Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΧΙΤΩΝ.

πηγή

Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Φλαμούρι Πηλίου της οποίας είναι κτήτορας. 

Ανυπόδητος και Μονοχίτων ονομάστηκε γιατί ήταν δίχως υποδήματα και με ένα μόνο ένδυμα σε όλο τον βίο του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η όποια όμως δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση η λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς». Μακαριστός π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ (ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ)

Φορητή παλαιά εικόνα του Αγίου Συμεών 
του Ανυπόδητου και Μονοχίτων
πηγή

Γεννήθηκε στο χωριό Βαθύρεμα Αγιάς, στο τέλος του 15ου αιώνα, από πατέρα ιερέα, τον παπά Ανδρέα, δάσκαλο του κρυφού σχολειού και την Αικατερίνη. 

Από μικρός έδειχνε σημεία αρετής και έμαθε γράμματα στο κρυφό σχολειό που δίδασκε ο πατέρας του στο μοναστήρι του Αη Θανάση λίγο έξω από το Βαθύρεμα, χωμένο σε ελαιώνα και τον βοηθούσε, ψέλνοντας στις ιερές ακολουθίες.

Ο Κοτσαμπάσης του χωριού, Αθανάσιος Τσαγκάλης, θέλησε να τον παντρέψει με την κόρη του Τριανταφυλλιά, απειλώντας τον πατέρα του πως αν δε συναινέσει, ο γιος του, θα τον πάρει το παιδομάζωμα και έτσι με τη βία στο σπίτι του, παντρεύει το Συμεών με την κόρη του, με ξένο παπά. 

Στο χρόνο επάνω γέννησε η Τριανταφυλλιά αγοράκι, που ονόμασαν Δημήτρη όμως ο Συμεών ήταν λυπημένος και στον πεθερό του, που τον ρωτά, λέει πως δεν είναι δικό του το παιδί, δε γνώρισε την Τριανταφυλλιά ως γυναίκα αλλά κανείς δε τον πίστεψε και αποφασίζεται ο δια πυρός θάνατός του.

Στην πλατεία ετοιμάστηκε η φωτιά και ο Συμεών ζήτησε για τελευταία φορά να δει τη σύζυγό του, έτσι μπροστά στον κόσμο, πλησίασε το γιο του Δημητράκη και το ρώτησε ποιος ήταν ο πατέρας του και  το παιδί παραδόξως, μιλώντας, έδειξε τον Αγροφύλακα του χωριού κι έτσι ο Συμεών αθωώθηκε. 

Η Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Αγιο όρος της οποίας
ο Άγιος Συμεών διετέλεσε Ηγούμενος
πηγή

Το Βαθύρεμα τότε υπαγόταν τότε στην Επισκοπή Δημητριάδας με  επίσκοπο τον Παχώμιο που έκανε τον Συμεών μοναχό και διάκονο  μεταξύ του 1510 - 1520, ο Συμεών όμως ήθελε την ασκητική ζωή και έτσι αρχικά μόνασε στη μονή Οικονομείον ή Κομνήνειο Κισσάβου, ζώντας «με αυστηράν νηστείαν, άμετρον αγρυπνίαν, ολονύκτιον στάσιν, ανυπόδητος και μονοχίτων, φέρων μόνο εν πτωχικόν ένδυμα παλαιόν και εσχισμένον».

Αργότερα, μεταξύ του 1520 και 1525, την ίδια ζωή συνεχίζει στο Άγιον Όρος στη μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου χειροτονείται ιερέας, οι μοναχοί όμως μιας άλλης μονής της Φιλοθέου έρχονται και τον παρακαλούν να αναλάβει την πνευματική καθοδήγησή τους αφού χήρευσε η θέση του Ηγουμένου τους, με τον Συμεών να δέχεται μετά από μεγάλη πίεση και επιβάλει αυστηρή τάξη και πειθαρχία. 

Το καθολικό της Μονής Φλαμουρίου
πηγή

Κάποιοι μοναχοί όμως δε θέλησαν να μπουν σε υπακοή, στασίασαν και μία Κυριακή του Πάσχα τον έδεσαν σ' ένα κυπαρίσσι έξω από την εκκλησία της μονής, τον έδειραν πολύ και τον φυλάκισαν στον πύργο της μονής. 

Με τη βοήθεια όμως ενός μοναχού αφήνοντας το Άγιον Όρος πηγαίνει στο Πήλιο στην περιοχή του Φλαμουρίου όπου εκεί «έμεινε τρεις χρόνους κάτω από μηλέαν τινά, εταλαιπωρείτο δε σφοδρώς κατά τον χειμώνα από το άμετρον ψύχος, το δε θέρος πάλιν εδεινοπάθει από τον καύσωνα και την υπερβολικήν θερμότητα του ηλίου». 

Στη συνέχεια έκτισε την περιώνυμη μονή της Αγίας Τριάδος Φλαμουρίου, στην οποία συνάχθηκε πλήθος μοναχών και κατόπιν περιόδευσε ιεραποστολικά ως πρόδρομος κι αυτός του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, την Αγιά, τον Τύρναβο, την Ελασσόνα, τη Λαμία, τα Σέρβια, τα Γρεβενά, τα Άγραφα, τη Θήβα, την Αθήνα, την Εύβοια και την Ήπειρο, όπου «εκήρυττε παρρησία και χωρίς φόβον τον λόγον του Θεού». 

Το τέμπλο του καθολικού της Μονής Φλαμουρίου
πηγή

Στην Εύβοια μάλιστα τον κατηγόρησαν ότι προσπαθεί να κάνει χριστιανούς τους Τούρκους και ο πασάς αποφάσισε να τον κάψουν στην πλατεία. Λέγεται μάλιστα πως και ο ίδιος βοηθούσε στο σωρό των ξύλων. Όταν όμως ο πασάς τον είδε ανυπόδητο, φτωχό με παλιόρασα μπροστά του, τον ευλαβήθηκε και τελικά τον άφησε ελεύθερο.

Όταν επέστρεψε στο Φλαμούρι βρήκε νέους μοναχούς. Έτσι ήταν επιτακτική η ανάγκη να χτιστεί γρήγορα μοναστήρι. Μην έχοντας χρήματα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη να ζητήσει από τον Πατριάρχη τη σχετική άδεια και υλική συνδρομή. 

Εκεί στον προθάλαμο του Πατριάρχη τον βλέπει κάποιος Τούρκος αξιωματικός, που είχε υπηρετήσει στο χωριό του, το Βαθύρρεμα Αγιάς, κι ενθυμούμενος την αγιότητά του, τρέχει στον Σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή, του οποίου η κόρη ήταν σοβαρά άρρωστη και του μιλά για το Συμεών. 

Σύγχρονο ψηφιδωτό του Αγίου

Ο Συμεών τη θεραπεύει με θαυματουργικό τρόπο κι ο Σουλτάνος για να τον ευχαριστήσει του δίνει τα κοσμήματα της κόρης του, που έγινε καλά.

Επίσης και όλα τα αναγκαία οικοδομικά υλικά για το χτίσιμο του μοναστηριού, τα έστειλε με καράβια στο Φλαμούρι Πηλίου όπου χτίστηκε η ιερά μονή Μεταμορφώσεως Φλαμουρίου, με καθολικό μία πεντάτρουλη σταυροειδής βασιλική, αθωνικού τύπου.

Στις 19 Απριλίου του 1594 ο Όσιος Συμεών παρέδωσε το πνεύμα του, σε ηλικία υπεράνω των 100 ετών με τον Πατριάρχη Ιερεμία Β' (1586 - 1595), τον κλήρο και το λαό να τον κηδεύουν στον ναό της Θεοτόκου της Χάλκης και ο τάφος του έγινε πηγή θαυμάτων ενώ δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, μοναχοί από το μοναστήρι του Οσίου επισκέφτηκαν την Κωνσταντινούπολη για να κάνουν εκταφή και να μεταφέρουν τα ιερά του λείψανα στον τόπο της ασκήσεώς του.

πηγή

Τα λείψανά του ευωδίαζαν, τα έπλυναν με κρασί και τα έβαλαν σε λάρνακα ενώ την αγία του κάρα την έθεσαν σε ειδικό πολύτιμο κουβούκλιο και μετέφεραν τα λείψανα στο μοναστήρι, όπου και έγιναν μεγάλο προσκύνημα από τους σκλαβωμένους Έλληνες.

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου δύο αντάρτες έκλεψαν το πολύτιμο κουβούκλιο με την κάρα του Οσίου καθώς και πολύτιμα κειμήλια και τα έκρυψαν προσωρινά μέσα σε ένα βαρέλι κοντά στο μοναστήρι.

Τον Αύγουστο του 1952, οι δυο αντάρτες - κλέφτες, πήγαν να πάρουν τα κλοπιμαία και για κακή τους τύχη, ένα σμήνος από σφήκες, που είχε μπει στο βαρέλι και έκανε φωλιά, όρμησε πάνω τους, τους τσίμπησε και τους δηλητηρίασε με τον ένα κλέφτη να πεθαίνει σχεδόν ακαριαία και τον άλλο να μεταφέρετε στο νοσοκομείο αλλά δεν βρήκε γιατρειά και πέθανε και αυτός όμως λίγο πριν πεθάνει, εξομολογήθηκε στον ηγούμενο του μοναστηριού, ιερομόναχο Δοσίθεο Μαχαιρίτσα, αναφέροντας και το σχετικό περιστατικό.

Στις 22 Αυγούστου του 1952, ημέρα Τρίτη, η κάρα του Οσίου, ξανατοποθετήθηκε στο μοναστήρι.

Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας στις 19 Απριλίου.

ΠΗΓΗ