 |
| πηγή |
Σαρανταέξι
χιλιόμετρα νοτιανατολικά της πόλης των
Γρεβενών, στις ρίζες των Καμβουνίων
όρων, βρίσκεται το χωριό Παλιουριά,
γνωστό στους παλαιότερους ως Ζμιάτσι.
 |
| Η είσοδος της Μονής πηγή |
Ονομάστηκε Μπουνάσια, γιατί βρίσκεται κτισμένη κοντά στην ψηλότερη κορυφή των Καμβουνίων όρων, την Μπουνάσια, ή Βουνάσσα με υψόμετρο 1000 μέτρων, σε μία περίοπτη θέση που μοιάζει με φυσικό θρόνο.
Η θέση αυτή σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε αεροπλάνο, από όπου φαίνονται ο Μπούρινος, η Βασιλίτσα, όλος ο κάμπος από την Ανθρακιά έως την Παλιουριά (όλη η περιοχή της Φλουριάς δηλαδή) αλλά επίσης και ο Όλυμπος.
Εντυπωσιακές απόψεις της Μονής
 |
| Το Καθολικό της Μονής πηγή |
Σε
χειρόγραφο της Μονής Βαρλαάμ, επίσης, γίνεται
αναφορά για τη Μονή της Μπουνάσας ως
γυναικεία μονή στις αρχές του 17ου αιώνα,
που όμως, μετατράπηκε σε ανδρική το 18ο
αιώνα ενώ υπάρχουν αναφορές ότι στο
μοναστήρι της Μπουνάσας λειτουργούσε
ακόμη και βιβλιοδετικό εργαστήριο.
Αρκετά
Ιερά Ευαγγέλια Μονών και Εκκλησιών της
περιοχής Φιλουριάς γράφηκαν και
βιβλιοδέθηκαν στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας
όπως προκύπτουν από χειρόγραφες
μαρτυρίες.
 |
| Η Μονή της Παναγίας Μπουνάσιας, μετά την μερική ανακαίνισή της (φωτ. 2007) (άποψη από τα βόρεια) πηγή |
Στα
1763 στην Μονή έγιναν σοβαρές κτιριακές
κατασκευές
Οι επτά μοναχοί, που βρίσκονταν τότε στο μοναστήρι, ο Βαρθολομαίος, που πρέπει να είναι ηγούμενος της χρονιάς αυτής, ο Χριστόφορος, ο Φιλόθεος, ο Παρθένιος, ο Παλάτιος, ο Μακάριος και ο Νικηφόρος, αποφάσισαν και έχτισαν με δικά τους έξοδά τους, το μαγειρειό την τραπεζαρία καθώς και τα κελιά με το βαγεναριό από κάτω ενώ οι οικοδόμοι ονομάζονταν Ρίστα (Χρήστος στα σλάβικα), Γιάννης και Κώστας.
Πρόκειται φυσικά
για ανακαίνιση των βοηθητικών χώρων
του μοναστηριού, που αντικατέστησε τα
παλιά οικοδομήματα, χωρίς να αποκλείεται
η αποτέφρωση τους.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, την πεντηκοστή του έτους 1775 έγιναν τα εγκαίνια του νέου καθολικού, καθώς μας πληροφορεί επιγραφή, που είναι σκαλισμένη στη μαρμάρινη πλάκα της Αγίας Τράπεζας.
Το γεγονός ότι προηγήθηκε η ανοικοδόμηση των βοηθητικών μοναστηριακών χώρων και όχι η ανοικοδόμηση του ναού, μας οδηγεί σε δύο υποθέσεις: ότι στο χρονικό διάστημα 1763 - 1775 δεν σημειώθηκε πυρκαγιά στο μοναστήρι και συνεπώς οι καλόγεροι δεν είχαν άμεσο πρόβλημα για τις λειτουργικές ανάγκες τους ή ότι εάν έγινε πυρκαγιά στο μοναστήρι, μετά το 1763 και πριν από το 1775, τότε καταστράφηκε μόνο το καθολικό και όχι όλο το κτιριακό συγκρότημα.
Οι επτά μοναχοί, που βρίσκονταν τότε στο μοναστήρι, ο Βαρθολομαίος, που πρέπει να είναι ηγούμενος της χρονιάς αυτής, ο Χριστόφορος, ο Φιλόθεος, ο Παρθένιος, ο Παλάτιος, ο Μακάριος και ο Νικηφόρος, αποφάσισαν και έχτισαν με δικά τους έξοδά τους, το μαγειρειό την τραπεζαρία καθώς και τα κελιά με το βαγεναριό από κάτω ενώ οι οικοδόμοι ονομάζονταν Ρίστα (Χρήστος στα σλάβικα), Γιάννης και Κώστας.
 |
| Λιθανάγλυφο στο πίσω μέρος του Ιερού πηγή |
Δώδεκα χρόνια αργότερα, την πεντηκοστή του έτους 1775 έγιναν τα εγκαίνια του νέου καθολικού, καθώς μας πληροφορεί επιγραφή, που είναι σκαλισμένη στη μαρμάρινη πλάκα της Αγίας Τράπεζας.
Το γεγονός ότι προηγήθηκε η ανοικοδόμηση των βοηθητικών μοναστηριακών χώρων και όχι η ανοικοδόμηση του ναού, μας οδηγεί σε δύο υποθέσεις: ότι στο χρονικό διάστημα 1763 - 1775 δεν σημειώθηκε πυρκαγιά στο μοναστήρι και συνεπώς οι καλόγεροι δεν είχαν άμεσο πρόβλημα για τις λειτουργικές ανάγκες τους ή ότι εάν έγινε πυρκαγιά στο μοναστήρι, μετά το 1763 και πριν από το 1775, τότε καταστράφηκε μόνο το καθολικό και όχι όλο το κτιριακό συγκρότημα.
 |
| Η "Παρρησία" προς έρανο της Μονής του 1810. |
Πριν περάσουν 35 χρόνια, η πυρκαγιά αποτέφρωσε το καθολικό, στα 1810.
Το έτος της πυρκαγιάς το συμπεραίνουμε από το γεγονός ότι τη χρονιά αυτή συντάχθηκε και μία "παρρησία", που μιλάει για την ανακαίνιση της.
Η
πρώτη ενέργεια για την επιτυχία της
ανακαίνισης αυτής ήτανε να αναθέσουν στον
συμμοναστή τους και δάσκαλο, Αθανάσιο
από τον Κλεινοβό της Καλαμπάκας, την σύνταξη μιας καλλιγραφημένης "παρρησίας".
Η "παρρησία" αυτή που ήτανε μια προαγγελία του εράνου που ακολούθησε μετέπειτα, βγήκε σε πολλά αντίγραφα και ασφαλώς οπωσδήποτε διαβάστηκε και στους ενοριακούς ναούς των γειτονικών χωριών.
Το κείμενο της "παρρησίας" που μας άφησε ο κ. Λιόλιος έχει ως εξής: "ΙC ΧC Εν έτει ΝΙ ΚΑ 1810 Αωί Μαίω Cυνδρομή των εν Ιερομονά χοις Χριστοφόρου Καθηγουμένου, και Ανθίμου πνευματικού της αυτής".
Η "παρρησία" αυτή που ήτανε μια προαγγελία του εράνου που ακολούθησε μετέπειτα, βγήκε σε πολλά αντίγραφα και ασφαλώς οπωσδήποτε διαβάστηκε και στους ενοριακούς ναούς των γειτονικών χωριών.
Το κείμενο της "παρρησίας" που μας άφησε ο κ. Λιόλιος έχει ως εξής: "ΙC ΧC Εν έτει ΝΙ ΚΑ 1810 Αωί Μαίω Cυνδρομή των εν Ιερομονά χοις Χριστοφόρου Καθηγουμένου, και Ανθίμου πνευματικού της αυτής".
 |
| Η νέα κτητορική επιγραφή, που είναι ανάγλυφη με καλλιγραφικά γράμματα αλλά ανορθόγραφα, στο υπέρθυρο της εισόδου.πηγή |
Το
1816 επί ηγουμενίας Παπαχριστοφόρου
επισκευάστηκε ή ανεγέρθηκε τμήμα του
Νάρθηκα, όπως γράφεται στην επιγραφή
εξωτερικά της νότιας εισόδου στο ναό ενώ στην εξωτερική όψη της κόχης του
ιερού βήματος εικονίζεται σε ανάγλυφη
μορφή το έμβλημα της Φιλικής Εταιρείας και αυτό αποδεικνύει ότι ορισμένοι καλόγεροι
του μοναστηριού, όπως και ο Μητροπολίτης
Σταγών Παϊσιος (1813 - 1819) «που το μοναστήρι
ανήκει στη Μητρόπολη Σταγών» ήταν
μυημένοι στην Φιλική Εταιρεία για την
απελευθέρωση του Γένους.
 |
| Λεπτομέρεια των λιθανάγλυφων της εισόδου πηγή |
Οι τελευταίοι καλόγεροι που το κατοίκησαν ήταν ο Ευγένιος, ο οποίος ήταν τυφλός και ο Μεγαλόσχημος.
Μαζί με αυτούς έμενε στο μοναστήρι και ένας τυφλός επίσης υπάλληλος, ο Παστός.
Ο τελευταίος καλόγερος της Μονής ήταν ο Γεωργαντάς, ο οποίος μετά την εγκατάλειψη της Μονής λειτούργησε στο χωριό Παλιουριά ως ιερέας του χωριού.
Το μοναστήρι στην περίοδο κυρίως της Τουρκοκρατίας έχει να επιδείξει αρκετά μεγάλη αντιστασιακή δράση, ήτανε λημέρι κλεφτών και αρματωλών, καθώς και νοσοκομείο για τους λαβωμένους.
Εδώ άλλωστε είχαν ζητήσει πολλές φορές καταφύγιο ξακουστοί Μακεδονομάχοι, όπως ο Παύλος Μελάς και ο Θεόδωρος Ζιάκας, γνωστός ήρωας στην περιοχή των Γρεβενών ενώ αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι στο μοναστήρι της Παλιουριάς την περίοδο Τουρκοκρατίας λειτούργησε και ένα πολύ σημαντικό κρυφό σχολειό.
 |
| Λεπτομέρεια των λιθανάγλυφων της εισόδου πηγή |
Πολύ μεγάλες εκτάσεις χωραφιών και αμπελιών ανήκαν στο μοναστήρι, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής δεν παρέλειπαν να συνδράμουν στο ταμείο του μοναστηριού με αρνιά και κατσίκια, ή ακόμη και μμε μέρος της ετήσιας σοδειάς τους.
Τα χωράφια του μοναστηριού βρισκότανε κυρίως στην περιοχή Καρούτι κοντά στην Παλιουριά, εκτός όμως από χωράφια, το μοναστήρι είχε και δικά του κοπάδια με πρόβατα, καθώς και δικούς του στάβλους.
Είχε επίσης και μελίσσια, που απέδιδαν πολλά κιλά μέλι κάθε χρόνο, όπως και αγελάδες, ξακουστές για το γάλα τους από το οποίο έφτιαχναν τα πιο νόστιμο τυρί της περιοχής και μάλιστα λέγεται ότι το μοναστήρι είχε τα καλύτερα βόδια σε όλη τη γύρω περιοχή και τα οποία χρησιμοποιούσαν για το όργωμα που γινόταν τότε με ξυλάλετρο.
 |
| Άποψη τοιχογραφιών στο Καθολικό πηγή |
Όπως
ήτανε φυσικό βέβαια οι σοδειές του μοναστηριού
κάθε χρόνο ήτανε και πολύ μεγάλες και για αυτό ίσως το λόγο το μοναστήρι διέθετε ακόμη και δικό του αλώνι στην περιοχή Κούτρα,
κοντά στην Παλιουριά ενώ ώς μύλο το μοναστήρι
χρησιμοποιούσε το μύλο της Σκάλας, όπως άλλωστε και όλη η γύρω περιοχή.
Προσωπικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν τον πολύ μεγάλο μέγεθος του πλούτου του μοναστηριού αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι από την Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας δανείζονταν πολλές φορές χρήματα ή και άλλα υλικά, τρόφιμα κ.τ.λπ και άλλα μοναστήρια, τόσο εντός όσο όμως και εκτός του Νομού Γρεβενών.
Όμως η σπουδαιότερη απόδειξη αυτού του μεγάλου πλούτου της Μονής είναι ότι στα τελευταία του χρόνια το μοναστήρι είχε στην κατοχή του εκτός από χωράφια και περίπου τετρακόσια με πεντακόσια αιγοπρόβατα, τα οποία βοσκούσαν όπως άλλωστε γινόταν από την πρώτη στιγμή, διάφοροι υπάλληλοι - βοσκοί που τους πλήρωνε το μοναστήρι από το δικό του ταμείο, είτε σε είδος (σιτάρι - τυρί), είτε ακόμη και με χρήματα (γρόσια).
Προσωπικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν τον πολύ μεγάλο μέγεθος του πλούτου του μοναστηριού αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι από την Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας δανείζονταν πολλές φορές χρήματα ή και άλλα υλικά, τρόφιμα κ.τ.λπ και άλλα μοναστήρια, τόσο εντός όσο όμως και εκτός του Νομού Γρεβενών.
Όμως η σπουδαιότερη απόδειξη αυτού του μεγάλου πλούτου της Μονής είναι ότι στα τελευταία του χρόνια το μοναστήρι είχε στην κατοχή του εκτός από χωράφια και περίπου τετρακόσια με πεντακόσια αιγοπρόβατα, τα οποία βοσκούσαν όπως άλλωστε γινόταν από την πρώτη στιγμή, διάφοροι υπάλληλοι - βοσκοί που τους πλήρωνε το μοναστήρι από το δικό του ταμείο, είτε σε είδος (σιτάρι - τυρί), είτε ακόμη και με χρήματα (γρόσια).
 |
| O Παντοκράτορας στον τρούλο |
Η πρώτη γιορτή γινότανε την 25η Μαρτίου, οπότε γιόρταζε το όνομα του Μοναστηριού, και η άλλη γινότανε τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε γιόρταζε η Παναγία, η προστάτιδα της Ιεράς Μονής.
Κάθε φορά από αυτές που γιόρταζε το μοναστήρι, το επισκεπτόταν κόσμος από όλη την ευρύτερη περιοχή, που έφτανε ως εκεί με μουλάρια ή άλογα ακολουθώντας το μονοπάτι και όλο αυτό τον κόσμο οι καλόγεροι τον φιλοξενούσαν σε ζεστά, ευρύχωρα δωμάτια με τζάκια και τους κοίμιζαν στρωματσάδα.
 |
| Άποψη του εσωτερικού της Μονής πηγή |
Σε ειδική θέση, δίπλα σε αυτή τη βρύση υπήρχε ένα κύπελλο από μπακίρι με αλυσίδα, με το οποίο ξεδιψούσε κάθε κουρασμένος διαβάτης που ζητούσε φιλοξενία στη μονή για να ξαποστάσει.
Το μοναστήρι το προστάτευε η Παναγία η οποία και το έσωσε από πολλές καταστροφές και αιματοχυσίες.
Δείγμα αυτής της προστασίας είναι το γεγονός ότι αν και πολλά βράχια, τεράστια σε μέγεθος, κυλούσαν συχνά από την κορυφή του βουνού με φόρα, όλα σταματούσαν κατά ένα μυστηριώδη τρόπο λίγο πριν φτάσουν στο εξωτερικό τείχος της μονής.
 |
| Η πέτρινη βρύση στο εσωτερικό της Μονής πηγή |
Στις 9 Φεβρουαρίου του
1944 οι Γερμανοί έκαψαν ολοσχερώς το χωριό
και οι κάτοικοι για να προστατευτούν
ζήτησαν προστασία στο μοναστήρι.
Στις 10 Φεβρουαρίου, οι κατακτητές έριξαν με όλμο τρία βλήματα προς το μοναστήρι από τη διασταύρωση Δεσκάτης, κοντά στην περιοχή Λάκκο, με σκοπό να σκοτώσουν όσους βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο μοναστήρι.
Πράγματι, το ένα βλήμα έπεσε μπροστά στην είσοδο του ναού, το δεύτερο τρύπησε τον τρούλο και έπεσε στο κέντρο ακριβώς του ναού και το τρίτο χτύπησε το καμπαναριό, που βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα από το χώρο του ναού.
Χάρη στην Παναγία όμως, κανένα από τα τρία βλήματα δεν έσκασε και δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα και αρκετοί κάτοικοι της περιοχής πίστευαν ότι η "προτίμηση" που έδειχνε η Θεοτόκος στο μοναστήρι οφειλόταν στην απείρου κάλλους εικόνα του Ευαγγελισμού, που αυτό είχε.
Η εικόνα αυτή είναι φτιαγμένη
από καθαρό ασήμι και απεικόνιζε τον
Αρχάγγελο την ώρα που πρόσφερε τον κρίνο
στη Μαρία.
Η θαυματουργή αυτή εικόνα, το 1954 παρελήφθη από την Μητρόπολη των Γρεβενών και έκτοτε δεν γνωρίζαμε πού βρίσκεται.
Στις 10 Φεβρουαρίου, οι κατακτητές έριξαν με όλμο τρία βλήματα προς το μοναστήρι από τη διασταύρωση Δεσκάτης, κοντά στην περιοχή Λάκκο, με σκοπό να σκοτώσουν όσους βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο μοναστήρι.
Πράγματι, το ένα βλήμα έπεσε μπροστά στην είσοδο του ναού, το δεύτερο τρύπησε τον τρούλο και έπεσε στο κέντρο ακριβώς του ναού και το τρίτο χτύπησε το καμπαναριό, που βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα από το χώρο του ναού.
Χάρη στην Παναγία όμως, κανένα από τα τρία βλήματα δεν έσκασε και δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα και αρκετοί κάτοικοι της περιοχής πίστευαν ότι η "προτίμηση" που έδειχνε η Θεοτόκος στο μοναστήρι οφειλόταν στην απείρου κάλλους εικόνα του Ευαγγελισμού, που αυτό είχε.
 |
| Η θαυματουργή εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου πηγή |
Η θαυματουργή αυτή εικόνα, το 1954 παρελήφθη από την Μητρόπολη των Γρεβενών και έκτοτε δεν γνωρίζαμε πού βρίσκεται.
Οι παλαιότεροι δεν ήξεραν που βρίσκεται αυτό το κειμήλιο και ο καθένας είχε την άποψή του: "ένας παπάς την πήρε, την έβαλε σε ένα τορβά και την πήγε στη Μητρόπολη μαζί με άλλες εικόνες", αυτό που έλεγαν όμως όλοι τους είναι ότι η εικόνα είναι ασημένια, διαστάσεων 40 Χ 30 εκατοστών περίπου και σε κάθε δύσκολη στιγμή ζητούσαν την βοήθειά της όλα τα χωριά της Φιλουριάς.
Τελικά η θαυματουργή αυτή εικόνα, μαζί και με άλλα κειμήλια της Μονής, φυλάσσεται σήμερα στο σκευοφυλάκιο της Μονής Ζάβορδας οι μοναχοί της οποίας, κάθε φορά όπου γιορτάζει η Ευαγγελίστρια και όχι μόνο, κάνουν λειτουργία φέρνοντας μαζί τους και την θαυματουργή εικόνα για προσκύνηση.
 |
| Ο χώρος της εστίας της Μονής πηγή |
Γύρω από το ναό και ως συνέχεια του τοίχους είχαν χτισθεί όλοι οι υπόλοιποι βοηθητικοί χώροι και στο δεύτερο πάτωμα του χτίσματος βρίσκονταν τα κελιά και οι χώροι φιλοτεχνίας, ενώ στο ισόγειο τα μαγειρεία, οι χώροι υποδοχής καθώς και οι χώροι για την αποθήκευση των τροφίμων και των ποτών.
Στο
νότιο τμήμα του τοίχου βρισκότανε χτισμένος ένας τεράστιος φούρνος που χρησίμευε στο ψήσιμο του ψωμιού και δίπλα βρισκότανε το μαγειρείο
της Μονής ενώ απέναντι ακριβώς από την
είσοδο του Καθολικού ήτανε χτισμένη η τραπεζαρία, όμως ο δεύτερος όροφος του κτιρίου αυτού δεν
σώζεται σήμερα και που αποτελούσε κάποτε, το κρυφό
σχολείο.
Η είσοδος του
ναού έχει σχήμα ανθρώπινου σώματος
χαμηλού ύψους προκειμένου να μην είναι
δυνατό στους ληστές ή τους αλλόθρησκους
να εισέρχονται στο ναό με τα άλογα και
να τον βεβηλώνουν ενώ μπαίνοντας
στον πρόναο υπάρχει ένας χοντρός κορμός
δένδρου σταθερά σφηνωμένος στο έδαφος
από τον οποίο ξεκινούσε μία χοντρή,
βαριά αλυσίδα που κατέληγε σε ένα είδος
μεγάλης χειροπέδας.
Εδώ έδεναν το βράδυ όμως μόνο, οι καλόγεροι τους τρελούς (που τους έφερναν για θεραπεία) από το λαιμό για λόγους ασφαλείας βέβαια προκειμένου να μην κάνουν κακό στον εαυτό τους ενώ έχουν αναφερθεί και καταγραφεί πάρα πολλά περιστατικά που κάποιοι άνθρωποι με διανοητικές διαταραχές θεραπεύτηκαν τελείως κατά την παραμονή τους στο μοναστήρι και γύρισαν υγιείς στα χωριά τους.
Στο μοναστήρι έστελναν επίσης
τους φυματικούς για θεραπεία αφού το άριστο, πλούσιο οξυγόνο της περιοχής καθώς όμως και η πίστη τους
στο Θεό, θεράπευαν τους ασθενείς.
 |
| Η βόρεια άποψη της Μονής σε φωτογραφία του 1930 πηγή |
Εδώ έδεναν το βράδυ όμως μόνο, οι καλόγεροι τους τρελούς (που τους έφερναν για θεραπεία) από το λαιμό για λόγους ασφαλείας βέβαια προκειμένου να μην κάνουν κακό στον εαυτό τους ενώ έχουν αναφερθεί και καταγραφεί πάρα πολλά περιστατικά που κάποιοι άνθρωποι με διανοητικές διαταραχές θεραπεύτηκαν τελείως κατά την παραμονή τους στο μοναστήρι και γύρισαν υγιείς στα χωριά τους.
 |
| Το υπέροχο τέμπλο που κλάπηκε το 2005 (Η φωτογράφιση έγινε το έτος 2002). πηγή φωτογραφία Στέργιος Παλπάνης |
Μια επιγραφή σκαλισμένη στο τέμπλο, επάνω από την ωραία πύλη του καθολικού, αναφέρεται στον ηγούμενο Χριστόφορο, που συνέβαλε στη δημιουργία του τέμπλου το 1817.
Μία άλλη μας δίνει την αρχαιότερη γραπτή μαρτυρία για οικοδομικές εργασίες και μάστορες της Δεσκάτης, ο Ρίστας, ο Γιάννης και ο Κώστας, που εργάστηκαν το 1763 στη Μονή ενώ η παράδοση αναφέρει, καθώς επίσης όμως και οι ντόπιοι κάτοικοι υποστηρίζουν, ότι για την κατασκευή του τέμπλου της Μονής, ο τεχνίτης εργάστηκε ασταμάτητα για δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια.
 |
| Λεπτομέρεια του τέμπλου που κλάπηκε |
Δεν πρόλαβαν να τα πάρουν κι αυτά, διότι κάποιος χριστιανός ανέβηκε, άγιες μέρες, να ανάψει τα καντήλια και αντίκρισε το θέαμα και ειδοποίησε τις Αρχές, ήταν όμως πολύ αργά.
Το τέμπλο είχε φυτικό διάκοσμο με κυρίαρχο την άμπελο, διάσπαρτα πουλιά και θέματα από την Παλιά και Καινή διαθήκη ενώ διαιρούνταν σε πέντε μέρη με κιονίσκους και Θεοδοσιανά κιονόκρανα που Πάνω από αυτά υπήρχαν ολόσωμοι άγγελοι που κρατούσαν λειτουργικά σκεύη και τα βημόθυρα ήταν διακοσμημένα με δράκοντες, πουλιά και τσαμπιά σταφυλιών.
Λεπτομέρειες του παλαιού τέμπλου που έχει κλαπεί
 |
| Άποψη του εσωτερικού του Καθολικού πηγή |
Στο πάνω μέρος ήταν ο Χριστός σε στάση ικεσίας με κορώνα και πάνω από την ωραία πύλη «δέσποζε» η Παναγία ένθρονη και βρεφοκρατούσα και στέφονταν από δύο αγγέλους και εκατέρωθεν τους αγίους Γεώργιο και Δημήτριο.
Από την Παλιά διαθήκη είχε την ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας, την έξοδο από τον παράδεισο, τη φιλοξενία του Αβραάμ, καθώς και τη γέννηση, τη Σταύρωση αλλά και την Ανάσταση του Χριστού.
 |
| Η ασφαλτόστρωση του δρόμου μέχρι την Μονή |
Πολλοί πιστοί, από τις γύρω περιοχές, ανεβαίνουν συχνά στο
μοναστήρι για να προσκυνήσουν, αλλά και
για να μαζέψουν τσάι, ήμερο, άγριο αλλά και φλαμούρι ενώ η βλάστηση σε όλη την περιοχή γύρω από
τη μονή είναι καταπράσινη και ο χώρος
σου δίνει μία αίσθηση γαλήνης και
σιγουριάς.
Tα
τελευταία χρόνια έγινε προσπάθεια
αναστήλωσης των κτισμάτων γύρω από το
ναό ενώ πρόσφατα τον Φεβρουάριο του
2015 εγκρίθηκε η ηλεκτροδότηση της Μονής,
στοιχείο απαραίτητο στην μελλοντική
επάνδρωση της Μονής αλλά και την φύλαξή
της όπως επίσης το 2015 εγκρίθηκε και πραγματοποιηθήκε, το έργο Βελτίωση - Ασφαλτόστρωση της οδού προς το Μοναστήρι.
Τηλέφωνο:
(+30)
24610 25903, 17η Εφορεία
Αρχαιοτήτων Κοζάνης (Σέρβια).