Ο AΓΙΟΣ ΚΑΝΝΑΒΟΣ (ΣΚΟΙΝΙ).

Ο Άγιος Κάνναβος είναι το σκοινί με το οποίο έδεσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τα χέρια του Ιησού, οδηγώντας Τον προς τον Σταυρό και τμήμα του σώζεται σήμερα στην Μονή Τιμίου Σταυρού στο χωριό Όμοδος της Κύπρου.

Τοιχογραφία στην Μονή Σταυρονικήτα Αγ. Όρους, 1545.
Ο Χριστός ελκόμενος είναι δεμένος με τον άγιο κάνναβο
πηγή

Το τμήμα του Αγίου Καννάβου που σώζεται στο χωριό Όμοδος της Κύπρου στην Ιερά Μονή του Τιμίου Σταυρού, είναι βαμμένο στο αίμα, του Χριστού, σύμφωνα με την μαρτυρία του Νεόφυτου Ροδινού αλλά και άλλων. 

Ο Άγιος Κάνναβος βρίσκεται μέσα στο εσωτερικό ενός μεγάλου και εξαιρετικής τέχνης, χρυσεπάργυρου σταυρού που διαθέτει κάλυμμα και μέσα σε μία κοιλότητα η οποία προφυλάσσεται με μία θυρίδα η οποία και ανοιγοκλείνει.

Η θυρίδα αυτή, επίσης, πλαισιώνεται με την ακόλουθη επιγραφή: «ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΝΑΒΟΣ ΜΕΘ'ΟΥ ΕΔΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΗΜΟΝ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΙΟΥΔΕΟΙ. ΔΕΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΙΜΒΙΑΣ Γ».

Ο μεγάλος χρυσεπάργυρος σταυρός που φέρει στο εσωτερικό
του τον Άγιο κάνναβο, Μονή Τιμίου Σταυρού, Όμοδος Κύπρου.
πηγή

Το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού στο όμοδος της Κύπρου δεν είναι γνωστό το πότε ιδρύθηκε. 

Τα μοναστηριακά κτίρια που σώζονται είναι του 18ου και 19ου αιώνα, ενώ η εκκλησία, που ήταν διακοσμημένη με τοιχογραφίες και θα μπορούσε να μας δώσει κάποιες χρονολογικές ενδείξεις για την ίδρυση του μοναστηριού, κατεδαφίσθηκε το 1858 και αντικαταστάθηκε από τη σημερινή εκκλησία. 

Σύμφωνα με την παράδοση η εκκλησία και το μοναστήρι χτίστηκαν για να προφυλάξουν τον "Άγιο Κάνναβο", δηλαδή μέρος του σχοινιού με το οποίο έδεσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον Χριστό. 

Την πληροφορία αυτή αναφέρει ο Νεόφυτος Ροδινός που προσθέτει ότι ο κάνναβος είναι βαμμένος με το αίμα του Χριστού, όμως ο Μαχαιράς δεν αναφέρει το Όμοδος σαν μέρος στο οποίο διασώζεται τμήμα του Τιμίου Σταυρού. 

Την πληροφορία του Ροδινού επαναλαμβάνει και ο Ρώσσος μοναχός Βασίλι Μπάρσκυ που επισκέφθηκε το μοναστήρι το 1735, που την εποχή του Μπάρσκυ υπήρχε άγνοια πότε και πώς αποκαλύφθηκε αλλά και πώς βρέθηκε στο Όμοδος ο "Άγιος Κάνναβος".

Απόσπασμα από τη Χρονολογική Ιστορία της Κύπρου 
του Αριμανδρίτου Κυπριανού, Βενετία 1788.
πηγή

Το 1788 ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός στη Χρονολογική Ιστορία του για το Νησί της Κύπρου, αναφέρει ότι τον "Άγιο Κάνναβο" δώρησε στο μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού στον Ομοδό η αγία Ισαπόστολος Ελένη, όμως έως σήμερα δεν έχουμε καμιά σχετική πληροφορία που να επιβεβαιώνει ή και όχι, τη μαρτυρία αυτή του αρχιμανδρίτη Κυπριανού. 

Το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού δεν αναφέρεται πριν από τον Ροδινό, που και αυτός όμως αναφέρει μόνο για την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού και όχι για κάποια ιερά Μονή, επίσης ο Μπάρσκυ δεν αναφέρει μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού ή και μοναχούς ακόμη, αλλά μόνον για κάποιον πρωτοπαπά του χωριού Ομαδός, στο σπίτι του οποίου και διανυκτέρευσε. 

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΑΝΝΑΒΟ.

Ο μεγάλος σταυρός που φέρει στο εσωτερικό του τον Άγιο κάνναβο.
Μονή Τιμίου Σταυρού, Όμοδος Κύπρου.
πηγή φωτογραφίας: leipsanothiki.blogspot.gr

Ας δούμε τις διάφορες ιστορικές μαρτυρίες και το τι αυτές αναφέρουν:

1. Εις το Όμοδος είναι άλλος Ναός περίφημος, αφιερωμένος και αυτός εις το όνομα του Τιμίου Σταυρού, εις τον οποίο ευρίσκεται μέρος του Σταυρικού Ξύλου και μέρος μάλιστα του Αγίου Καννάβου, τω αχράντω αίματι βάζας· πράγμα φρικώδες τοις ορώσιν αυτόν. (ΡΟΔΙΝΟΣ, 1650).

2. Επισκέφτηκε τη μονή ο Ρώσσος μοναχός Μπάρσκυ ο οποίος έγραψε: Ο Ναός κατέχει μέρος του σχοινίου, δια του οποίου εδέθη ο Χριστός κατά τα πάθη του. Είναι λεπτόν ως τα σχοινία δια των οποίων κρέμμονται αι κανδήλαι των Ναών· το χρώμα του είναι ερυθρόν και κιτρινόμαυρον, λέγεται δε ότι εκηλιδώθη, δια του αίματος του Χριστού. Αγνοούν υπό ποίας περιστάσεις και πότε ανεκαλύφθη. Είχα την ευτυχίαν να προσκυνήσω εκεί δια δευτέραν φοράν. Διενεκτέρευσα εις την οικία του πρωθιερέως.(ΜΠΑΡΣΚΥ, 1735).

3. Αφού η μακαρία Ελένη, έτει από Χριστού γεννήσεως 306, έτυχε του ποθουμένου, εύρε δηλ. τον κεκρυμμένον Σταυρόν του Κυρίου ημών υπό των Εβραίων, στρεφομένη από της Ιερουσαλήμ, άραξεν εις τα ανατολικά παραθαλάσσια της Νήσου εις χωρίον Μαρίν ... Δεν ακριβολογήθη προσέτι η καλή μήτηρ των Κυπρίων να αφήση και εις άλλα μέρη της Νήσου, Ιερά εκ τούτου αναθήματα, ως εις το χωρίον Κουκά τα τρίμματα του τιμίου ξύλου και εις το Όμοδος μέρος του Καννάβου μεθ' ού έδεσαν τον Κύριον οι παράνομοι. (ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, 1780).

4. Όμοδος, χωρίον σμικρόν, αλλά διάφημον, από του εν αυτώ ιδρυμένου Μοναστηρίου του Σταυρού, και του εναποκειμένου εφείσε μέρους του Ιερού Σχοίνου Εκείνου, μετά του οποίου τον Χριστόν έδησαν οι αγνώμονες, Τίμιος Κάνναβος ονομαζόμενος. 
(ΚΥΠΡΙΑΣ χαρίεσσσα και επίτομος, 1819).

5. Εν αρτοφόριον σετεφένιον, σταυρόν αργυρούν με αλυσίδα μεγάλην, ένα σταυρόν χρυσούν με μαργαριτάρια, εν σταυρό χρυσούν με θήκη, εν ρωσσικόν Άγιον Ποτήριον χρυσομένον με όλα τα χρειώδη. Εν άγιον ποτήριον χρυσομένον με καλύμματα και δίσκον με επιγραφήν, Δοσιθέου, τρείς λαβίδας αργυράς μεταδόσεος και μίαν μικράν ρωσσικήν δωρεάν Ηροδότου, εν μικρόν δισκοπότηρον ρωσσικόν χωρίς πετράδια. Μίαν μερρέχαν αργυράν με ψιλήν τέχνην. Εν θυμιατόν καινούργιο, εν θυμιατόν παλαιόν, εν θυμιατόριον αργυρούν με χέριν, Το κρανίον του Αποστόλου Φιλίππου με σφραγίδας 4 αυτοκρατορικάς, 5 κουτιά ασημένια με λείψανα και σταυρούδια ωραία τα είχαν οι ζητιάνοι. Εν κουτίον Αγίας Φωτεινής και άλλων Αγίων λείψανα δωρεά κληρονόμων Χαρίτου. Εν εγκόλπιον ρωσσικόν με σταυρόν και αλυσίδας. Εν ευαγγέλιον μεγάλου Δοσιθέου χρυσούν, από το εν μέρος η Ανάστασις και από το άλλον μέρος η εικών της Παναγίας. Εν μικρότερον Ευαγγέλιο αργυρούν με κόσμημα χρυσούν, εν τω μέσω σταύρωσις καί τριγύρω οι δώδεκα Απόστολοι, έχοντας επιγραφήν το παρόν δι' επιστασίας του ποτέ επιτροπεύοντος Νικολάου ιερέως, δαπάνη της Ιερής έκκλησίας του Σταυρού Ομόδους δια χειρός Χ"Λοϊζή. Εν Ευαγγέλιον αργυρούν και χρυσομένον έχων την Ανάσταση. Μίαν λαμπάδαν αργυράν των μεγάλων μανουαλλίων δωρεά Σοφρωνίου ΑΆρχιερέος το 1804. Δύο λαμπάδας αργυραί μανουαλλίων δωρεά Δοσιθέου Οικονόμου το 1811. Εν ζέος αργυρούν με στούππωμαν, εν ζέος ρωσσικόν με χέρι. Εν επιτάφιον ρωσσικόν χρυσοκέντητον δωρεά Μελετίου Αρχιερέως Κιτίου του ιδίου εν ομοφόριον θαυματουργόν, το επιτραχήλιον και τα επιμανίκια. Εν τρικάνδυλον αργυρούν δι' επιστασίας Χ"Νικόλα, 3 κανδύλαις τρειγονικαίς, έγειναι εις Λευκωσίαν το 1898. Μία κανδύλα στρογγύλα Γερμανική το 1844, τέσσαραις κανδύλαι στρογγύλαις, άνευ έπιγραφής. Σταυρός ο μέγας αργυρούς, επίχρυσος το εγκαίνιον της εκκλησίας διπλούν εντός του οποίου υπάρχει μέρος Καννάγεος μεθ' ής οι Ιουδέοι έδεσαν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και μέρος Αγίου Ξύλου εν το μέσω. Έτσι δε και Σταυρός μεγάλος χρυσομένος του οποίου έφεραν από τα Πέντε Λιθάρκα. Δισκάρια 2 ρωσσικά επίχρυσα. Εικόν μικρά της Παναγίας επίχρυσον έχουσα τον Χριστόν εκ δεξιών. 4 ζεύγη πούκλες με ζώνες και σταυρός φθιρμένος και εν κόσμημα, δεμένα όλα εις εν μανδύλιον μεταξωτόν. 4 ζεύγη πούκλες με ζώνες, τρία ζεύγη αργυρές, 1 ζεύγος χρυσές. (Ιερέας Κωνσταντίνος Οικονόμου σε κατάλογο σκευών της εκκλησίας του 1925).

H TIMIA ΚΑΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου Αγίου Όρους, μέσα σε περίτεχνη ασημένια λειψανοθήκη (στο κέντρο) μαζί με τμήμα των Αγίων Δώρων (αριστερά) και λείψανο του Αγίου Μιχαήλ, επισκόπου Συνάδων (δεξιά).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Το μαρτύριο της Αγίας Φεβρωνίας.

Βυζαντινή Μηνολόγιο  τού 14ου αιώνα, βρίσκεται στην Οξφόρδη

της Αγγλίας, Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library)

πηγή

Η Αγία Φεβρωνία, ήταν περιζήτητη νύμφη για την σωματική της ομορφιά, το ίδιο όμως έλαμπε και η αγνή ψυχή της.

Για το λόγο αυτό και σε ηλικία μόλις 17 ετών, επέλεξε το δρόμο της άσκησης και της εγκράτειας στο μοναστήρι όπου ηγουμένη ήταν η θεία της, Βρυένη και βρισκόταν στην Μεσοποταμία (στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).

Γρήγορα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, προσαρμόσθηκε στους δύσκολους κανόνες της μοναχικής ζωής βρίσκοντας παράλληλα και χρόνο για να μελετά και να εμβαθύνει έτσι στις Θείες Γραφές.

Έγινε δε υπόδειγμα ανάμεσα στις άλλες μοναχές για τη σύνεσή της, το ζήλο της, την προθυμία της καθώς και το ταπεινό της φρόνημα.

Κάποια ημέρα όμως, ένα στρατιωτικό σώμα το οποίο καταδίωκε κάποιους χριστιανούς, με επικεφαλής μάλιστα τον ηγεμόνα Σελήνο, το 288, έφθασε και στο μοναστήρι της Φεβρωνίας.

Εικόνα του 4ου αιώνα του μαρτυρίου της Αγίας Φεβρωνίας 

από τη Μονή της Γκρατσάνιτσα του Κοσσυφοπεδίου.

πηγή

Οι άλλες μοναχές της Μονής κατόρθωσαν να διαφύγουν, η Αγία όμως η οποία ήτανε και  άρρωστη δεν κατόρθωσε να μετακινηθεί και κοντά της παρέμειναν η ηγουμένη Βρυένη αλλά και η αδελφή Θωμαΐδα.

Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρισαν τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά της. 

Άφησαν, λοιπόν, τρεις άνδρες να την φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο. 

Αυτός αμέσως διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε να αλλαξοπιστήσει.

Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα. 

Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει «της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός» (Α' Έπιστολή Πέτρου, ε' 1). 

Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο όποιος, αφού τη βασάνισε φριχτά, τελικά τη σκότωσε με αποκεφαλισμό δια ξίφους.

Η μνήμη της τιμάται από την Εκκλησία μας στις 25 Ιουνίου.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΧΕΡΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ (ΚΛΙΚ ΕΔΩ)

Η ΑΦΘΑΡΤΗ ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ.

Φυλάσσεται στη Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου Κορώνης, στην Καρδίτσα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

πηγή

Ο Άγιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο χωριό Μπεζούλια της επαρχίας Αγράφων και ανατράφηκε κατά Χριστόν από τους θεοσεβείς γονείς του, Σωφρόνιο και Μαρία.

Αγάπησε τη μοναχική ζωή και πήγε στη Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου, την επονομαζόμενη Κορώνα ή Κρύα Βρύση και επιδόθηκε στην άσκηση της αρετής.

Διακρίθηκε για την άσκησή του και έγινε ηγούμενος της Μονής. Αργότερα χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Φαναριού και Νεοχωρίου και αφοσιώθηκε στο έργο του, φροντίζοντας ιδιαίτερα για τους φτωχούς, τους αδύνατους και τα ορφανά. 

Δε σταμάτησε ποτέ το κήρυγμα του και τις περιοδείες του στα απρόσιτα βουνά των Αγράφων, που ήταν στη δικαιοδοσία του.

Κατηγορήθηκε ότι πήρε μέρος στην επανάσταση του Διονυσίου Φιλοσόφου, συνελήφθη από τους Τούρκους, που μάταια προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν.

Εξαγριωμένοι οι Τούρκοι μπροστά στη σταθερότητα της πίστης του ιερομάρτυρα, υπέβαλαν σ' αυτόν φρικτά βασανιστήρια, τα οποία μεγάλωναν, εφ' όσον ο Σεραφείμ διαρκώς αρνιόταν να προδώσει την ελληνοχριστιανική πίστη του. 

«Ὁ άγιος Σεραφείμ ὁ εξ Ἀγράφων».
Τοιχογραφία τού 1820 στον νάρθηκα τού
Κυριακού τής αγιορείτικης Σκήτης Καυσοκαλυβίων.
  πηγή.

Αφού του έκοψαν τη μύτη και επανειλημμένα τον παρουσίασαν στον κριτή, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει, τον εκτέλεσαν στις 4 Δεκεμβρίου του 1601 με σουβλισμό και κατ' άλλους με απαγχονισμό.

O σοφολογιώτατος διδάσκαλος Xριστοφόρος Προδρομίτης συνέθεσε για τον Άγιο Σεραφείμ αρχιεπίσκοπο Φαναρίου οκτωήχους Kανόνες, προσόμοιά και ιδιόμελα, τα οποία τυπώθηκαν μαζί με την Ασματική Aκολουθία του.

Η τιμία κεφαλή του Αγίου Σεραφείμ, η οποία εναποτέθηκε στη Μονή της Κρύας Βρύσης, όπου είχε μονάσει ο Άγιος, παρά τις κακοποιήσεις και τις κακουχίες που υπέστει, αποτελεί ένα διαρκές θαύμα του Θεού, αφού «περιβάλλεται από το δέρμα, το οποίο σε μερικά μέρη έχει αποσπαστεί από τους πιστούς, για φυλαχτό και φέρει τα σημάδια του μαρτυρίου ενώ το αριστερό μάτι του Αγίου είναι γαλήνια κλεισμένο και το δεξί φέρει εμφανή τα ίχνη κακοποιήσεων, καθώς επίσης εμφανέστατα φαίνεται και η αποκοπή της μύτης!». 

(Αρχιμανδρίτη Μακαρίου Τόγκα, «Η Ιερά Μονή Παναγίας Κορώνας - Βίος και Πολιτεία του Αγίου του Χριστού Νέου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ, Αρχιεπισκόπου Φαναρίου και Νεοχωρίου, του Θαυματουργού (+ 1601) Εκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας 2001).

Την Κυριακή των Μυροφόρων κάθε χρόνο μεταφέρεται η Τιμία Κάρα του Ιερομάρτυρα Σεραφείμ με ευλάβεια στην Καρδίτσα, όπου γίνεται μεγάλη λιτανεία, στην οποία παίρνουν μέρος πολλοί Μητροπολίτες, επικεφαλής του ιερού Κλήρου, και πλήθος πιστών. 

Η Εκκλησία μας έχει κατατάξει τον Άγιο Σεραφείμ στη χορεία των νεομαρτύρων και τιμά τη μνήμη του στις 4 Δεκεμβρίου, ημέρα του μαρτυρίου του.

Απολυτίκιο

Αγίου Νεομάρτυρα Σεραφείμ

Αρχιεπισκόπου Φαναρίου

Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μουντέ, Ράχες Ικαρίας.

πηγή

Βρίσκεται κοντά στο χωριό Καστανιές στις Ράχες, μέσα σε δασώδη πευκόφυτο περιοχή σπάνιας ομορφιάς, στο βόρειο μέρος του νησιού. Απέχει μισό χιλιόμετρο από το μικρό φράγμα (λίμνη) το οποίο έχει μετατραπεί σε καταφύγιο υδρόβιων πτηνών και 3 χιλιόμετρα από το χωριό Χριστός (Ράχες). 

Άποψη της Μονής
πηγή

Η ίδρυση του Ναού τοποθετείται το 1460, έπειτα από όνειρο της Παναγιάς σε κάποιον πιστό Ικάριο λέγοντας του ότι πρέπει να σκάψουν στη γη που είναι σήμερα χτισμένο το κλίτος του Ευαγγελισμού για να βρούνε την εικόνα της.

Πράγματι σκάβοντας βρίσκουν την εικόνα και επειδή απεικόνιζε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, αφιερώνεται το Μοναστήρι στην ομώνυμο εικόνα.

Μερικά χρόνια αργότερα θέλοντας να προεκτείνουν το Ναϊσκο προσπαθούν να γκρεμίσουν το δυτικό τοίχο, ο τοίχος όμως δεν γκρεμίζεται και καταλαβαίνουν ότι η Παναγιά δεν θέλει να προεκταθεί κατά μήκος ο ναός Της, έτσι τον διαπλατύνουν δημιουργώντας δύο ακόμη Ναίσκους αφιερωμένους ο ένας στη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων και ο άλλος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. 

Άποψη κλίτους

πηγή

Άποψη κλίτους
πηγή

Άποψη κλίτους
πηγή

Άποψη του πίσω μέρους του καθολικού.

Διακρίνονται και τα 3 κλίτη.

πηγή

Ο κάθε Ναίσκος του Καθολικού, έχει τη δική του Αγία Τράπεζα καθώς όμως και τη δική του κυρία είσοδο.

Το 1893 ανακαινίζεται το μοναστήρι, δημιουργώντας στο εσωτερικό της το άνοιγμα στους μεσαίους τοίχους με τέσσερις καμάρες για πρακτικούς αλλά και λειτουργικούς λόγους, έτσι ολόκληρος ο ναός είναι στην πραγματικότητα, μία Τρίκλιτος Βασιλική. 

Κατά την περίοδο, μεταξύ των ετών 1906 - 1920, αγιογραφείται το τέμπλο του μεσαίου κλίτους, του Ευαγγελισμού, με εικόνες από τον αγιογράφο Ζωσιμά – μοναχό της Ιεράς Μονής Αγίων Πατέρων της Χίου ενώ οι αγιογραφίες στα άλλα δύο κλίτη του Καθολικού, είναι μεταγενέστερες χωρίς όμως να γνωρίζουμε τον αγιογράφο και την χρονική περίοδο.

Άποψη της Μονής.

πηγή

.

Άποψη της Μονής.

πηγή

Άποψη της Μονής.

πηγή

Το ξυλόγλυπτο κουβούκλιο του Επιτάφιου, του 1910
πηγή

Εντός του Ναού υπάρχει και ένα ξυλόγλυπτο κουβούκλιο επιταφίου με επιγραφή: "Φώτιος Σαλαμάνης εποίησε Σμύρνη 1910". 

Για τον επιτάφιο υπάρχει η εξής εκδοχή: Κάποια οικογένεια από την Ικαρία που ζούσε στη Μικρά Ασία θέλησε να κάνει δωρεά έναν επιτάφιο σε κάποιον Ιερό Ναό της Σμύρνης ή της ευρύτερης περιοχής της Μικράς Ασίας. 

Απευθυνόμενη σε κάποιον τεχνίτη ξυλουργό κατασκευάζεται και τον αφιερώνει στο Ναό όπου παραμένει έως τη Μικρασιατική καταστροφή, ξεσπώντας όμως ο πόλεμος του 1922 οι Μικρασιάτες διωκόμενοι και πρόσφυγες πλέον καταφθάνουν στην Ελλάδα και οι Ικάριοι επιστρέφουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους φέρνοντας μαζί τους και τον επιτάφιο καθώς και άλλα Ιερά Κειμήλια. Έκτοτε ο επιτάφιος παραμένει στο Μοναστήρι ως μουσειακή χρήση.

Άποψη της Μονής.

πηγή

Άποψη της Μονής.

πηγή

Άποψη του καμπαναριού της Μονής
πηγή

Το Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου θα το συναντήσουμε με τις εξής δύο ονομασίες: ''Μουντέ'' και ''Μοντέ''. 

Για την ονομασία ''Μουντέ'' υπάρχει η εξής εκδοχή: μια οικογένεια από τη Χίο ονόματι Μουντέ χρηματοδότησε την αναστήλωση του Μοναστηριού και έκτοτε διατηρείται ως τοπωνύμιο του Μοναστηριού η ονομασία αυτή. 

Για την ονομασία ''Μοντέ'' υπάρχει η εξής εκδοχή: κατά την Ιταλική κατοχή της Ελλάδος οι Ιταλοί κατακτητές πιθανόν να το ονόμασαν ''Μοναστήρι του Βουνού'' επειδή βρίσκεται ανάμεσα σε βουνά, έτσι από την Ιταλική λέξη ''il Monte'' που σημαίνει ''Το Βουνό'' και μετατρεπόμενη αυτή η λέξη ευήχως από ''Μόντε'' σε ''Μοντέ'' διατηρεί το τοπωνύμιο αυτό έως και σήμερα.

 Άποψη των τοιχογραφιών του Καθολικού

  Άποψη των τοιχογραφιών του Καθολικού

 Άποψη των τοιχογραφιών του Καθολικού

Το μνημείο των εξορίστων
πηγή

Τη χρονική περίοδο 1947 - 1949, περίοδος εμφυλίου πολέμου και διωγμού των αντιφρονούντων στη Μακρόνησο, τη Γυάρο, τον Άγιο Ευστράτιο και την Ικαρία, το μοναστήρι λειτούργησε ως Σανατόριο που σε αυτό περιθάλπονταν πάνω από εκατόν είκοσι ασθενείς φυματικοί αλλά και πολιτικοί εξόριστουι. 

Στη δίχρονη λειτουργία του, αρκετοί θεραπεύτηκαν ή βελτίωσαν την κατάσταση της ασθένειας τους και μόνο τέσσερις βαριές περιπτώσεις ασθενών πέθαναν. 

Τα λείψανα όσων πέθαναν, βρίσκονται ακόμα θαμμένα στο προαύλιο χώρο του Μοναστηριού και κάθε χρόνο τον Αύγουστο οι τοπικοί φορείς τελούν στο Μοναστήρι Θεία Λειτουργία μετά Μνημοσύνου σε ανάμνηση αυτών των πολιτικών εξόριστων.

Η πρόσβαση στο μοναστήρι γίνεται μόνο με ιδιωτικό αυτοκίνητο, ταξί ή με τα πόδια.

Το ανδρικό σήμερα Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου εορτάζει τρεις φορές το χρόνο: την 25η Μαρτίου, στις 30 Ιουνίου στην Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων και στις 15 Αυγούστου στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Τηλέφωνο: (030) 22750 41254, i.m.moude@mail.com

πηγή: www.ikariaki.gr

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΥΔΡΑΙΟΥ.

Φυλάσσεται στον ομώνυμο Ιερό Ναό στην Ύδρα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ).

Η Τιμία Κάρα του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου
πηγή

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος, γεννήθηκε στην Ύδρα το 1770, στη συνοικία της Κιάφας από ευσεβείς γονείς που ονομάζονταν Μιχαήλ και Μαρίνα Δημαμά. 

Οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης στο νησί του Αργοσαρωνικού τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να αναζητήσει την τύχη του σε έναν νέο τόπο, ο οποίος θα του πρόσφερε κάποια επαγγελματική εξέλιξη αλλά και σταδιοδρομία. 

Έτσι παρά την άρνηση της μητέρας του, της Μαρίνας, να φύγει ο νεαρός Κωνσταντίνος από κοντά της, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα βοηθούσε την οικογένειά της να ξεπεράσει τις αντιξοότητες της ζωής, εκείνος σε ηλικία δεκαοκτώ ετών αποφασίζει και φεύγει κρυφά για το νησί της Ρόδου.

Χρωμολιθογραφία του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου, που
παριστάνεται ολόσωμος μπροστά από την πόλη της Ύδρας.
Χρονολογείτε το 1877, είναι διαστάσεων 32 x 23 εκ. και
φιλοτεχνήθηκε από τον Γαβριήλ Ιερομονάχο εκ Σκοπέλου.
Φυλάσσεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, στην Αθήνα.
πηγή

Φορητή εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου
στον Ιερό Ναό Αγίων Κάρπου και Παπύλου Βλύχου Ύδρας.
πηγή

Φτάνοντας στη Ρόδο συνάντησε δύο συμπατριώτες του, που εργάζονταν στον ροδίτη ναυπηγό Καμπούρη. 

Την επόμενη ημέρα άρχισε ο νεαρός Κωνσταντίνος να δουλεύει στον ταρσανά κάτω από τον ζυγό των Τούρκων, αλλά λίγο αργότερα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την εργασία και να βρει απασχόληση στο παντοπωλείο του Νικολάου Καλόγλου στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει Τούρκους, Εβραίους, Αρμένιους, αλλά και πολλούς ντόπιους. 

Χάρη στην εργατικότητα και την τιμιότητά του έγινε ιδιαίτερα συμπαθής στο αφεντικό του αλλά απόκτησε και φίλους, μεταξύ αυτών και ο Τούρκος Χασάν Κιρζά, που του προξένευσε την αδελφή του, τη Μενιρέμ, για να την παντρευτεί. 

Μόλις όμως το αφεντικό του πληροφορήθηκε αυτό το γεγονός, τον απέλυσε από την εργασία του και έτσι ο Κωνσταντίνος έμεινε άνεργος.

Ένας όμως Τούρκος φίλος του μεσολάβησε στον Τούρκο ηγεμόνα Χασάν Καπιτάν να προσληφθεί στην υπηρεσία του και ο Κωνσταντίνος βρήκε εργασία στο σαράι, το παλάτι του Τούρκου ηγεμόνα, ο οποίος του ανέθεσε να περιποιείται το αγαπημένο του άλογο, την Εσταφέτ. 

Η πρώτη εικόνα του Αγίου, το 1815
πηγή

Σύντομα απόκτησε την εύνοια και τη συμπάθεια του Χασάν, γεγονός που συντέλεσε στο να απολαμβάνει επί τρία χρόνια μία άνετη ζωή με πολλές τιμές και απολαύσεις. 

Όταν μάλιστα νίκησε σε αγώνες σκοποβολής στο «τζιρίτι», στον μεγάλο διαγωνισμό κατά τη διάρκεια του Μπαϊραμιού, χάρη στην επιτυχία του Κωνσταντίνου, στήθηκε στο σαράι ένα τρικούβερτο γλέντι. 

Ο Τούρκος ηγεμόνας βρήκε την ευκαιρία και αφού μέθυσε τον νεαρό Κωνσταντίνο, κατόρθωσε να τον εξισλαμίσει και μετονομάσθηκε σε Χασάν, υποβλήθηκε μάλιστα σε περιτομή και φόρεσε και το άσπρο σαρίκι.

Το γεγονός του εξισλαμισμού του Κωνσταντίνου έγινε γνωστό στους χριστιανούς φίλους του, αλλά και στη πατρίδα του, την Ύδρα. 

Όταν απέστειλε στη μητέρα του χρήματα, εκείνη δεν τα δέχθηκε και όταν αποφάσισε να επισκεφθεί τη μητέρα του, φτάνοντας στο νησί ντυμένος με τουρκική αμφίεση, αντιμετώπισε την περιφρόνηση και την απόρριψη των συμπατριωτών του. 

Όταν έφτασε στο πατρικό του σπίτι, η μητέρα του δεν τον δέχθηκε και μάλιστα μέσα από την κλειστή πόρτα στην έκκλησή του να του ανοίξει, εκείνη του απάντησε ότι δεν γέννησε κανέναν Χασάν, αλλά τον Κωνσταντίνο, για αυτό και πρέπει να φύγει.

Η συνοικία της Κιάφας στην Υδρα που γεννήθηκε
 ο Αγιος Νεομάρτυρας Κωνσταντίνος πο Υδραίος
πηγή

Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν τον δέχθηκε ούτε η νονά του, η οποία έσπασε το πήλινο δοχείο, από το οποίο είχε πιει νερό ο εξομώτης, φοβούμενη ότι θα μολυνθεί. 

Συντετριμμένος από το τρομερό ολίσθημά του και αισθανόμενος βαρύτατη τη συνείδησή του, αφού είχε προδώσει την χριστιανική του πίστη, αναχώρησε για τη Ρόδο. 

Οσα χρήματα λάμβανε, τα μοίραζε στους φτωχούς, ενώ έκλαιγε απαρηγόρητος για την πνευματική συμφορά που τον είχε βρει. 

Μέσα από τη θλίψη και τις τύψεις που τον βασάνιζαν, αποφάσισε να μετανοήσει, να ομολογήσει τον Χριστό και να μαρτυρήσει για την αγάπη και τη δόξα Του για αυτό και στη Ρόδο αναζήτησε έναν πνευματικό, στον οποίο εξομολογήθηκε το βαρύτατο αμάρτημά του, ζητώντας συγχώρηση. 

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου
στην συνοικία της Κιάφας στην ύδρα
πηγή

Όμως στην ψυχοσωτήρια απόφασή του να ομολογήσει το όνομα του Χριστού, ο πνευματικός τον συμβούλεψε να φύγει από τη Ρόδο και να πάει σε μακρινό τόπο, γιατί λόγω της νεαράς του ηλικίας δεν θα μπορούσε να αντέξει τα σκληρά βασανιστήρια, αφού υπήρχε ο κίνδυνος να αρνηθεί τον Χριστό για δεύτερη φορά. 

Ο Κωνσταντίνος πέταξε την τουρκική του αμφίεση, αναχώρησε για την Κριμαία και από εκεί για την Κωνσταντινούπολη, όπου Πατριάρχης ήτανε ο μετέπειτα εθνομάρτυς Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄. 

Μόλις έφθασε στη Βασιλεύουσα, αναζήτησε έμπειρο πνευματικό, στον οποίο με συντετριμμένη καρδιά εξομολογήθηκε το βαρύτατο αμάρτημά του, ενώ αποκάλυψε και τον διακαή του πόθο να μαρτυρήσει για τον Χριστό. 

Η Ωλένη του χεριού του Αγίου, φυλάσσεται στον
Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Νεοχωρίου Ρόδου
πηγή

Ο πνευματικός τον παρουσίασε στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, ο οποίος αφού τον νουθέτησε πατρικά, τον συμβούλεψε να μεταβεί στο Άγιον Όρος για να ενισχυθεί πνευματικά και να ζητήσει το έλεος του Θεού. 

Παράλληλα τον απέτρεψε από την πραγματοποίηση του σκοπού του να παρουσιασθεί ενώπιον του Τούρκου ηγεμόνα Χασάν και να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, φοβούμενος ότι θα δειλιάσει μπροστά στις απειλές και τα βασανιστήρια.

Ακολουθώντας τις συμβουλές του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και έχοντας μαζί του και μία συστατική του επιστολή, έφτασε το 1799 στο Άγιον Όρος, στην Μονή Ιβήρων, όπου έμεινε περίπου πέντε μήνες ασκούμενος στην προσευχή και συνδέθηκε πνευματικά με τον περίφημο παπα - Σέργιο της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.

Λείψανο του δεξιού βραχίονα του Αγίου που
φυλάσσεται στην Μονή Προφήτου Ηλιού Ύδρας.
πηγή

Συνδέθηκε όμως πνευματικά και με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1749 - 1809), που τον ενίσχυσε πνευματικά και τον προετοίμασε για να υποστεί το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού. 

Στη Μονή Ιβήρων έλαβε το μοναχικό σχήμα και παρά τις προτροπές των πατέρων της Μονής να μονάσει εκεί ζητώντας το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού, εκείνος επιζητούσε το μαρτύριο.  

Έχοντας βιώσει τη μετάνοια μέσα από την προσευχή και την άσκηση και λαμβάνοντας τις ευχές των πατέρων, αλλά και τις ευλογίες της εφόρου και προστάτιδος της Μονής Ιβήρων, Υπεραγίας Θεοτόκου Πορταϊτίσσης, επέστρεψε τελικά στη Ρόδο ως μοναχός, αποφασισμένος να ομολογήσει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Τοιχογραφία του Αγίου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως 
Θεοτόκου Πεντέλης.
πηγή

Παρουσιάσθηκε ενώπιον του Χασάν Μπέη με ράσο, λέγοντάς του ότι είναι ο Κωνσταντίνος που τον έπεισε να αρνηθεί τον Χριστό και να ασπασθεί τον μωαμεθανισμό. 

Ο Χασάν πήγε να τον συνετίσει, προτείνοντάς του να βγάλει το ράσο και να βάλει λαμπρά ρούχα, ενώ του υποσχέθηκε πολλά δώρα και χρήματα. 

Ο Κωνσταντίνος όμως ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, ενώ κάλεσε τον Χασάν να ασπασθεί και εκείνος τον Ιησού Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό.

Η ομολογία πίστης του Κωνσταντίνου εξόργισε τον Χασάν και έδωσε εντολή να οδηγηθεί στη φυλακή του «Ζιντανίου» μέσα στο Παλάτι των Ιπποτών και μετά από τρεις ημέρες διέταξε να τον φέρουν ενώπιον του. 

Η επιμονή του να ομολογεί τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό, να απορρίπτει τον Μωάμεθ ως ψευδοπροφήτη αλλά και η προτροπή του να γίνει χριστιανός ο πασάς για να μπορέσει να απολαύσει τη χαρά του Παραδείσου, εξαγρίωσε τον Χασάν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Κωνσταντίνος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. 

Φορητή εικόνα του Αγίου φιλοτεχνημένη το 1852,
βρίσκεται στον Ναό Αγίου Νικολάου Πατρών
πηγή

Τον έδειραν αλύπητα, του ξερίζωσαν τις τρίχες της κεφαλής του, του ξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και του έσπασαν τα σαγόνια με πέτρες, ενώ τον έφτυναν στο πρόσωπο και ειρωνεύονταν, λέγοντάς του: «Ας έλθει ο Χριστός σου, να σε σώσει». 

Μετά τον πήγαν στη φυλακή αλυσοδεμένο και την επόμενη ημέρα οδηγήθηκε στον πασά, που τον ρώτησε, εάν εξακολουθεί να πιστεύει στον Χριστό. 

Η σταθερή ομολογία του Κωνσταντίνου εξόργισε τον Χασάν, που διέταξε να τον ραβδίσουν πεντακόσιες φορές στην πλάτη και τα πόδια. 

Από τα βασανιστήρια του έπεσαν τα νύχια από τα πόδια του και κατόπιν, αιμόφυρτος και μισοπεθαμένος ρίχθηκε στη φυλακή και εκεί δέχθηκε την επίσκεψη του Ιησού Χριστού, που του θεράπευσε όλες τις πληγές και αποκατάστησε πλήρως την υγεία του. 

Μετά από τρεις ημέρες οδηγήθηκε και πάλι στον Χασάν, ο οποίος όταν είδε οι πληγές στο σώμα του να είχαν πλήρως θεραπευθεί ταράχτηκε.

Εξαγριωμένος ο Χασάν, διέταξε  και τον αλυσόδεσαν στο τιμωρητικό ξύλο, το λεγόμενο «τουμπρούκι», που ήταν ένας κορμός δένδρου με δύο τρύπες, όσο να χωρούν τα πόδια του. Το νέο αυτό βασανιστήριο υπέμενε ο νεαρός μάρτυς προσευχόμενος στον Κύριο και έτσι μία νύχτα η σκοτεινή φυλακή άστραψε από άκτιστο φως, τα δε χέρια και τα πόδια του Κωνσταντίνου ελευθερώθηκαν από τα δεσμά. 

παλαιά φορητή εικόνα του Αγίου που βρίσκεται στο
εκκλησιαστικό μουσείου της Μονής Ευαγγελισμού στη Σκιάθο
πηγή

Το ουράνιο αυτό φως έγινε αντιληπτό σε χριστιανούς αλλά και σε μουσουλμάνους, οι δε φρουροί που βρίσκονταν έξω από τη φυλακή νόμιζαν ότι έπιασε φωτιά και τρομοκρατήθηκαν. 

Μεταξύ των φυλακισμένων που έζησαν την παρουσία του ακτίστου φωτός, ήταν και δύο ιερείς από το χωριό Σορωνή, αλλά και ένας χριστιανός από το χωριό Σιάννα, ονόματι Ιωάννης Πουλούφας, του οποίου ακόμη και τα εγγόνια διηγούνταν το θαυμαστό αυτό γεγονός. 

Ο Χασάν έδωσε εντολή να αποσιωποιηθεί το γεγονός, ενώ διέταξε να συνεχιστούν τα βασανιστήρια και κάποια ημέρα που ο Κωνσταντίνος προσευχόταν, ένας ιμάμης σήκωσε το χέρι του για να τον χαστουκίσει και αμέσως το χέρι του έγινε κατάμαυρο, γεγονός που προκάλεσε τον τρόμο στους Τούρκους, που έκτοτε δεν ξανατόλμησαν να τον χτυπήσουν. 

Ο Κωνσταντίνος έμεινε πέντε μήνες στην φυλακή, δεχόμενος αγόγγυστα κάθε ταλαιπωρία και προσευχόταν αδιάλειπτα στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, στο όνομα του Οποίου επιζητούσε να μαρτυρήσει. 

Λιτάνευση της ιεράς εικόνας του Αγίου στην Υδρα
πηγή

Μόνο ένας ευλαβής χριστιανός τον επισκεπτόταν και του έφερνε τη Θεία Κοινωνία, με την οποία έπαιρνε θάρρος, δύναμη και ελπίδα για τη συνέχιση του αγώνα του.

Ο Χασάν δίσταζε  και φοβόταν να θανατώσει τον Κωνσταντίνο, γιατί ο καπετάν Γιώργης Βούλγαρης που ήταν συμπατριώτης του Κωνσταντίνου, ήταν ναύαρχος στον στόλο του και θα τον έστελνε να καταστείλει την εξέγερση στην Αττάλεια. 

Ο Χασάν έστειλε επιστολή στον καπετάν Γιώργη να ζητήσει τη γνώμη του για το τι να πράξει με τον Κωνσταντίνο και εκείνος του απάντησε να πράξει όπως νομίζει και θέλει. 

Ο Χασάν προτού τον οδηγήσει στον τόπο της εκτέλεσης, τον κάλεσε τελευταία φορά και τον ρώτησε, εάν μετανοεί και εάν αποκηρύσσει όλα όσα ομολόγησε για τον Χριστό όμως ο Κωνσταντίνος ομολόγησε για άλλη μία φορά την αγάπη του στον Χριστό, του δήλωσε δε τη σταθερή του πρόθεση και επιθυμία να μαρτυρήσει για το όνομα και τη δόξα Του.

Οι Τούρκικες φύλακές στη Ρόδο που οι Τούρκοι 
ονόμαζαν «Ζιντάνι», σήμερα είναι η αυλή 

στο παλάτι των Ιπποτών της Ρόδου

πηγή

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ίδιος ο Κύριος του αποκάλυψε ότι είχε φθάσει ο καιρός που θα λάμβανε τον στέφανο της αγιότητος με τη μαρτυρική του τελείωση. 

Ο Κωνσταντίνος ζήτησε να κοινωνήσει για τελευταία φορά και τα ξημερώματα της 14ης Νοεμβρίου του 1800, μέρα εορτής του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, οδηγήθηκε στη θέση Μανδράκι της Ρόδου, σε ένα μεγάλο πλάτανο και απαγχονίστηκε, σε ηλικία τριάντα ετών. 

Την ίδια νύχτα, ένας πολύ μεγάλος φωτεινός Σταυρός έλουσε το δένδρο του μαρτυρίου του Νεομάρτυρα και ένα χρόνο μετά ο πλάτανος αυτός καταστράφηκε από έναν δυνατό ανεμοστρόβιλο ενώ μετά από λίγο χρονικό διάστημα απεβίωσε από πολύ βαριά ασθένεια και ο Πασάς Χασάν.

Το εσωτερικό της Κόκκινης Πόρτας που όπως λέει η παράδοση, 

στη μουριά κρεμάστηκε από τους Τούρκους ο πολιούχος της 

Ρόδου, Κωνσταντίνος ο Υδραίος στις 14 Νοεμβρίου του 1800.

πηγή

Το σώμα του Αγίου παρέλαβε ο Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος και το ενταφίασε με τιμές πίσω από τον Ιερό Ναό των Εισοδίων Θεοτόκου Νεοχωρίου της Ρόδου. 

Το 1921 ανακαλύφθηκε η μαρμάρινη πλάκα που τοποθέτησε αργότερα ο συμπατριώτης του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος Καφάς και η οποία βρίσκεται σήμερα εντοιχισμένη στον δεξιό τοίχο του Ιερού Ναού. 

Το 1803, τρία χρόνια μετά το μαρτύριο του Αγίου Κωνσταντίνου, πήγε στη Ρόδο η μητέρα του, Μαρίνα Δημαμά.

Αφού έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του γιού της, τα μετέφερε στην Ύδρα και τα τοποθέτησε στο Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης, που είναι ο σημερινός Ιερός Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως Θεοτόκου της Ύδρας. 

Στη Ρόδο παρέμεινε η ωλένη της χειρός του Αγίου, την οποία κράτησε για ευλογία ο εφημέριος του Ιερού Ναού των Εισοδίων Θεοτόκου Νεοχωρίου, π. Ιωάννης, σε αργυρή λειψανοθήκη και λιτανεύεται με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα στις 14 Νοεμβρίου, κατά τον ετήσιο λαμπρό εορτασμό της μνήμης του πολιούχου και προστάτου της Ρόδου, Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου. 

Η μαρμάρινη αυτή πλάκα σκέπαζε τον τάφο του Νεομάρτυρα 

και βρέθηκε το 1921 στις εργασίες επέκτασης της εκκλησίας 

κάτω από τον στύλο της αγίας τράπεζας, όπου μεταφέρθηκε, 

και σήμερα βρίσκεται στον δεξιό τοίχο του κυρίως ναού.

πηγή

Η τιμή του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου στην γενέτειρά του ξεκίνησε από πολύ νωρίς. 

Το 1815 ιστορήθηκε η πρώτη εικόνα του νεομάρτυρα που τοποθετήθηκε στον τρισυπόστατο Ενοριακό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ύδρας, που ανεγέρθηκε το 1815 από τον ιερέα π. Δημήτριο Μερκούρη και αφιερώθηκε στον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Αντώνιο και τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο. 

Το 1825 ανεγέρθηκε παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο στην πλαγιά της Μπουαγιάς, στην περιοχή της ενορίας της Αγίας Βαρβάρας, ενώ το 1861 ανεγέρθηκε έμπροσθεν της ιστορικής κολλυβαδικής Ιεράς Μονής του Προφήτου Ηλιού Ύδρας, περικαλλές παρεκκλήσιο, βασιλικού ρυθμού, επ’ ονόματι του Αγίου. 

Το παρεκκλήσι αυτό ανεγέρθηκε από τη μοναχή Μακαρία, κατά κόσμον Μαρίνα Σαρκώση, πρώτη εξαδέλφη της μητέρας του Αγίου, και είναι.

Επίσης το ευρισκόμενο παραπλήσιος του Καθολικού της Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Ζούρβας τρισυπόστατο πέτρινο παρεκκλήσιο τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου, του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων.

Η ευωδιάζουσα κνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου του
Υδραίου, δώρο του ναύαρχου Κουντουριώτη στην
Ιερά Κοινοβιακή Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Σκιάθου, στην οποία φυλάσσεται ώς σήμερα.

Το παρεκκλήσι αυτό θεμελιώθηκε στις 12 Μαρτίου 1975 και εγκαινιάσθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1979 υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου πρώην Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κυρού Ιεροθέου. 

Μέχρι το 1974 ο εορτασμός της μνήμης του πολιούχου και προστάτου Αγίου των Υδραίων τελούνταν στην Μονή Παναγίας Φανερωμένης Ύδρας, η οποία είναι ο επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου σημερινός Ιερός Καθεδρικός Ναός του νησιού. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ανεγέρθηκε στην συνοικία της Κιάφας, όπου ο Άγιος γεννήθηκε, ο επ’ ονόματι του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου βασιλικού ρυθμού Ιερός Ναός που εγκαινιάσθηκε με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα στις 14 Νοεμβρίου 1974. 

Έκτοτε στον Ιερό αυτό Ναό, ο οποίος κοσμείται με επιβλητικό μαρμάρινο κωδωνοστάσιο, φυλάσσεται η τιμία κάρα του πολιούχου Αγίου της Ύδρας και αποτελεί το επίκεντρο των κατ’ έτος λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν του.

Η μνήμη του τιμάται στις 14 Νοεμβρίου.

Απολυτίκιο

Αγίου Νεομάρτυρα

Κωνσταντίνου του Υδραίου