφού αυτή παρέμεινε ακόμη απτόητη, διέταξε την θανάτωσή της με τον μαρτυρικότερο τρόπο.

Την έδεσαν στά κλαδιά της κορυφής δύο κυπαρισσιών τα οποία έπειτα άφησαν ελεύθερα κομματιάζοντας έτσι στα δύο το σώμα της Νεομάρτυρος, στις 1 Αυγούστου του 1677.

Η Αγία Κασσάνδρα, Νεομάρτυρας της Ορθοδοξίας από την Τραπεζούντα του Πόντου την καρδιά για αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού, υπήρξε από τον γιό της Κωνσταντίνο η προ - προ γιαγιά του πρίγκηπα Αλεξάνδρου Υψηλάντη, δηλαδή η Αγία είχε δισέγγγονο τον θρυλικό Αλέξανδρο Υψηλάντη που με συμβοηθούς τους αδελφούς του Δημήτριο, Νικόλαο και Γρηγόριο πρωτοστάτησε στον απελευθερωτικό αγώνα της ελευθερίας από τον Τούρκικο ζυγό στην επανάσταση του 1821.

ΠΩΣ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

(ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΓΟΧ ΕΔΩ).

Το δεξί άφθαρτο χέρι της Αγίας Νεομάρτυρος Κασσάνδρας 
κατά την διαδικασία ένδυσης και κατάθεσής τωμ λειψάνων
της στην Λάρνακα στην οποία σήμερα φυλάσσονται
πηγή

Με τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής τα Λείψανα της Αγίας Κασσάνδρας μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και έπειτα καθ' υπόδειξιν της ίδιας της Αγίας δόθησαν σε τρεις αυτάδελφες, την Ελένη, την Ευσέβεια και την Μαρία Ταστσόγλου, που κατοικούσαν στη Πεντέλη. 

Οι τρείς αδελφές τα έθεταν προς προσκύνηση των ευλαβών πιστών, όπως μαρτυρεί και η Ηγουμένη του Ιερού Παρθενώνος Αγίου Κωνσταντίνου Χίου, Γερόντισσα Παρασκευή ενώ αργότερα, μία εκ των τριών αδελφών, αφιερώθηκε στην Μονή της Κοιμήσεως Λεύκτρων και παρέδωσε τα Ιερά Λείψανα στην Μακαριστή Γερόντισσα Ευγενία. 

Η περίτεχνη λάρνακα στην οποία φυλάσσονται τα λείψανα της Αγίας
Νεομάρτυρος Κασσάνδρας. 
πηγή

Έκτοτε, οι αδελφές έβγαζαν προς προσκύνηση ορισμένων προσκυνητών της Μονής την άφθαρτο χείρα της Αγίας, ενώ σε ορισμένους κληρικούς έδωσαν και απότμημα Ιερού Λειψάνου. 

Ένας εκ των κληρικών που είχε την ευλογία να λάβει μικρό απότμημα Λειψάνου είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ΓΟΧ Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, κατά κόσμον Ιωάννης Μανιώτης του Γεωργίου και της Δήμητρας, ως Ιερέας και εφημέριος τότε του Ιερού Ναού Αγίων Πάντων στο Πυρί Θηβών.

Όπως μαρτυρεί ο ίδιος, οι μακαριστές πλέον αδελφές της Μονής Ευγενία, Φιλοθέη, Μαράννα, Ευθυμία, Ταξιαρχία και Πολυκαρπία - Πόντια και συγγενής της Άγιας Νεομάρτυρος Ελένης εκ Σινώπης - ως και η νυν Γερόντισσα Χριστονύμφη γνώριζαν ότι η Αγία Κασσάνδρα ήταν πλούσια από αρχοντική οικογένεια της Τραπεζούντας, έκανε πολλές ελεημοσύνες ενισχύοντας το υπόδουλο γένος και τελικώς εσχίσθη εις δύο υπό των Οθωμανών. 

Όταν το 2016 ξεκίνησαν οι εργασίες για την ανέγερση του Ναού της Παναγίας Σουμελά, τα Ιερά Λείψανα της Αγίας Κασσάνδρας δόθησαν από την Γερόντισσα Χριστονύμφη στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη, προκειμένου η Αγία να δοξάζεται και επί γης αλλά και να ενισχύει το γένος των Ορθοδόξων.

Την ακολουθία της Αγίας συνέγραψε η Οσιωτάτη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Υπαπαντής Χορτοκοπίου Καβάλας, Γερόντισσα Μαγδαληνή.

Η μνήμη της τιμάται στην εορτή των Αγίων Πάντων.

Πηγή

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Κρεμαστού, Αράκυνθος Αιτωλοακαρνανίας.

Βρίσκεται σε μία απότομη και δυσπρόσιτη χαράδρα του επιβλητικού όρους Αρακύνθου (Ζυγού) που βλέπει προς τη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού, βορειοανατολικά του Κεφαλόβρυσου με την  περιοχή του Αρακύνθου να είναι προστατευόμενη, με βάση τις συνθήκες Natura 2000 και Ramsar.

Το εσωτερικό του σπηλαίου, διακρίνεται το τέμπλο
πηγή

Ανατολικά του σπηλαίου του Αγίου Νικολάου του Κρεμαστού, υπάρχει άλλη μια μεγάλη χαράδρα με απόκρημνα σπήλαια και διασκορπισμένα ερείπια διάφορων παλαιών κτισμάτων, που η παράδοση μας λέει ότι, εκεί υπήρχε κατά την εποχή του Μεσαίωνα, ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό ασκητικό μοναστηριακό κέντρο.

Το σπουδαίο αυτό σπήλαιο, του Αγίου Νικολάου του Κρεμαστού, ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία, περίπου κατά το 1900, από έναν κάτοικο του Αιτωλικού ονόματι Βογιατζή και αποτελεί σήμερα ένα από τα σημαντικότερα Βυζαντινά Μνημεία στα Βαλκάνια, σημαντικό ασκητικό και μοναστικό κέντρο καθώς και το μεγαλύτερο σπήλαιο των Βαλκανίων. 

Άποψη του σπηλαίου
πηγή

Το όνομα του πρώτου μοναχού και ιδρυτή του σπηλαίου, Νίκανδρου που μόνασε εκεί από το 990 μέχρι το 1005, υπάρχει γραμμένο σε επιγραφή που σώζεται στην είσοδο του σπηλαίου. 

Σύμφωνα με μεταγενέστερη μαρτυρία από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Άρτας, Ιωάννη Απόκαυκο, που επισκέφτηκε το σπήλαιο, η προσωνυμία «Κρεμαστός» δόθηκε από τον ιδρυτή της Μονής, Νίκανδρο, επειδή πρόκειται για απόκρημνα και επικίνδυνα βράχια.

Ο Ιωάννης Απόκαυκος γράφει: «… ή κατά την επίσκεψιν Αχελώου Μονή του εν Αγίοις πατρός ημών Νικολάου, ήτι νικλήσιν εξ εαυτού ο πρώτος ταύτην δομησάμενος εχαρίσατο, έρωτι τω θείω γενόμενος εκκρεμής και ακολούθως τω τρόπω εν αποκρήμνω τη πέτρα επικρεμάσας το δόμημα και παρονομάσας ούτω του Κρεμαστού».

Άποψη της εισόδου του σπηλαίου
πηγή

Η Μονή, την εποχή εκείνη, απέκτησε φήμη και περιουσία όμως στην πορεία πέρασε μεγάλη οικονομική κρίση με ηγούμενο τότε τον Θεοδόσιο, πρώην Αρχιεπίσκοπο Ζικχίας. 

Μετά το θάνατο του, ο Μητροπολίτης Ιωάννης Απόκαυκος τοποθέτησε Ηγούμενο τον ιερομόναχο Τιμόθεο για να φροντίσει την μεγάλη περιουσία της μονής, πολλά βοσκοτόπια και αμπελώνες

Η Μονή στην ακμή της διέθετε εργαστήριο αντιγραφής κωδικών (scriptorium) και πλούσια βιβλιοθήκη που χειρόγραφά της σώζονται σήμερα σε βιβλιοθήκες της Δυτικής Ευρώπης (ένας από τους κώδικες βρίσκεται σε μουσείο του Λονδίνου).

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη της εισόδου του σπηλαίου
πηγή

Το σπήλαιο έχει άνοιγμα 6 μέτρα, στη μέση το άνοιγμά του είναι 8 μέτρα και το βάθος 12 μέτρα, απέναντι από την είσοδο του σπηλαίου υπάρχει το λιθόκτιστο τέμπλο που χωρίζει το ιερό από τον κύριο ναό και στο κέντρο του ναού υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή που συγκεντρώνει τα βρόχινα νερά και είναι το "Αγίασμα" του σπηλαίου.

Οι βραχογραφίες στα τοιχώματα έχουν χαρακτηριστικά την ισορροπία, την αρμονία στην απεικόνιση των μορφών και τις απαλές χρωματικές διαβαθμίσεις, πιθανόν δέ να φιλοτεχνήθηκαν από Καππαδόκες αγιογράφους, που επισκέπτονταν την περιοχή κατά τις μετακινήσεις τους από την ανατολή προς την δύση, έτσι φανερώνεται η σύνδεση της Αιτωλίας και Ακαρνανίας με τη Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη.

Άποψη των τοιχογραφιών του σπηλαίου
πηγή

Στο σπήλαιο, υπάρχουν τοιχογραφίες με τη Θεοτόκο Βρεφοκρατούσα, τη Γέννηση του Χριστού, την Κοίμηση της Θεοτόκου, τη Βαϊοφόρο, τη Σταύρωση, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου κ.α, παραστάσεις που στο πέρασμα του χρόνου έχουν ξεθωριάσει, ενώ πολλές από τις τοιχογραφίες αναφέρονται στο βιβλίο του αείμνηστου καθηγητή Αθανασίου Παλιούρα με τίτλο «Άγιος Νικόλαος ο Κρεμαστός».

Όλες οι σκηνές στο μεγάλο και στο μικρό σπήλαιο, χωρίζονται μεταξύ τους με παχιές γραμμές και γεωμετρικές διακοσμήσεις, το μοτίβο που επαναλαμβάνεται είναι καστανόχρωμοι σταυροί σε λευκό έδαφος, που τοποθετούνται σε σειρές οριζόντιες, κάθετες και ομόκεντροι κύκλοι, που επαναλαμβάνονται σε οριζόντιες σειρές.

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη των τοιχογραφιών του Σπηλαίου

Άποψη του σπηλαίου
πηγή

Μία συμβολαιογραφική πράξη της 28 Μαΐου του 1770 μαρτυρά ότι από τη θέση αυτή Πατρινοί έμποροι μετέφεραν εμπορεύματα από το Μεσολόγγι στο Λιβόρνο της Ιταλίας με πλοίο του Δημητρίου Τρικούπη και το όνομα του ήταν, «Άγιος Νικόλαος της Βαράσοβας» ενώ σίγουρα το λιμάνι που βρισκόταν στον «αυχένα» της Βαράσοβας μεταξύ Σπηλαίου Αγίου Νικολάου και Κάτω Βασιλικής ήταν σταθμός για ανεφοδιασμό.

Στις ημέρες μας, το σπήλαιο το φροντίζουν κάτοικοι της περιοχής και η Εθελοντική Ομάδα Αιτωλικού του Αγίου Νικολάου Κρεμαστού.

Ο προσκυνητής ξεκινώντας από το Κεφαλόβρυσο Αιτωλικού και ύστερα από μια κοπιαστική πορεία μιας ώρας περίπου, μπορεί να φτάσει στο σπήλαιο του Αγίου Νικολάου ενώ μια άλλη, εναλλακτική, διαδρομή και περίπου ίδια είναι από το χωριό Κάτω Αμπέλια των Ελληνικών.

Τα τελευταία χρόνια τοποθετήθηκε στο άνοιγμα του σπηλαίου μία ξύλινη εξέδρα από τους εθελοντές, για να διευκολύνονται οι προσκυνητές, παρά τις εργασίες που έχουν γίνει στα επικίνδυνα σημεία του μονοπατιού, η πρόσβαση στο σπήλαιο δεν είναι εύκολη, αξίζει όμως να το επισκεφθείτε .

Ο Άγιος Νικόλαος ο Κρεμαστός, γιορτάζεται δύο φορές το χρόνο, η μία στις 6 Δεκεμβρίου και η άλλη στις 20 Μαΐου με πλήθος προσκυνητών να ανεβαίνουν από το δύσβατο μονοπάτι προκειμένου να φθάσουν στο σπήλαιο για να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα κεράκι στον Άγιο, να παρακολουθήσουν με μεγάλη κατάνυξη την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, αλλά και την αγρυπνία που γίνεται την παραμονή της εορτής.

ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

Φυλάσσεται στην διαλυμένη σήμερα Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων στο Νησί της Ημαθίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

 

 

Το καθολικό σήμερα της διαλυμένης ιεράς Μονής
Αγίων Αναργύρων στο Νησί Ημαθίας

Το Νησί Ημαθίας οφείλει την ονομασία του στη νησίδα του παραποτάμου του Αλιάκμονα στην οποία είχαν βρεθεί λείψανα των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, μέσα σε όστρακο θαλάσιας χελώνας.

Κατόπιν, αρχικά χτίστηκε ένα εκκλησάκι ενώ αργότερα το ομώνυμο μοναστήρι, με αποτέλεσμα σταδιακά οι κάτοικοι των γύρω οικισμών να αρχίσουν να συγκεντρώνονται πέριξ της Μονής δημιουργώντας έναν ενιαίο οικισμό.

Η Ιερά Μονή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, σύμφωνα με τις παλαιότερες, μέχρι στιγμής, γραπτές πληροφορίες που διαθέτουμε για την ύπαρξη και λειτουργία της, αυτές τοποθετούν τη ίδρυσή της στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. και 

Το εσωτερικό του καθολικού σήμερα της διαλυμένης
ιεράς Μονής Αγίων Αναργύρων στο Νησί Ημαθίας

Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από την αλληλογραφία του επισκόπου Καμπανίας Θεόφιλου Παπαφίλη (1749 – 1795) ενώ σύμφωνα με την παράδοση για κάποια περίοδο λειτουργεί και ως σημαντικό μετόχι της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Η συγκεκριμένη λειψανοθήκη με το τεμάχιο λειψάνου της Αγίας Αικατερίνης, είναι οκτάγωνη με ανάγλυφη τη γνωστή Σιναϊτική παράσταση των τριών κορφών. 

Στη μέση η Αγία κορυφή με τον Μωυσή να παίρνει τις δέκα εντολές, δεξιά η κορυφή της Αγίας Αικατερίνης με παράσταση της μορφής της και αριστερά η παράσταση της Αγίας Επιστήμης με παράσταση Ασκητού ενώ κάτω και στο μέσο της όλης παράστασης βρίσκεται η Παναγία Βρεφοκρατούσα ως καιόμενη βάτος.

Δεν είναι σαφές το τι ακριβώς είναι το λείψανο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης ούτε η ημερομηνία κατασκευής της περίτεχνης και μοναδικής αυτής λειψανοθήκης, παραπέμπει όμως σε λείψανο αποτμήματος Τιμίας Κάρας ενώ σύμφωνα με αναφορές κατασκευάστηκε περίπου το 1760. 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΗΝ ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ

ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΤΑΛΙΔΙΩΤΙΣΣΑΣ.

Φυλάσσεται στον Ιερό Ναό της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας.

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής
στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας

Στην περιοχή του Πεταλιδίου, μετά την Επανάσταση του 1821, εγκαθίστανται Μανιάτες και από το 1833 άρχισαν να κτίζουν τον Ιερό Ναό της Παναγίας που περατώθηκε και εγκαινιάσθηκε, το 1835, από τον Επίσκοπο Μεσσήνης Ιωσήφ. 

Η εικόνα της Παναγίας φιλοτεχνήθηκε με θαυμαστό τρόπο, από τον Ιωάννη Π. Μαυρομιχάλη το 1841 και συντηρήθηκε τον Ιούλιο του 2013.

Μαρτυρείται ότι η αιτία της δωρεάς και της εικονογράφησής της, είναι ο εξής: Ο Νικόλαος Μουστάκης από τη Χίο, έπλεε στον Μεσσηνιακό κόλπο με το πλοίο του, φορτωμένο με εμπορεύματα όταν ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνευσε να βυθισθεί, ο καπετάν Νικόλας τρομαγμένος αφήνει το τιμόνι και γονατιστός προσεύχεται στην Παναγία λέγοντας: «Σώσε το πλοίο μου και διαφύλαξε το πλήρωμά μου και θα Σου προσφέρω ό,τι μου ζητήσεις».

Άποψη του Πεταλιδίου

Δύναμη εξ ουρανού οδήγησε στις όχθες του Πεταλιδίου το πλοίο και ο Νικόλας έπεσε στα γόνατα και δοξολογούσε την Παναγία.

Έμειναν στην κωμόπολη πέντε ημερόνυκτα, την τρίτη βραδιά, ο καπετάν Νικόλας βλέπει σε όνειρο την Παναγία απαστράπτουσα, καθήμενη μέσα σε μία κολυμβήθρα, η οποία ξεχείλιζε από άφθονο νερό, κρατούσε στην αγκαλιά Της τον Χριστό και αριστερά και δεξιά στέκονταν δύο άγγελοι.

Τότε, ακούγεται η Παναγία με αυστηρή φωνή να λέει: «Γιατί Νικόλαε παραμέλησες την υπόσχεση που μου έταξες;», τρομαγμένος ο καπετάνιος της λέει: «Ευλογημένο το όνομά σου! Πρόσταξε τι θέλεις να σου φέρω» και η Μεγαλόχαρη του λέει: «Φτιάξε την εικόνα μου, όπως σου φανερούμαι έμπροσθέν σου, και προσέφερέ την χάρισμα στον Ναό που φτιάχνουν στο όνομά μου και εγώ θα ευλογήσω αυτήν να έχει την χάρη μου».

Όταν ο καπετάν Νικόλας ξύπνησε, ενημέρωσε τους κατοίκους και ζήτησε να του πούνε αν γνωρίζουν κάποιον αγιογράφο, αυτοί του συνέστησαν τον γιό ενός ιερέα, που ονομαζόταν Ιωάννης Μαυρομιχάλης και είχε χάρισμα στην τέχνη της εικονογραφίας.

Ο καπετάν Νικόλας τον επισκέφθηκε και αφού του εξιστόρησε το θαυμαστό γεγονός, του παρήγγειλε να φτιάξει μία λαμπρή εικόνα της Θεοτόκου, σύμφωνα με τις οδηγίες της Παναγίας στο όραμά του, έδωσε χρήματα στον αγιογράφο και την επόμενη ημέρα αναχώρησε.

Με προσευχή και νηστεία, ο αγιογράφος ολοκλήρωσε την χαριτόβρυτη εικόνα της Παναγίας Πεταλιδιώτισσας και την ενθρόνισαν στο τέμπλο του Ιερού Ναού.

Οι κάτοικοι του Πεταλιδίου πανηγυρίζουν και τιμούν την Ιερά Εικόνα της Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της Διακαινησίμου Εβδομάδας και με ιδιαίτερη ευλάβεια και λαμπρότητα λιτανεύουν το ιερό εικόνισμά Της προς ευλογία και αγιασμό του λαού και του τόπου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ ΤΩΝ ΜΕΓΑΡΩΝ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ.

Φυλάσσεται στο Ιερό Παρεκκλήσιο του Οσίου Λαυρεντίου, εντός του Μητροπολιτικού Ναού των Αγίων Αναργύρων Νέας Ιωνίας. 

Η Τιμία Κάρα του Οσίου Λαυρεντίου,
φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Παναγίας
Φανερωμένης στην Σαλαμίνα, της οποίας
ειναι Κτήτορας.

Με την παλιά και θαυματουργό Εικόνα του Οσίου Λαυρεντίου, συνδέθηκαν τόσο οι πρώτοι κάτοικοι της Νέας Ιωνίας, όσο και οι Χριστιανοί από όλη την Αττική.

Η θαυματουργή Εικόνα του Οσίου Λαυρεντίου στη Νέα Ιωνία μεταφέρθηκε από τη Μικρά Ασία τον Σεπτέμβριο του 1914 από την τότε κάτοχο της Γεωργία Κάλλου και αρχικά τοποθετήθηκε σε πρόχειρο ναΐσκο δίπλα στην «Ωμορφοκκλησιά» των Αθηνών και έκτοτε πλήθη προσκυνητών εισέρρεαν για να την προσκυνήσουν.

Σε επιστολή της η κάτοχος της Εικόνας στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ναού Αγίων Αναργύρων Νέας Ιωνίας στις 8/7/1967, αναφέρει ότι επειδή ο ναΐσκος ήταν ιδιωτικός, για την αποφυγή εντυπώσεων περί εκμετάλλευσης της Εικόνας, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών έκρινε σκόπιμη την σφράγιση του ναού και για να μην στερήσει το δικαίωμα από τους χριστιανούς να προσκυνούν την Εικόνα, την παραχώρησε στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Νέας Ιωνίας.

Το 1970 ανεγέρθηκε στο νότιο κλίτος του Ναού φερώνυμο Παρεκκλήσιο,στο οποίο φυλάσσεται σήμερα η Θαυματουργή εικόνα του Οσίου Λαυρεντίου των Μεγάρων.

Μπορείτε να διαβάσετε τον βίο του Οσίου Λαυρεντίου ΕΔΩ

Η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 7 Μαρτίου.

ΟΙ ΤΙΜΙΕΣ ΚΑΡΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΡΕΘΥΜΝΗ.

Φυλάσσονται, πλήν της Τιμίας Κάρας του Αγίου Νεομάρτυρα Νικολάου που βρίσκεται κάπου την Ρωσία, στον ομώνυμο Ιερό Ναό των Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων στο Ρέθυμνο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

 

Εικόνα του 1836, των αγίων τεσσάρων μαρτύρων
στον ομώνυμο Ιερό Ναό στο Ρέθυμνο
πηγή

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στο χωριό Μέλαμπες της επαρχίας Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης, γεννήθηκαν οι Άγιοι Τέσσερις Νεομάρτυρες. 

Τα ονόματά τους ήταν Αγγελής, Μανουήλ που ήταν αδέλφια, γιοί του Ιωάννου Ρετζέπη, Γεώργιος, γιός Κωνσταντίνου Ρετζέπη, και Νικόλαος, γιός Ιωάννου Ρετζέπη, που ήταν εξάδελφοι των πρώτων. Γιά τούς Τούρκους είχαν τό επώνυμο Ρετζέπης όμως τό πραγματικό επώνυμο της οικογένειάς τους ήταν Βλατάκης.

Όταν ξέσπασε η επανάσταση το 1821 πήραν τα όπλα ενάντια στους βάρβαρους Τούρκους, και πολέμησαν γενναία υπέρ πίστεως και πατρίδος. 

Το 1824 κατεστάλη η επανάσταση στην Κρήτη, με τη βοήθεια Αιγυπτιακών στρατευμάτων και η Τουρκική κυριαρχία επανήλθε στο Νησί, έτσι οι Τούρκοι συνέλαβαν όλους τους επαναστάτες και υποκινητές της επανάστασης. 

Αμέσως συνέλαβαν τους Αγίους Μάρτυρες, τους έδεσαν και μετά από πεζοπορία 12 ωρών τους οδήγησαν απο τις Μέλαμπες, στον Μεχμέτ Πασά στο Ρέθυμνο, ο οποίος προσπάθησε με υποσχέσεις αρχικά και στη συνέχεια με φυλάκιση και σκληρά βασανιστήρια να τους πείσει να ασπαστούν τον Μωαμεθανισμό. 

Εικόνα των αγίων τεσσάρων Μαρτύρων

έκδοση του ομώνυμου Ιερού Ναού το 1954

πηγή

Οι Άγιοι φυλακίστηκαν στις φυλακές που βρισκόταν στη βάση του λιμενοβραχίονα του παλιού Ενετικού λιμανιού του Ρεθύμνου, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Τελωνείο της πόλης.

Παρά τα φοβερά μαρτύρια που περνούσαν απάντησαν με παρρησία και γενναιότητα στον Πασά ότι: «Ἐμεῖς Χριστιανοί γεννηθήκαμε καί Χριστιανοί θά μείνομε μέχρι θανάτου».

Ο Μεχμέτ Πασάς, αποφάσισε να τους εκτελέσει και ακόμη να κάψει το χωριό τους τις Μέλαμπες, μάλιστα έβαλε έναν τελάλη την παραμονή του αποκεφαλισμού τους, να καλεί τον κόσμο για να δει το αποτρόπαιο θέαμα. 

Πίστευε έτσι ότι οι υπόλοιποι χριστιανοί θα φοβόντουσαν, δεν θα σήκωναν κεφάλι εναντίον του, και θα ασπαζόντουσαν το Ισλάμ. 

Ο τελάλης έλεγε «Ταϋτέρου τσι δύο ώρες σάμπα ίλεν (αύριο το πρωί) θα σφάξουνε στη μεγάλη Πόρτα τέσσερις γκιαούρηδες. Θα γεννούνε κι άλλα μαλζουχάθια (περίεργα) και λογής λογής μασκαραλίκια (αστεία). Οι λαδομαγατζέδες και τα ντουκιάνα (καταστήματα) θάναι σφαλικτά. Νάρθουνε ούλοι Τούρκοι και Ρωμιοί στο σεϊρι (θέαμα)», όπως και έγινε. 

Στις 28 Οκτωβρίου του 1824 ο δήμιος τους αποκεφάλισε, στη θέση Μεγάλη Πόρτα στην σημερινή κεντρική πλατεία του Ρεθύμνου.

Τόποι εκτέλεσης στην πόλη ήταν τότε, ο Πλάτανος στην κρήνη Ριμόντι (εκεί είχαν εκτελεστεί το 1700 ο Μαθιός από το Γερακάρι, για την πίστη του και το 1822 ο επίσκοπος Γεράσιμος Περδικάρης), επίσης ο πλάτανος της Μεγάλης Πόρτας (εκεί είχαν αποκεφαλιστεί το 1892 ο Μανόλης Φουντουλάκης από τα Ρούστικα και το 1659 ο Ανδρουλής Γιουλούντας από το Γιαννούδι).

Εικόνα του 1837, των αγίων τεσσάρων μαρτύρων
από τις Μέλαμπες τον τόπο καταγωγης τους
πηγή

Τα Άγια Σώματά του παρέμειναν άταφα για τρεις ημέρες και κάποιοι Χριστιανοί με επικεφαλή τον διερμηνέα του Πασά Μανουήλ Παπαδάκη, ζήτησαν στις 1 Νοεμβρίου την άδεια από το Μεχμέτ Πασά να ενταφιάσουν τα λείψανα. 

Τότε οι κάτοικοι των Περιβολίων, Γεώργιος Λαγός και Αντώνης Μπουρδούνης ή Χανιωτάκης, μαζί με άλλους χριστιανούς, πήραν και ενταφίασαν πλάι στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στα Περιβόλια τα λείψανα των Αγίων Τεσσάρων, σημείο στο οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα ο τάφος τους και μετά την εκταφή τους, το 1827 τα μεν Ιερά Λείψανα των Αγίων φυλάχτηκαν στην Ιερά Μονή Αρκαδίου, ενώ οι κάρες τους στο Ρέθυμνο. 

Επί Επισκόπου Ιωαννίκιου το 1827 έγινε η εκταφή των λειψάνων τους και μέρος αυτών ενώ οι 4 κάρες μεταφέρθηκαν στον Ιερό Ναό Εισοδίων και στην Ιερά Μονή Αρκαδίου, όμως η Τιμία κάρα του Αγίου Νεομάρτυρα Νικολάου, δόθηκε αργότερα από τον Επίσκοπο σε έναν Ρώσο πλοίαρχο.

Αξίζει να αναφέρουμε κάποια θαύματα των Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων τις πρώτες κιόλας μέρες τις κοιμήσεώς τους. 

Πρώτο είναι το θαύμα με το φως που φαινόταν αναμμένο πάνω στα λείψανα των Αγίων στον τόπο του αποκεφαλισμού τους, δεύτερο θαύμα έγινε με το αίμα τους, στο μαχαίρι του Δημίου. 

Βαμβάκι εμποτισμένο στό αίμα των Αγίων
ΤεσσάρωνΜαρτύρων, ανακατεμένο μέ χώμα,
Κειμήλιο που φυλάσσεται στην Ενορία
Επισκοπής Ρεθύμνου.
πηγή

Ο Δήμιος γυρνώντας στο σπίτι του σκούπισε το μαχαίρι με ένα πανί και πήγε στο ντουκιάνι (καφενείο), η μητέρα του όμως που ήταν τυφλή, σηκώθηκε να πλυθεί, σκουπίστηκε χωρίς να το ξέρει με το πανί που είχε το αίμα των Αγίων και αμέσως είδε το φως της, γυρίζοντας από το καφενείο ο γιος της είδε το θαύμα και την ρώτησε πώς είδε το φως της.

Αυτή του είπε πως σκουπίστηκε με εκείνο το πανί, και αυτός της ομολόγησε ότι πάνω στο πανί υπήρχε το αίμα τεσσάρων χριστιανών που είχε αποκεφαλίσει, αυτή του είπε ότι είναι Άγιοι αφού μόλις σκουπίστηκε με το αίμα τους έγινε καλά. 

Το Μαχαίρι που έκοψε τις Άγιες Κεφαλές των 4 Μαρτύρων, βρίσκεται σήμερα στον Άγιο Νικόλαο της Σπλάντζια στα Χανιά.

Οι νεομάρτυρες τιμήθηκαν ως άγιοι, στη συνείδηση του κόσμου από την πρώτη στιγμή, σήμερα υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες που βεβαιώνουν ότι οι Άγιοι τιμήθηκαν για πρώτη φορά στις 25/10/1825 (ένα χρόνο μετά τη θυσία τους) και στη μνήμη τους έψαλαν την Ακολουθία των Αγίων Πάντων, όπως γίνεται και σε παρόμοιες περιπτώσεις Αγίων που δεν υπάρχει ακολουθία. 

Τό ακόνι (ακονόπετρα) που ακόνισε τό γιαταγάνι του ο
δήμιος, ενα από τά ιερά κειμήλια των Τεσσάρων Μαρτύρων
πούφυλάσσονται στήν ενορία Επισκοπής Ρεθύμνου
πηγή

Χαρακτηριστικό σημάδι Αγιότητος αποτελεί η Εικόνα των Αγίων του 1836, που σήμερα φυλάσσεται στο Μητροπολιτικό Ναό.

Επίσης έγγραφο του 1837 βεβαιώνει ότι οι Τέσσερις Μάρτυρες γιορτάστηκαν στις 28 Οκτωβρίου της χρονιάς αυτής, στην Εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Πιθανότατα την ίδια χρονιά, το 1837 να γράφτηκε η πρώτη Ακολουθία προς τιμή τους από τον Επίσκοπο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Καλλίνικο Νικολετάκη και το Μητροπολίτη Κρήτης Μελέτιο Νικολετάκη. 

Η επίσημη αναγνώριση και Ανακήρυξη των Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων, άργησε πολύ να γίνει και χρειάστηκαν δυναμικές παρεμβάσεις του αείμνηστου Μητροπολίτου Ρεθύμνης κυρού Τίτου, για να γίνει, ο οποίος στις 15 Μαρτίου το 1977 έστειλε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο επιστολή και ζητούσε την επίσημη ένταξή τους στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης Δημήτριος απάντησε τον ίδιο χρόνο, ετσι χρειάστηκαν συνολικά 153 χρόνια από το μαρτύριό τους για να αποκτήσει η μνήμη τους πάνδημο χαρακτήρα, με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Η μνήμη τους τιμάται στις 28 Οκτωβρίου.

ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΜΙΣΤΙ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ.

πηγή

Φυλάσσονται στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Αλεξανδρούπολη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

 

 

Ο Άγιος Δημήτριος καταγόταν από το Μιστί της Νίγδης της Καππαδοκίας όπου έζησε βίο οσιακό.

Τα χαριτόβρυτα λείψανά του βρέθηκαν με πολύ θαυματουργικό τρόπο κατά τα έτη 1860 με 1870 όταν μια αγράμματη αλλά θεοσεβής γυναίκα η Ελευθερία Ελεκίδου από το Μιστί είδε ένα όνειρο.

Οδηγεί λοιπόν τον σύζυγό της κι όλους του κατοίκους του Μιστίου σε μια κατακόμβη ανάμεσα στα χωριά Μιστί και Λιμνά, όπου τα βρήκαν αναβλύζοντα μυρίπνοον ευωδία και δίνοντας έκτοτε πλούσιες ευλογίες και πολλές ιάσεις σε όσους τον επικαλούνται.

Κατά την Μικρασιατική καταστροφή οι Καππαδόκες μετέφεραν τα άγια λείψανα και την εικόνα του αγίου Δημητρίου στο χωριό Ιάνα της Αλεξανδρούπολης όπου εγκαταστάθηκαν.

Στην εικόνα εμφανίζεται ένας Άγιος με λαϊκή καππαδοκική ενδυμασία, μάλλον ποιμένας ή και γεωργός, ο οποίος κρατάει σταυρό ενώ άλλα αγιογραφικά στοιχεία για τον Άγιο δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Τα λείψανα του Αγίου μέχρι πρόσφατα, φυλάσσονταν στην Καππαδοκική Εστία της Αλεξανδρουπόλεως, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Ιάνας και από τον Ιανουάριο του 2012 τα αποθησαύρισαν στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αλεξανδρουπόλεως.

Επίσης τμήμα από τα άγια λείψανά του, υπάρχουν στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου και Αγίου Παντελεήμωνος Νέου Αγιονερίου Κιλκίς.