Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΝΤΙΝΙΟΥΣ, ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ.

Ακολουθώντας την διαδρομή από την Ιστιαία, για την Βορειανατολική πλευρά του νησιού, προς το Πευκί, Γούβες, και Βασιλικά, μετά το χωριό Νέα Σινασό στην δεξιά πλευρά του δρόμου, συναντάμε μια διασταύρωση.

To εκκλησάκι της Παναγίας Ντινιούς
πηγή

Αφού στρίψουμε και διανύσουμε μια απόσταση περίπου 1800 μέτρα, περνώντας ανάμεσα σε περιβόλια με ελιές, και μικρούς λόφους, φτάνουμε σε μια μικρή κοιλάδα και εκεί περιτριγυρισμένο από ψηλά πλατάνια, κυπαρίσσια, κτισμένο σε επιβλητικό σημείο βρίσκετε το Εκκλησάκι της Παναγίας Ντίνιους που βρίσκεται μέσα σε ιδιωτική έκταση που ανάγεται στα χρόνια της ύστερης τουρκοκρατίας, ενώ βρίσκεται κοντά στην περιοχή Κεφάλες που έχει πλούσιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τους ντόπιους κατοίκους ένας βοσκός είδε μια λάμψη μέσα σε θάμνο, όταν πήγε κοντά είδε την εικόνα και στο σημείο αυτό έχει χτιστεί το Εκκλησάκι, αρχικά αφιερωμένο στην Αγία Αικατερίνη όμως άγνωστο πότε ακριβώς, αλλά το 1951 γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το σημερινό Εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

To εκκλησάκι της Παναγίας Ντινιούς
πηγή

To εκκλησάκι της Παναγίας Ντινιούς
πηγή

Το σημάδι στο μέτωπο της Παναγίας 
από την σφαίρα του Τούρκου

Σύμφωνα με την παράδοση της περιοχής ένας Τούρκος Οθωμανός στρατιώτης κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πυροβόλησε την εικόνα, στην προσπάθειά του να σκοτώσει κάποιον Έλληνα που κυνηγούσε και που αυτός κρύφτηκε πίσω από την εικόνα να προστατευθεί, όμως η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «επέστρεψε» τη σφαίρα πίσω στον στρατιώτη, τον βρήκε στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη του σημείου της βολής του πυροβόλου όπλου του Τούρκου στο πρόσωπο της Παναγίας και ειδικότερα στο Μέτωπο όπου υπάρχει ακόμη το σημάδι. 

Η «επιστροφή» της σφαίρας, έδωσε το όνομα στην Παναγία που ονομάστηκε Παναγία Ντινιούς ή Ντονιούς από την τουρκική λέξη ”Donus” που σημαίνει «επιστροφή», δηλαδή Παναγία της επιστροφής. 

Υπάρχουν και άλλες εκδοχές του θρύλου αυτού που καταλήγουν όμως σε γενικές γραμμές στο ίδιο αποτέλεσμα, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι στην εικόνα κάτω από το επάργυρο κάλυμμα υπάρχει η επιγραφή «Παναγία η Ελεούσα». 

To προσκυνητάρι της Παναγίας Ντινιούς
πηγή

Σύμφωνα με εκτιμήσεις η θαυματουργή εικόνα μπορεί να έχει αγιογραφηθεί ακόμα και τον 11ο αιώνα, ή να είναι λίγο μεταγενέστερη (μεταξύ του 14ου ή 16ου αιώνα), αλλά φιλοτεχνημένη ξανά επάνω σε μία προηγούμενη εικόνα που ανάγεται στον 10ο ή 11ο αιώνα.

Η εικόνα συντηρήθηκε το 1972 από τον αγιογράφο κ. Νίκο Κάϊλα στην Αθήνα όπου σύμφωνα με αυτόν: Υπάρχει ένα επίστρωμα γύψινο και έχουν χρησιμοποιηθεί για την αγιογράφησή της χρώματα αναμεμειγμένα σε κροκάδι αυγού, όπως σε όλες τις παλιές φορητές εικόνες.

Θυμίζει έντονα Μακεδονικές Εικόνες με ευρεία φόρμα, σκληρή πτυχολογία και λαϊκή έκφραση ενώ έχει μνήμες παμπάλαιες και ελαφρά διακοσμητική διάθεση.

Το πρόσωπο της Παναγίας δεν είναι το αρχικό αλλά το δεύτερο και μάλλον υπήρχε και τρίτο πρόσωπο από κάλυμμα με τσίγκο το οποίο έχει αφαιρεθεί. 

Το αρχικό καταστράφηκε είτε από άγνοια των χριστιανών που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα κομματάκι της Εικόνας για φυλαχτό, είτε από το γυάλισμα του καλύμματος κατά το οποίο χρησιμοποιούσαν σόδα ή στάχτη κτλ.

Άποψη του εσωτερικού της Παναγίας Ντινιούς
πηγή

Το επάργυρο κάλυμμα της Εικόνας προξένησε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και έχει γίνει και παλαιότερα κάποια επιζωγράφιση, ιδίως στα σημεία από τα δεξιά της Παναγίας. 

Μετά το σχετικό καθάρισμα της εικόνας ήλθε σε φως και η ονομασία της που είναι: «Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» και υπάρχει πλούσια παράδοση για τα θαύματα ή ακόμα και για εμφανίσεις της Παναγίας. 

Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει στις 23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου στην πανήγυρη συρρέουν πολλοί επισκέπτες και τα αφιερώματα επάνω στην εικόνα μαρτυρούν τη θαυματουργική δράση της. 

Κατά την καλοκαιρινή περίοδο μπορείτε να την επισκεφτείτε καθημερινά, ενώ από τον Οκτώβριο έως το Πάσχα, κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΗΛΥΒΡΙΑΝΗΣ.

Φυλάσσεται μέσα στο Ιερό Βήμα του ιερού Μητροπολιτικού ναού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, στην Καβάλα.

Είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που μπροστά της προσευχόταν ο Αγιος Νεκτάριος, μικρός, στην Σηλυβρία!.

Το βυζαντινό κάστρο της Σηλυβρίας.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Σηλυβρία ήταν γνωστή
με την ονομασία Ευδοξιούπολις, προς τιμήν της
Ευδοκίας, συζύγου του Αυτοκράτορα Αρκάδιου. 

Η εικόνα της Παναγίας βρισκότανε στον Μητροπολικό ναό του Γενέθλιου της Θεοτόκου, στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και την φέρανε με τον ξεριζωμό τον Νοέμβριο του 1922 οι πρόσφυγες, ανατολικοθρακιώτες από τη Σηλυβρία.

Ήτανε αναγκασμένοι να αφήσουν τις πατρογονικές εστίες, περιουσίες αλλά και όλα τους τα υπάρχοντα, δεν άφησαν όμως τα ιερά τους κειμήλια, όπως τις εικόνες και τα ιερά σκεύη των ναών τους, έτσι την έφεραν και την τοποθέτησαν στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Καβάλα.

Οι ξεριζωμένοι από τα πατρογονικά εδάφη τους, πρόσφυγες από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, μαζί με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής φέρανε επίσης και τα λείψανα της Οσίας Ξένης αλλά και την Τιμία κάρα του Αγίου Αγαθόνικου.

Η οικογένεια που την φύλαξε από την μανία των Τούρκων και την έφερε στην Ελλάδα ήταν η οικογένεια του Τηλέμαχου Κιτσικόπουλου, δεν γνωρίζουμε την ταυτότητα του αγιογράφου όμως γνωρίζουμε ότι σε αυτή την εικόνα μπροστά προσευχότανε μικρός ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος καταγόταν από την Σηλυβρία.

Το πανηγύρι της Παναγίας Σηλυβριανής στην Ανατολική Θράκη κρατούσε ένα μήνα περίπου και ερχόταν κόσμος από όλη την Ανατολική Θράκη, στην παραλιακή πόλη της Σηλυβρίας καθώς επίσης κι από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας.

Η Παναγία η Σηλιβρυανή τιμάται στο Γενέσιον της Θεοτόκου.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΚΡΕΜΙΩΤΙΣΣΑΣ, ΙΟΣ.

πηγή

Η εκκλησία της Παναγίας της Γκρεμιώτισσας βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της Χώρας στη Ίο, χτίστηκε το 1797 με τις διαστάσεις του ναού να είναι 20,52 – 4,94 μέτρα και το όνομά της το οφείλει στη βραχώδη τοποθεσία που βρίσκεται.

Η εκκλησία της Παναγίας της Γκρεμιώτισσας
πηγή

Σύμφωνα με την παράδοση στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν η Κρήτη στέναζε κάτω από το ζυγό των Τούρκων, ευσεβείς Κρητικοί θέλοντας να σώσουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, την έβαλαν σε μια σχεδία, άναψαν πάνω ένα καντήλι και την εμπιστεύθηκαν στα κύματα του Αιγαίου. 

Η σχεδία ταξίδεψε προς τα βορεινά και στα πιο ήσυχα νησιά του Αιγαίου πελάγους, και κατάληξε στα βράχια του Μυλοπότα, όρμου της Ίου.

Αγαθοί τσοπάνηδες πρόσεξαν το βράδυ το παράξενο φως και έτρεξαν περίεργοι κοντά. Με έκσταση αντίκρισαν την εικόνα και με κατάνυξη τη μετέφεραν στο χωριό και την τοποθέτησαν στο ναό του Αγίου Νικολάου, στη θέση του σημερινού Ευαγγελισμού. 

Η εκκλησία της Παναγίας της Γκρεμιώτισσας
πηγή

Το πρωί όμως η εικόνα βρέθηκε στον Άγιο Ελευθέριο πάνω στο κάστρο. Επειδή αυτό επαναλήφθηκε τρεις φορές, την τοποθέτησαν στο ναό του Αγίου Ελευθερίου. Λόγω όμως των θαυμάτων που έκανε, αποφάσισαν να φτιάξουν εκκλησία στο όνομά της δίπλα στο ναό της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο πηγάδι «αφεντικού». Εκεί όμως παρουσιάσθηκε νέο θαύμα. Κάθε πρωί τα θεμέλια έλειπαν από τη θέση τους και τα έβρισκαν κάτω από τον Άγιο Ελευθέριο, σε μέρος απόκρημνο. Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι εκεί έπρεπε να κτίσουν την εκκλησία για να βλέπει προς την Κρήτη. Όλοι ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας δούλεψαν. Οι γυναίκες μετέφεραν πέτρες και λάσπη φορώντας τα χρυσά μπινίσια τους (ενδύματα) που δεν έπαθαν τίποτα από την σκληρή εργασία.

Κατά μια άλλη εκδοχή οι Νιώτες τοποθέτησαν την εικόνα στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Την επόμενη όμως ημέρα η εικόνα χάθηκε και ο παπάς πήγε στο Μυλοπότα, στο μέρος δηλαδή που βρέθηκε η εικόνα. Με έκπληξη είδε ότι φύκια είχαν σχηματίσει την Κρήτη. Τότε έφεραν πάλι την εικόνα στο χωριό και άρχισαν να κτίζουν την εκκλησία εκεί που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Ευαγγελισμού. Το πρωί έκτιζαν, αλλά το βράδυ γκρεμιζόταν ότι έφτιαχναν. Αυτό γινόταν συνεχώς και τελικά κατάλαβαν ότι πρέπει να κτίσουν την εκκλησία σε μέρος που να βλέπει προς την Κρήτη. Έτσι έκτισαν την εκκλησία ψηλά στο Κάστρο.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΝΑΛΑΣ, ΤΗΣ ΚΥΘΝΟΥ.

Η  εικόνα της Παναγίας Κανάλας είναι ένα εξαιρετικό έργο της Κρητικής σχολής του τύπου της Οδηγήτριας και την αγιογράφησε ο ιερέας Εμμανουήλ Σκορδίλης το 1575, έχει διαστάσεις 1,00 Χ 0,80  και σύμφωνα με την παράδοση θεωρείται έργο του Αποστόλου Λουκά ενώ βρέθηκε από Κύθνιους ψαράδες στο στενό – κανάλι - ανάμεσα στην Κύθνο και τη Σέριφο.

Λεπτομέρεια της εικόνας

«Ήταν νύχτα έναστρη, εαρινή, χαρούμενη, πανώρια. Η φύση σκορπούσε γύρω της μύρα. Το πέλαγος βαθυγάλαζο, μυστηριώδες. Τ’ άστρα τρεμόσβηναν στο απέραντο χάος. Τ’ αγέρι χάϊδευε, νανούριζε την πλάση και το κύμα, νταντέλλα κυκλώτερη, γλυκοφιλούσε την αμμουδιά, τα βράχια.

Κάπου εκεί στον όρμο της Κανάλας, σε μια βάρκα, ψαράδες σήκωναν τα παραγάδια και ξαγκίστρωναν τη σοδειά τους. Κάθε λίγο και λιγάκι έβγαζαν οι ψαράδες τη γλώσσα και μάζευαν από τα χείλη τους την αλμύρα. Θαύμαζαν τη σοδειά και κάθε τόσο σταυροκοπιόντουσαν.

Δεν θυμόντουσαν άλλοτε τέτοια πλούσια σοδειά. Έπεσαν σε κοπάδι λιθρινιών; Ήταν θαύμα; Ήταν όνειρο, τι ήταν τούτο το πράγμα;Η βάρκα έγερνε από το ψάρι και όμως ακόμα δεν είχαν τραβηχτεί ούτε τα μισά παραγάδια.

Κι όσον τραβούσαν τόσο τους φαίνονταν βαρύτερα και τόσο καλλίτερα ψάρια ξαγκιστρώνονταν.

Τι θαύμα ήταν τούτο τα’ αποψινό, έλεγαν και σταυροκοπιόντουσαν οι ψαράδες.

Εκεί που τραβούσαν τα παραγάδια σιγά – σιγά η βάρκα όλο και έφτανε προς τα βράχια, εκεί κοντά στην ακτή, ένας από τους ψαράδες αντίκρυσε ένα φως. Ένα φως που παιχνίδιζε και κυμάτιζε, που μια στιγμή, για μια μόνο στιγμή φαινότανε, κι ύστερα έσβηνε και πάλι παρουσιαζότανε.

Φοβήθηκαν οι δόλιοι, κρύος ίδρως τους έλουζε και σκέφτηκαν να φύγουν μακριά. Γρήγορα, χωρίς ανάσα τραβούσαν τα παραγάδια τους. Κάποτε σταμάτησαν, τα παραγάδια κάπου είχαν μπλεχτεί και ήταν αδύνατον να φύγουν.

Βοήθα Παναγία μου, παρακάλεσε ένας ψαράς.

Το φως που πάντα τόβλεπαν ν’ ανάβει και να σβήνει, έγινε ανέσπερο και έλαμψε με μιάς παράξενα, δυνατά.

Τα παραγάδια λευτερώθηκαν. Μα τώρα σαν κάποια δύναμη να τους ωθούσε, δεν έφυγαν, μα θαρετά τράβηξαν ίσια, ολόισια στο φως, στο φως το θείο, το ανέσπερο, το ιερό φως.

Ο ναός της Παναγίας Κανάλας στην Κύθνο
πηγή

Πλησίασαν και είδαν κάτι που ‘μειναν εμβρόντητοι.

Το φως έβγαινε μέσα από το βυθό, σαν πύρινη φλόγα και πλάι ένα ορθοστάδην πλεούμενο πλατύ ξύλο.

Δίχως σκέψη τ’ ανέσυραν για να δουν. Ο ένας ψαράς φώτισε με το δαυλό και η Παναγιά γλυκιά και ήρεμη, παρουσιάστηκε εκεί πάνω στο ξύλο ζωγραφισμένη.

Σταυροκοπήθηκαν, φίλησαν το εικόνισμα. Η φλόγα με μιας σβήστηκε κι οι ψαράδες με το άγιο εικόνισμα και την καλή σοδειά, πλώρισαν για την αμμουδιά μας με πόση χαρά, με πόση λαχτάρα, με πόσο δέος μέσα στην ψυχή τους.

Το εσωτερικό του ναού της Παναγίας Κανάλας στην Κύθνο
πηγή

Στο χωριό, την Δρυοπίδα σαν έφτασαν, διηγήθηκαν τη νύχτα τους, το θαύμα της σοδειάς, το φως το ανέσπερο, την εύρεση της Παναγίας. Και το νησί σε λίγο αναστατώθηκε.

Γυναίκες, άντρες, γέροι και παιδιά, μαζεύτηκαν γύρω στο εικόνισμα, όπου άναβαν κεριά και έκαιγαν λιβανωτά. Ο κλήρος έκανε δοξολογία και ολημερίς χαρμόσυνα χτυπούσαν οι καμπάνες.

Αρχές, κλήρος, λαός, όλοι με μια χαρά αγκαλιάζονταν, φιλιόντουσαν και ορκίστηκαν στη χάρη της, εκκλησιά να χτίσουν, όμορφη και λαμπρή, κι εκεί ν’ αποθέσουν το ιερό το εύρημα.

Χωρίς πολλά η απόφαση μπήκε στην πράξη κι άρχισε κάπου εκεί που βρέθηκε το εικόνισμα, να χτίζεται η Παναγιά η Κανάλα.

Μα της Παναγιάς δεν άρεσε η μεριά και μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο των ψαράδων και ζήτησε η εκκλησιά να γίνει όχι εκεί που χτιζότανε, αλλά σ’ άλλο μέρος, σ’ αυτό που σήμερα βρίσκεται».

Η εκκλησία της Παναγιάς της Κανάλας είναι από τους σημαντικότερους χώρους προσκυνήματος στις Κυκλάδες και χτίστηκε το 1869 στη θέση του αρχικού ναού, που ο θρύλος αναφέρει ότι χτίστηκε μετά από την επεισοδιακή εύρεση της εικόνας από Κύθνιους ψαράδες.

Κάθε 15αύγουστο στην Παναγιά την Κανάλα γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι στην Κύθνο με την συμμετοχή και του πολεμικού ναυτικού, με την περιφορά αλλά και αναπαράσταση της εύρεσης της εικόνας της Παναγίας. 

Την Παναγιά την Κανάλα την αναφέρει και ο Νίκος Γκάτσος στο περίφημο ποίημα του, Κυκλαδίτικο, που έχει μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκης.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΝΑΛΑ" του Ιερέως Κωνσταντίνου Γονίδη)

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ "ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΕΡΑΣ" ή "ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ".

Η πρωτότυπη, Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Κεράς ή Παναγίας της Παντοτινής Βοήθειας.
πηγή

Η εικόνα κατά την παράδοση είναι έργο του Αγίου Λαζάρου
του ζωγράφου ή Ομολογητή, 9ος αιώνας.

Η εικόνα έχει χρονολογηθεί, είτε κατά τον 11ο αιώνα από τον Giuseppe Gerola, είτε κατά τον 16ο αιώνα από τον Ανδρέα Ξυγγόπουλο.

Έχει διαστάσεις 54 εκατοστά ύψος με 41.5 εκατοστά πλάτος και συντηρήθηκε τελευταία, το 1990.

Κατά την παράδοση είναι έργο του Αγίου Λαζάρου του ζωγράφου ή Ομολογητή που έζησε την εποχή του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου κατά τον 9ο αιώνα και συνδέθηκε με πολύ θαυματουργικές ιδιότητες, μνεία των οποίων γίνεται ήδη κατά το 1415 από τον Ιταλό καλόγερο και σπουδαίο γεωγράφο της εποχής εκείνης, Cristoforo Buondelmondi.

Η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας βρίσκονταν τότε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια της ταραγμένης εκείνης περιόδου της Εικονομαχίας, στην διάρκεια της οποίας οι πολέμιοι της ορθοδοξίας, κατέστρεφαν με μανία όλες τις εικόνες.

Σύμφωνα με την παράδοση, η πανέμορφη αυτή εικόνα της Παναγίας, για να αποφύγει την καταστροφή της από τους εικονομάχους, άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά, στο νησί της Κρήτης όπου και εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Παναγίας Κεράς. 

Η μονή της Παναγίας Κεράς στην Κρήτη

Ο εικονομάχος όμως αυτοκράτορας  Θεόφιλος,  άκουσε για τα θαύματα της εικόνας και διέταξε να την βρουν και να την φέρουνε πίσω στην Κωνσταντινούπολη για να την καταστρέψει με τα ίδια του τα χέρια όμως η θαυματουργή εικόνα ξέφευγε από τους διώκτες της και επέστρεφε πάντα πίσω.

Ο Θεόφιλος τότε διέταξε να την αλυσοδέσουν σε μία μαρμάρινη κολόνα, αυτή όμως έσπαγε τα δεσμά της κάθε φορά και εξαφανίζονταν, ακόμη και σήμερα διασώζονται η κολόνα και τα δεσμά της εικόνας στην Μονή Κεράς.

Η εικόνα τελικά κλάπηκε το 1498 από έναν Έλληνα έμπορο κρασιού για να την μεταφέρει στην Ρώμη, όμως στην μέση του πελάγους τους έπιασε μεγάλη φουρτούνα και κινδύνεψαν να πνιγούν, ο έμπορος τρομοκρατημένος ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας και Αυτή τους έσωσε, σταματώντας την θαλασσοταραχή. 

Ο κίονας που δέθηκε η εικόνα, υπάρχει ακόμη στον
περίβολο της Μονής Κεράς, για να μην "φύγει".

Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο έμπορος αρρώστησε και πριν πεθάνει είπε σε έναν φίλο του Ιταλό για την κλοπή της εικόνας και τον παρακάλεσε αν πεθάνει να την πάει σε κάποια εκκλησία.

Ο νέος κάτοχος τής εικόνας όμως πέθανε και δεν κατάφερε να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του φίλου του γιατί η γυναίκα του δεν θέλησε να την αποχωριστεί, ωστόσο, η Παναγία εμφανίστηκε στο εξάχρονο κορίτσι της οικογένειας.

Είπε η εικόνα στο κορίτσι ότι ονομάζεται «Μητέρα η Διαρκὴς Βοήθειας» και νὰ πει στην μητέρα της αλλά και τὴ γιαγιά της ότι πρέπει να τη μεταφέρουν στὴν εκκλησία του Αγίου Ματθαίου, πού βρισκότανε ανάμεσα στους ναούς της Σάντα Μαρία Ματζόρε και του αγίου Ιωάννη του Λατερανού, έτσι στις 27 Μαρτίου του 1499 η εικόνα μεταφέρθηκε στο ναό του ευαγγελιστή Ματθαίου.

Η θαυματουργή εικόνα ήτανε για 300 περίπου χρόνια αντικείμενο μεγάλης τιμής και λατρείας από τούς πιστούς οι οποίοι κατέφθαναν στη Μονή και έμεινε γνωστή ως η "Μαντόνα του αγίου Ματθαίου".

Τὸ 1798 οι κάτοχοι του ναού ήταν Ιρλανδοί Αυγουστινιανοί μοναχοί και μετά τὴν εισβολή των γαλλικών στρατευμάτων μετέφεραν τὴν εικόνα στο μοναστήρι τους, του αγίου Ευσέβιου.

Ο ναός του Αγ.Αλφόνσου, στο Εσκουιλίνο της Ρώμης

Εκεί ξεχάστηκε από όλους εκτός όμως από έναν τυφλό, μέλος της αδελφότητας, τὸν Agostino Orsetti. 

Αυτός είχε πληροφορήσει για την εικόνα ένα αγόρι της χορωδίας, τον Michele Marchi.

Τὸ παιδί αυτό έγινε αργότερα μέλος μίας νέας μοναστικής αδελφότητας, ενός τάγματος πού είχε ως σημείο αναφοράς την απολύτρωση του Ιησού Χριστού που είχε ιδρύσει ο Alfonsus Liguori.

Τὸ 1866 μετά απὸ αίτημα στον πάπα Πίο τον 9ο, η εικόνα δωρίζεται στο νέο τάγμα πού είχε ιδρυθεί μὲ την εντολή του ποντίφικα: «Κάντε την εικόνα γνωστή σὲ όλο τον κόσμο», έτσι η εικόνα τοποθετήθηκε στον ναὸ του Αγίου Αλφόνσου, στο Εσκουιλίνο, Sant' Alfonso all' Esquilino, στην Ρώμη όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα και ονομάζεται Παναγία της Παντοτινής Βοήθειας, Madonna del perietuo soccorco. 

Η εικόνα αυτή της Παναγίας είναι πολύ διαδεδομένη αλλά και πολύ αγαπητή στους Καθολικούς, αποτελεί την εθνική προστάτιδα της Αϊτής, την συναντούμε στην Ουρουγουάη, σε πολιτείες τής Αμερικής, στον Καναδά, στην Πολωνία ενώ, ιδιαίτερα μάλιστα, τιμάται από τούς Καθολικούς των Φιλιππίνων.

Το 1735 η εικόνα στη Μονή Κεράς αντικαταστάθηκε με μια εικόνα διαφορετικού τύπου που βρίσκεται στο τέμπλο της μονής που θεωρείτε και αυτή όμως εξίσου θαυματουργή ενώ ένα εξαιρετικό αντίγραφο βρίσκεται και στον Μητροπολιτικό ναό του Ρεθύμνου με το όνομα Παναγία του Πάθους ή Κυρία των Αγγέλων.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΓΟΥΡΝΙΩΝ.

πηγή

Φυλάσσεται στην ομώνυμη Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης Γουρνιών, στην Κρήτη.

Λεπτομέρεια από την Θαυματουργή εικόνα της 
Παναγίας Φανερωμένης των Γουρνιών

πηγή

Σύμφωνα με την παράδοση μέσα στο σπηλαιώδη ναό του Καθολικού της Μονής φανερώθηκε η εικόνα της Θεοτόκου σε κάποιο βοσκό γι΄ αυτό και το Μοναστήρι ονομάστηκε Παναγία Φανερωμένη.

Αυτός ο βοσκός έχανε καθημερινά τον οδηγό (το μπροστάρη) του κοπαδιού του τις ώρες του μεσημεριού και μια μέρα αποφάσισε να αφήσει το κοπάδι και να παρατηρήσει το κριάρι, που πήγε σε ένα απόρρωγο βράχο από τον οποίο έρεε λίγο νερό και έπινε.

Πλησίασε και βρήκε εκεί την εικόνα της Θεοτόκου, την πήρε μαζί του, την έβαλε μέσα στο σακίδιο του με σκοπό να τη φέρει στη στάνη, αλλά η εικόνα εξαφανίστηκε.

Την επόμενη μέρα ο βοσκός ήλθε πάλι στο ίδιο μέρος και βρήκε την εικόνα αλλά αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, μέχρι που ο βοσκός βεβαιώθηκε ότι η εικόνα επέστρεφε πάντα στο σημείο που βρέθηκε, για αυτό και την άφησε στη θέση της, όπου σιγά - σιγά κτίστηκε η Μονή της Παναγίας Φανερωμένης περίπου τον 16ο αιώνα.

Η ίδια αυτή η εικόνα κατά περιόδους, ιδιαίτερα τον δεκαπενταύγουστο αλλά και τις άλλες θεομητορικές εορτές, επανεμφανίζεται στους πιστούς και κατά μυστηριώδη τρόπο και πάλι χάνεται.

Οι αναφορές θαυμάτων που έχει επιτελέσει είναι αμέτρητες ειδικά για τεκνοποίηση.

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ.

Φυλάσσονται σε αργυρή λάρνακα στον ομώνυμο ιερό ναό της Αγίας Θεοδώρας, στην Αρτα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Η αργυροεπένδυτη Εικόνα Λιτανείας της Αγ. Θεοδώρας

Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα, βασίλισσα της Άρτας και κατοπινή Αγία, γεννήθηκε το 1210 στα Σέρβια. 

Ήταν κόρη του Ιωάννου Πετραλίφα, Σεβαστοκράτορος και διοικητού της Θεσσαλίας και Μακεδονίας και τη μητέρα της την έλεγαν Ελένη και ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης.

Σύμφωνα με τις πηγές, οι Πετραλίφες ήταν οικογένεια ιταλικής καταγωγής.

Γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος του Αλίφα που πήρε μέρος στις νορμανδικές εισβολές του Ροβέρτου Γυισκάρδου και κατόπιν εισήλθε στη βυζαντινή υπηρεσία.

Με τον θάνατο του πατέρα της μεταξύ 1224 - 1230, ο Δεσπότης της Ηπείρου Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας ανέλαβε την προστασία της. Τον Θεόδωρο όμως μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 στη περιοχή μεταξύ Φιλιππούπολης και Αδριανούπολης, διαδέχεται ο ανιψιός του Μιχαήλ Β΄, γιος του Μιχαήλ Α' Κομνηνού. 

Περνώντας από τα Σέρβια ο Μιχαήλ, συναντά τη Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά της παντρεύονται τον ίδιο χρόνο και τη φέρνει μαζί του στη Ήπειρο. Αναφέρεται ότι ο Μιχαήλ παντρεύτηκε την Θεοδώρα σε μια προσπάθεια να επεκτείνει την εξουσία του. 

Ο Ναός της Αγίας Θεοδώρας στην Αρτα
πηγή

Η Θεοδώρα, φύση ιδιαίτερα ευαίσθητη και αφιερωμένη στο Θεό δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κοσμικούς ρυθμούς ζωής του συζύγου της και γίνεται όλο και περισσότερο υπόδειγμα αφιερωμένης και φιλάνθρωπης βασίλισσας. 

Ίσως γι’αυτό και ο γάμος τους δεν είχε καλή έκβαση αφού ο Μιχαήλ την εγκατέλειψε για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή, την οποία μάλιστα εγκατέστησε στα ανάκτορα. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να το αντέξει και αυτοεξορίζεται.

Για περίοδο πέντε χρόνων περιφέρεται στη περιοχή των Τζουμέρκων μαζί με τον πρωτότοκο γιο της Νικηφόρο Κομνηνό Δούκα και σαν απλή χωρική ζει από τα αγαθά που της προσφέρει η εξοχή. 

Αριστερά της νότιας εισόδου του ναού βρίσκεται
ο τάφος της Αγίας Θεοδώρας, ο οποίος αποτελείται
από δύο μέρη: το κύριο σώμα, δηλαδή τη σαρκοφάγο,
και το πάνω από αυτή κιονοστήρικτο επιστύλιο. 

Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα, λεπτομέρεια που ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός μας μεταφέρει (λαχανευομένη), την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα, σημερινό Κορφοβούνι. 

Μόλις του αποκαλύπτει την ταυτοτητά της, την παίρνει μαζί του και στο πρόσωπο του βρίσκει παρηγοριά και συμπαράσταση.

Όμως ο λαός της Άρτας με επικεφαλής τους άρχοντές του, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ, καταφέρνει να εκδιωχθεί η Γαγγρινή από τα ανάκτορα και να επανέλθει η Θεοδώρα. 

Η Θεοδώρα συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας και έκτισε δύο ναούς, τον ναό της Παντάνασσας στη δεξιά όχθη του Άραχθου στην τοποθεσία Βλαχιόρου (ο οποίος σήμερα ονομάζεται ναός των Βλαχερνών), τη Μονή Κάτω Παναγιάς, τη Μονή του Αγίου Γεωργίου και τη Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. 

Τοιχογραφία της Αγίας Θεοδώρας στον ναό της

Η Θεοδώρα και ο Μιχαήλ αποκτούν άλλα τέσσερα παιδιά, τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Άννα. 

Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ και σχεδόν σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, η Θεοδώρα περιβάλλεται το μοναχικό σχήμα, ζώντας για μια δεκαετία ως μοναχή στη μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά παράδοση ίδρυσε η ίδια και σήμερα φέρει το όνομά της.

Πέθανε πιθανόν το 1280 σε ηλικία 70 ετών και ετάφη στον νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου, σημερινός ναός της Αγίας Θεοδώρας.

Στον ναό της βρίσκεται σε αργυρή λάρνακα το λειψανό της το οποίο με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της. 

Επίσης, η Αγία παριστάνεται και σε τοιχογραφία αριστερά της πύλης της προσκομιδής στο καθολικό της μονής Κάτω Παναγιάς. 

Η ανακομιδή των ιερών Λειψάνων της τιμάται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την εορτή των Αγίων Πάντων .

Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος της Άρτας.